دنیایی را تصور کنید که دیگر حتی یک درخت هم روی زمین وجود ندارد. دنیایی که تا چشم کار می‌کند بیابان است و دود و آتش همه جا را پر کرده است. حتی دیگر کمترین اکسیژنی برای نفس کشیدن وجود ندارد وهمه برای زنده ماندن ناگزیرندبه کپسول‌های اکسیژن متصل باشند. اگرهوای زمین‌مان را نداشته باشیم این کابوس تلخ ممکن است اتفاق بیفتد!
سال۱۴۰۳ هم آمد و حتی نخستین ماه آن یعنی فروردین رو به پایان است. گذر سال‌ها، ماه‌ها، روزها و لحظه‌ها به معنای از دست رفتن فرصت‌ها و زمانی است که برای زندگی کردن به ما داده شده است. درواقع زمان درحال گذشتن است وعمر ما به‌عنوان بالاترین متاع در حال سپری شدن.
برای ما دهه شسصتی‌ها تقارن ماه مبارک رمضان و ایام نوروز یک خاطره است. ۳۰ سال پیش بود که درست همین تقارن رخ داد و دید و بازدیدهای نوروزی به ساعات بعد از افطار منتقل می‌شد. روزهایی که ما هم گوش‌های‌مان را تیز می‌کردیم تا مبادا هنگام سحری خوردن مادر بیدارمان نکند.
وقتی حرف از آدم‌حسابی‌ها می‌شود آنهایی که راه‌های نرفته را راحت گام می‌زنند، آنها که جسم‌شان در شهرها و روح‌شان در اعلا است، همان‌ها که زلالند مثل آب و پذیرایند مثل دریا و آفتاب‌وار بر همه مهر می‌تابانند، آری، وقتی حرف از این آشنایان می‌شود آدم دلش پر‌می‌کشد برای بودن‌شان و حس حضورشان اما به گمانم ما خودمان راه را دور می‌کنیم و عقب می‌نشینیم؛ راه که به قول معروف یک قدم است و مجلس هم که عمومی است و در شهر می‌شود با هر کدام از خلق خدا نشست.
عید و ماه رمضان هر کدام‌شان به تنهایی دریایی از احساسات خوب را با خود به همراه دارند؛ فضای خاص و معنوی افطارها و سحرها و احساس نزدیکی به خدا و راز و نیاز با او در ماه مبارک رمضان وقتی در کنار حس نو شدن و زایش و فضای خاص بهار و عید نوروز قرار بگیرد، انگار حال و هوای این دو رخداد بزرگ را چندین برابر زیبا و خاص می‌کند.
جشن نوروز، آیینی باستانی از تمدن کهن ایران‌زمین است که آمدن بهار و نو‌شدن سال را گرامی می‌دارد. با این‌که بعد از گذر هزاران سال، مرزهای امپراتوری پارس تغییر کرده و وسعت جغرافیایی آن کاهش یافته اما همچنان مردمان سرزمین‌هایی که دیگر جزو این قلمرو نیستند، آن را جشن می‌گیرند. کشورهای زیادی از جمله افغانستان، ترکمنستان، آذربایجان، تاجیکستان و... همچنان به برپایی این رسم کهن پایبندند و این آیین دیرینه سبب اتحاد و یکپارچگی فرهنگی در میان آنها شده است.
کفش‌هایش کم‌کم داشت از همدیگر می‌پاشید! این برای بار چندم بود که بابا زیر قولش می‌زد! امسال هم قول داده بود اگر شاگرد اول شود برایش کفش نو بخرد. به همین خاطر هم تمام تلاشش را کرد تا خوب درس بخواند و شاگرد اول شود.
شاید یکی از راهکارهایی که می‌تواند به ما کمک کند تا حدودی روحیه طرف مقابل‌مان را حدس بزنیم، نوع رفتار افراد با طبیعت و توجه به گیاهان است. آدم‌هایی که اهل نگهداری از گل و گیاه هستند و در خانه‌شان انواعی از گل و گیاه و درخت و گلدان دارند، روحیه‌ای شاداب‌تر وبا‌طراوت‌تر دارند و به‌طور معمول مهربان‌تر ازکسانی هستند که علاقه‌ای به طبیعت ندارند. علاقه به یک موجود زنده دیگر و مراقبت و توجه به نیازهای آن نشانه‌ای از بزرگی روح آدم‌هاست.
کتاب «آخرین درخت» نوشته امیلی هاورت بوث به‌تازگی با ترجمه اکرم حسن‌پور توسط انتشارات فاطمی منتشر و راهی بازار نشر شده است. این‌کتاب یکی از عناوین مجموعه «کتاب‌های طوطی» است که این‌ناشر برای کودکان و نوجوانان منتشر می‌کند و نسخه اصلی آن سال۲۰۲۰منتشر شده است.
حکایت باور به مهدویت و انتظار حکایت یک جهان‌بینی و یک مکتب است. این‌که ما هر سال نیمه شعبان کوچه‌ها و خیابان‌های‌مان را آذین می‌بندیم، جشن برپا می‌کنیم و هر کدام‌مان می‌کوشیم تا به نوعی قلب امام زمان‌مان را از خودمان خشنود کنیم، همه و همه از یک جهان‌بینی و تفکر حکایت دارد. در واقع مهدویت و انتظار مکتبی انسان‌ساز و ارتقا‌دهنده و جامعه‌ساز است.