سمیر قنطار «شهید فلسطین» عنوانی که به‌حق شایسته آن است. مجاهدی که بعد از 29 سال تحمل حبس و شکنجه رژیم صهیونیستی اولین جمله‌اش پس از آزادی از چنگال اسرائیل این بود: از فلسطین اشغالی برگشتم تا دوباره به فلسطین بروم.
«نظرسازی»هایی که این روزها به اسم «نظرسنجی» در برخی وبسایت‌های خبری منتشر و خاستگاه تولید خبر، تحلیل و جریان‌سازی له یا علیه اشخاص حقیقی، حقوقی یا گروه‌های مختلف سیاسی می‌شود، نه‌تنها از منزلت و مرتبه «اعتبار» علمی ساقط هستند بلکه از نظر «برد تعمیم»ها نیز که از ارکان «نظرسنجی» یا «افکارسنجی» علمی محسوب می‌شود کاملا مخدوش و متزلزل است.
به‌دنبال درج جمله‌ای به‌نقل از دکتر نوبخت سخنگوی محترم دولت مبنی بر این‌که سازمان صداوسیما نقش اپوزیسیون دولت را ایفا می‌کند که در برخی از روزنامه‌ها چاپ شد، درباره چگونگی موضوع مهم تعامل دولت محترم و رسانه ملی توجه به این نکات دارای اهمیت است.
نظریه شناخت اجتماعی، اولین بار توسط آلبرت بندورا در سال 1986 مطرح شد.
علم اعصاب‌شناختی، رشته مطالعه پیوند مغز و سایر ابعاد دستگاه عصبی به‌ویژه مغز، با پردازش شناختی و نهایتا رفتار است. رویکرد شناختی در تبلیغات، آگهی را به عنوان اطلاعاتی در نظر می‌گیرد که باید در مغز پردازش شود.
در گذشته، خبر موضوعی عام بود، اما با رشد علوم و نیاز جوامع به علوم و فنون مختلف، اندک اندک چهره اخبار تغییر کرد و تکثر و تنوع رسانه‌ها باعث تخصصی شدن پیام‌ها و اخبار شده است.
فرهنگ ایرانی، با دو ویژگی تنوع فرهنگی و قومی شناخته شده است. در طول دوران مختلف تاریخی، این تنوع و گونه‌‌های مختلف اقوام به دلیل درون‌زا بودن ابعاد هویتی همواره یکی از مهم‌ترین عوامل حفظ انسجام و وحدت ملی بوده است.
یک سال از دوره ریاست دکتر محمد سرافراز بر سازمان صداوسیما گذشت. درست در پانزدهم آبان سال گذشته بود که رهبر معظم انقلاب با صدور حکمی، ایشان را برای پنج سال به ریاست رسانه ملی منصوب کردند و از امروز یعنی هفدهم آبان دکتر سرافراز رسما سکان هدایت قرارگاه مقدم مقابله با جنگ نرم را در دست گرفت.
هجمه‌های اخیر بر ضد رسانه ملی بیشتر از آن که منشا رسانه‌ای و ارتباطاتی داشته باشد، منشا سیاسی دارد. رسانه ملی همواره پرونده هسته‌ای را یک پرونده ملی می‌دانسته و با این نگاه به برنامه‌سازی و پوشش خبری پرداخته است.
عاری بودن ذهن نقاد از پیشداوری و یکجانبه‌نگری برای رسیدن به یک بررسی جامع و درست، بسیار ضروری است و فقدان این ویژگی، مطلب و نقد را از اساس به بیراهه می‌برد و از انصاف دور می‌کند؛ مشکلی که در یادداشت صفحه اول 9 آبان روزنامه ایران با عنوان «برجام و جادوی میز مونتاژ» کاملا مشهود است.