سینمای ایران روزهای عجیب و سردی را طی می‌کند. غم فیلمنامه هنوز سر راه هر کارگردانی است و تمشک نیز از ساخته‌های همین سینماست؛ یک داستان چند خطی که با وجود پرداختن به یک معضل جدی و تقریبا اجتماعی در گیر و دار پرداخت قصه بشدت ناتوان عمل می‌کند.
اوضاع و احوال فیلم‌های سینمایی ایران از سال‌های میانی دهه 70 آن چنان دستخوش تغییرات محتوایی و موضوعی شد که پخش شماری از آنها به دلیل معذوریت‌های اخلاقی و تصویری عملا از صداوسیما مقدور نبود.
نسل ما خیلی ساده دلش از هر چیز ناخوشایندی می‌گیرد و بسادگی زبان به گلایه و شکوه می‌گشاید. برای جوان امروز حتی ساده است که پدر و مادرش را برای کارهای نکرده زیر سوال ببرد و سختی‌های روزگار را به پای آنها بنویسد. گاهی ممکن است تمام مهرشان را به پاپیچ شدن تعبیر کنیم و دهان به گلایه بگشاییم که فلان خواسته یا بهمان کارشان نفسمان را گرفته است.
شاید این تضاد جالبی باشد که ذات سینما تصویر است و ماندگاری‌اش در خلق تصاویر جذاب و نگاتیوهایی نمود دارد که آرشیو می‌شود، اما این قصه و داستان و روایت است که سینما را دیدنی‌تر می‌کند. قصه‌هایی که بیش از تصویر و قبل از این‌که در قاب دوربین قرار بگیرد به وسیله قلم‌ها خلق شده و روی کاغذ ثبت می‌شود!
اول: فعالان حوزه رسانه بر این باورند که مدیریت پیام سه مرحله دارد: تعیین پیام، تولید پیام، توزیع پیام.
آثار مستند معمولا تصویری بی‌واسطه از واقعیت را به بیننده نشان می‌دهد. بی‌راه نیست اگر مخاطب تلویزیون که تشنه سرگرمی و هیجان است چندان تمایلی به تماشای واقعیت نداشته باشد. واقعیتی که روزانه در مقابل چشم اوست و تکراری شده است، اما اگر همین واقعیت که به چشم نمی‌آید از زاویه‌ای جدید به تصویر کشیده شود و لایه‌های پنهان را به نمایش بگذارد، دیدنی می‌شود و مشتری پیدا می‌کند.
توجه به حمایت از تولید ملی و فرهنگ‌سازی در زمینه استفاده مردم از محصولات ساخت داخل مساله‌ای بسیار مهم و حیاتی برای بخش‌های اقتصادی کشور است.
همیشه یکی از ظرفیت‌های بالقوه در حوزه ساخت مستندهای تلویزیونی، کشور عزیز خودمان و منابع طبیعی و انسانی آن بوده است و جالب این‌که همیشه پخش حتی یک گزارش خبری کوتاه درباره مناطق مختلف ایران برای مردم ما جذاب و دیدنی بوده است، اما کمتر شاهد یک برنامه مستقل و ویژه بودیم که بتواند به این نیاز اساسی مخاطب پاسخ دهد. البته نیاز به شناخت ایران و زیبایی‌هایش یک نیاز اجتماعی و عمومی است و باید از آن به عنوان یک ضرورت فرهنگی ـ رسانه‌ای نام ببریم.
«پرونده‌های مجهول» اولین بار سال 1993 روی آنتن رفت و خیلی سریع به یکی از پربیننده‌ترین مجموعه‌های دوران خود تبدیل شد. تا سال 2002 که آخرین اپیزود آن به نمایش درآمد، 9 فصل آن تولید شد. در کل 202 اپیزود مجموعه روی آنتن رفت. گیلیان اندرسون در تمام اپیزودهای آن ظاهر شد، ولی دیوید دکاونی بازیگر هفت فصل (178 قسمت) آن بود.
آیا زمانی که برادران لومیر برای اولین بار (1895 م) موفق شدند تصاویری از دنیای واقعی را ضبط کنند، از تحولات بعدی و همین طور نقش شگفت‌انگیز سینما و تلویزیون در شکل‌گیری صورت خاصی از زندگی اطلاع داشتند؟