بدون شک حاج‌قاسم سلیمانی عزیز شخصیتی بود که یک فرد نمی‌تواند او را در یک جمله یا صحبتی کوتاه به دیگران معرفی کند و چون شخصیت چندبعدی و جامع‌الاطرافی داشت، نمی‌توان وجوه شخصیتی او را در یک یاداشت کوتاه تبیین کرد اما به مصداق شعر معروف «آب دریا را اگر نتوان کشید/ هم به قدر جرعه‌ای باید چشید» نکاتی را در مورد آن بزرگمرد به زبان قلم می‌‌آورم.
کودکی در عشیره‌ای به دنیا آمد. مادرش فاطمه در برف و بوران سال ۳۶ او را که تب‌‌دار بود به کمرش بست. به دل دشت پربرف نزدیک رابر زد. فاطمه هر قدم که در برف فرو می‌رفت، زیر لب می‌گفت: «یاا...». قاسم که در تب می‌سوخت، بی‌حال تکان‌تکان‌ها را می‌فهمید. فاطمه روی تخته‌سنگی نشست و قاسم را به سینه فشرد.
دفاع از امام بزرگوار، این مجدد عصر و منادی ایمان در جهان و در عصر کفر و احیاگر زندگی نوی مقاومت اسلامی و رستاخیز منتظران عدل موعود جهانی، واجب و به شرافت و آزادگی و حیات عزتمند و مستقل ما بستگی قطعی دارد.
رویکرد تمدنی به مهدویت و تاریخ تمدن از افق ملک مهدوی، یکی از گستره‌هایی است که استاد دانشگاه امام صادق(ع) با رویکردی برخاسته از اسلام ناب محمدی یعنی همان تشیع، بدان پرداخته است. در این گفت‌وگو نقش ایرانیان در ظهور دولت حقه را تنها از زاویه شرایط آخرالزمانی بررسی نکردیم بلکه از بامداد تمدن به کلان‌روایت یا همان اپیستمه «ظهور» پرداختیم.
امروز همزمان با فرارسیدن ۲۰جمادی‌الثانی، زادروز حضرت زهرا(س) که به روز مادر و روز زن شناخته می‌شود، هیات‌های مذهبی در سراسر کشور شاهد برگزاری مراسم جشن و شادی هستند.
رسانه‌های جهادی و حق‌طلب وظیفه ندارند بولتن سازش باشند. باید ندای مقاومت خردمندانه و بازتاب‌دهنده راهنمایی ولی‌فقیه در وضعیت‌های گوناگون مقاومت و روشنگر اوضاع و راستگو باشند و رنگ عوض نکنند.
محمود کریمی به مناسبت وفات حضرت ام البنین (س) در هیأت ثارالله زنجان نوحه خوانی کرد.
کودکی من در دهه ۶۰ سپری شد. دوره‌‌ای که اکثر مردم در یک سطح زندگی می‌کردند. تفاوت‌ها و شکاف طبقاتی به اندازه امروز جاری نبود. سرگرمی ما در کوچه و بازی با بچه‌های همسایه می‌‌گذشت اما این همه زندگی ما نبود، ما مادرانی داشتیم که تربیت فرزندان خود را در محافل مذهبی و پای منبر امام حسین(ع) رقم زدند.
فردا ۲۵ آذرماه مصادف با ۱۳ جمادی‌الثانی، سالروز وفات حضرت ام‌البنین سلام‌ا... علی‌ها است که به‌نام روز تکریم مادران و همسران شهدا نامگذاری شده است.
شاید برای شما هم اتفاق افتاده باشد که درمورد یک پدیده غیرملموس در دنیایی از اوهام به‌سر ببرید. مثل یک بیابان خاکستری بدون هیچ نشانه‌ای که نمی‌دانی پایان خوبی دارد یا عاقبت ترسناکی انتظارت را می‌کشد. بعضی پدیده‌ها برای ما این‌گونه‌اند تا زمانی که با واقعیت روبه‌رو شویم، هرچند عین حقیقت باشد.