مسیر را به سمت دروازه کج کردم و از روی خط اوت پابه توپ به سمت تور دویدم.عرق از کف سرم سر می‌خورد روی گردن و از جلو روی پیشانی و جلوی چشمم را می‌گرفت. رسیده بودم یک‌قدمی دروازه که هول شدم و پایم نچرخید و توپ چرخ زنان از خط بیرون زد ومحکم به دیوار کوبیده شد.
مفهوم تاریخ برای من، مفهوم گمشده‌ای است. از آن دست علوم که با هربار خواندن، می‌توانی احتمالات و زوایای پنهان ریز و درشتی را وارد جریانش کنی و هر بار از چیز جدیدی که کشف کرده‌ای حیرت‌زده شوی. به گمان من، تاریخ چون گذشته است و دیگر دست‌مان به آن نمی‌رسد، می‌تواند گمشده‌ترین تکه پازل زندگی انسان باشد؛ همان بخشی که دائما سعی در فهمیدنش دارد اما هر بار، پا فراتر از مرحله احتمال نمی‌گذارد و یقین را کم و به‌سختی می‌یابد. در این صفحه از قطب‌نما می‌خواهیم دست همدیگر را بگیریم، به دل تاریخ سفر کنیم و از گمشده‌ها بگوییم. لطفا کمربندها را محکم ببندید، مبادا که گم شوید!
وقتی بچه بودم یک بار در شهربازی گم شدم و آنجا بود که فهمیدم گم شدن در ذات خود اصلا هم اتفاق ترسناکی نیست. یکم برای خودت این طرف آن طرف چرخ می‌زنی با این تفاوت که مامان و بابا دستت را نگرفته‌اند ولی داستان از جایی خراب می‌شود که با خودت می‌گویی نکند تا ابد پیدا نشوم.راستش پیدا نشدن است که به جان آدم دلهره می‌اندازدواساسا آدم ازپیدا نشدن ترس دارد.گم شدن برای شما چه معنایی می‌دهد؟! وقتی کلمه گمشده رامی‌شنویدبه چه چیزی فکر می‌کنید؟! به بهانه گم شدن یا شاید گمشده‌هابه بعضی ازگمشده‌های تاریخ سینما پرداخته‌ایم.
۱. قصد جایی را کردن برای حکیم، مناسک خاص خودش را دارد. حکیم فرزانه که بچه محل این زمان و اهل این دیار نیست و تازگی‌ها اینجا مشرف شده، نه اسم خیابانی را می‌داند و نه راه کوچه‌ای را بلد است. لاجرم پیش از هر چیز، گوگل‌مپش را راه می‌اندازد. ردای خاکیش را می‌پوشد.
پشت‌چهره‌های به‌ظاهرگمنام‌شان چندین‌سال سابقه کارخاک می‌خورد.هرکدام یک دفترچند صدبرگ تجربه هستنددرحوزه خودشان وردیف نشسته‌اندروبه‌روی بچه‌های تحریریه.
همه ما در گذار از سن و سالی که ما را به بلوغ و بزرگسالی می‌رساند، درگیر و دچار قصه«آمدنم بهر چه بود؟» شده‌ایم. ساعت‌ها با خودمان فکر کردیم اصلا دقیقا که هستیم؟چه کلماتی شخصیت ما را وصف می‌کند؟ اگر بخواهیم چند کلمه‌ای راجع به خودمان در جمعی صحبت کنیم باید چه بگوییم؟ رسالت ما در این زندگی کدام است؟
فکر می‌کنم همه انسان‌ها بخشی از خودشان را به‌واسطه تجربه‌هایی که کسب می‌کنند، از دست می‌دهند.این قانون زندگی است، تا چیزی را فدا نکنی چیز دیگری به‌دست نخواهی آورد.
شکرخدا درسال‌های گذشته به نحوی فرهنگ‌سازی صورت گرفته که همه آدم‌ها تمام زندگی خود را وقف کنکور نمی‌کنند وموفقیت رافقط درکنکور نمی‌بینند.به صورت خلاصه چه بخواهیم وچه نخواهیم هستندکسانی که می‌خواهندزلف ببندندبه علم و نهایت دانش و باید ازکنکور ردشوند.در این شماره ازنوجوانه یکی ازطراحان سؤال کنکورسابق را می‌خواهیم موردبازجویی(گفت‌وگوی دوستانه)قراربدهیم تاازنکات‌طلایی کنکوربرای مابگوید.
مهم نیست که در آسیا به دنیا آمده باشیم یا اروپا. چشم بادامی باشیم یا چشم آبی همه ما ویژگی‌های مشترکی داریم که در تعبیر دینی به آن فطرت می‌گویند و قوه پرسشگری یا همان سؤال پرسیدن یکی از ویژگی‌های فطری آدم است.
ما از سؤال کردن رشد می‌کنیم و بنای ارتقای مادی ما واژه «چرا» گذاشته شده است. از اولین روز خلقت که حضرت آدم در مقابل دستور خدا یک «چرا» قرار داد، گرفته تا آخرین روزی که در این دنیا سیر و سفر می‌کنیم و مطمئنیم که آن موقع هم «چرا چرا» گفتن‌مان تمام نمی‌شود.