در دهه‌های اخیر، ایران گام‌های بلندی در حوزه علم و فناوری برداشته است؛ از فتح قله‌های فناوری نانو و سلول‌های بنیادی و ساخت ماهواره‌های بومی، داروهای نوترکیب، غنی‌سازی اورانیوم و چرخه کامل سوخت هسته‌ای تا پهپادهای پیشرفته و توسعه استارتاپ‌های دانش‌بنیان و کسب رتبه ۱۵ تا ۱۷ در تولید علم دنیا؛ اینها تنها بخشی از دستاوردهایی است که بسیاری از کشورهای منطقه حتی در آرزوی آن مانده‌اند.
در طبیعت، حیواناتی مانند مارها وجود دارند که با حس کردن تابش مادون قرمز به همراه طیف نور مرئی، محیط خود را با دقت بیشتری ارزیابی می‌کنند. چشم انسان فاقد گیرنده‌های نوری پاسخگو به طیف مادون‌قرمز است و نور مادون قرمز با طول موج بلندتر و انرژی کمتر نمی‌تواند سیگنال‌های بصری انسان را تحریک کند.
روز جهانی محیط زیست، که هرساله در ۵ ژوئن (پانزدهم خرداد) برگزار می‌شود، فرصتی برای تامل در رابطه ما با سیاره زمین است. این روز ما را دعوت می‌کند تا مسئولیت جمعی خود را برای حفاظت از محیط زیست و ایجاد آینده‌ای پایدار به عهده بگیریم. از منظر معنوی، این روز یادآوری می‌کند که زمین نه‌تنها منبعی برای نیازهای مادی ما، بلکه خانه‌ای مقدس است که باید با احترام و مراقبت با آن رفتار کرد. مشکلات محیط‌زیستی در جهان چالش‌های جدی ایجاد کرده‌اند. دمای کره زمین از زمان صنعتی‌شدن حدود ۱/۱ درجه سانتی‌گراد افزایش یافته و ۸۰درصد این گرمایش به فعالیت‌های انسانی مانند سوزاندن سوخت‌های فسیلی نسبت داده می‌شود. جنگل‌زدایی سالانه ۱۰میلیون هکتار جنگل را از بین می‌برد. آلودگی پلاستیک اقیانوس‌ها را تهدید می‌کند؛ تخمین زده می‌شود هشت‌میلیون تن پلاستیک سالانه وارد اقیانوس‌ها می‌شود. ۳۰درصد گونه‌های جانوری و گیاهی در معرض انقراض قرار دارند. انتشار گازهای گلخانه‌ای در سال ۲۰۲۳ به ۵۳ گیگاتن دی‌اکسید کربن رسید. کمبود آب ۴/۲میلیارد نفر را تحت تاثیر قرار داده است. ۷۰ درصد تالاب‌های جهان از بین رفته‌اند. اقدام فوری برای کاهش این بحران‌ها ضروری است.
سیویکمین کنفرانس ملی هسته‌ای در آخرین روز برگزاری با قرائت بیانیه‌ای توسط شرکت‌کنندگان به کار خود پایان داد. متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
سیویکمین کنفرانس هسته‌ای ایران در حالی در مشهد مقدس برگزار شد که یکی از نقاط قوت این دوره حضور پررنگ بانوان در کمیته‌های مختلف بود. دبیر علمی، دبیر اجرایی، روابط عمومی و بیش از نیمی از تیم اجرایی کنفرانس را بانوان علمی، توانمند و خوش فکر دانشگاهی و صنعت هسته‌ای تشکیل داده بودند. دبیر عملی کنفرانس، دانش آموخته دکترای مهندسی هسته‌ای از دانشگاه شهید بهشتی و از اعضای باسابقه انجمن هسته‌ای ایران است. برای آگاهی بیشتر در خصوص کنفرانس پای صحبت‌های این بانوی فرهیخته نشستیم.
انجمن هسته‌ای ایران قدمتی ۵۰ ساله دارد و یکی از اولین ارگان‌هایی است که پس از تاسیس سازمان انرژی اتمی ایران در دهه ۵۰ شمسی پا به عرصه گذاشته. این انجمن از زمان تاسیس تاکنون ۷ مدیریت را تجربه کرده و از همراهی بزرگان و پیشکسوتانی نظیر دکتر محمد قنادی مراغه و شهید دکتر مجید شهریاری بهره‌مند شده است.
توسعه پایدار در جهان معاصر، پیوندی ناگسستنی با پیشرفت علمی و فناورانه دارد. در این میان، دانش هسته‌ای به‌مثابه یکی از ارکان‌های حیاتی علوم راهبردی، جایگاه ویژه‌ای در مسیر توسعه کشورها یافته است؛ حوزه‌ای که نه فقط در تولید انرژی نقش‌آفرین است، بلکه کارکردهای متنوع و گسترده‌ای در شاخه‌های پزشکی، کشاورزی، صنعت، محیط‌زیست و دفاع از سلامت عمومی ایفا می‌کند. برگزاری کنفرانس ملی علوم و فنون هسته‌ای در جمهوری اسلامی ایران، نه فقط یک رویداد علمی درخشان، بلکه گامی بلند در مسیر ترویج، تقویت و بومی‌سازی این دانش و فناوری پیشرفته تلقی می‌شود.
کنفرانس هسته‌ای در حالی سیویکمین دوره خود را پشت سر گذاشت که عنوان باسابقه‌ترین و قدیمی‌ترین رویداد علمی هسته‌ای کشور را یدک می‌کشد. این کنفرانس از سال گذشته به همت انجمن هسته‌ای ایران و با همکاری ویژه سازمان انرژی اتمی برگزار می‌شود و میزبان بیش از هزار نفر از اساتید، دانشجویان، متخصصان و علاقمندان حوزه هسته‌ای است. برگزاری موفق کنفرانس بین‌المللی سال گذشته که با مساعدت همه‌جانبه رئیس سازمان انرژی اتمی ایران همراه بود، بر تجربیات برگزارکنندگان افزود و نوید همایشی موفق و مؤثر در سال جاری را به ارمغان آورد.
از زمانی که چند ساس ماجراجو از خفاشی پایین پریدند و خود را به یک نئاندرتال که ۶۰ هزار سال پیش از غاری بیرون می‌آمد، چسباندند تا به امروز ساس‌ها از رابطه‌ای پررونق با میزبانان انسانی خود لذت برده‌اند. اما در مورد ساس‌های بی‌تجربه‌ای که در کنار خفاش‌ها ماندند، اوضاع فرق می‌کند؛ جمعیت آنها از آخرین عصر یخبندان که حدود ۲۰ هزار سال پیش رخ داد، همچنان رو به کاهش بوده است.
تحقیقات جدید نشان می‌دهد که موش‌ها نه‌تنها از حس لامسه، بلکه از صدا نیز برای جهت‌یابی در محیط پیرامونی از طریق حرکت و تکان‌دادن سبیل خود استفاده می‌کنند. این اصوات تولیدشده توسط سبیل‌ها، حتی زمانی که ورودی لمسی مسدود شده باشد، توسط قشر شنوایی پردازش می‌شوند، که نشان می‌دهد موش‌ها می‌توانند آنها را به‌عنوان یک سیگنال حسی جداگانه تفسیر کنند.