یادداشت
شبکه مستند پل میان مخاطب رسانه و فیلمساز
۱۴ مرداد ۱۳۹۴ - ۰۱:۴۰
دنیای امروز عصر اطلاعات است و رسانه‌های مختلف از قبیل شبکه‌های تلویزیون، مطبوعات و فضاهای مجازی نقش تعیین‌کننده‌ای در این بین دارند.
دنیای امروز عصر اطلاعات است و رسانه‌های مختلف از قبیل شبکه‌های تلویزیون، مطبوعات و فضاهای مجازی نقش تعیین‌کننده‌ای در این بین دارند.
دشمنان انقلاب اسلامی و شبکه‌های ارتباطی و رسانه‌ای معاند که عمدتا از سوی فزونی‌خواهان ثروت و قدرت وابسته به استکبار جهانی اداره می‌شوند و سر در آخور لابی صهیونیست‌ها دارند، اکنون خود را برای زمینه‌سازی از طریق متدها و روش‌های نوین رسانه‌ای آماده می‌کنند تا از این طریق نهایت تلاش خود را برای مخدوش کردن چهره واقعی انقلاب مردم و نظام کشور به کار گیرند.
این روزها باز هم «ماه عسل» مهمان اذانگاهی خانه‌های همه ایرانیان است که از دریچه شبکه 3 سعی دارد آنها را درگیر احساسات درونی‌شان کند؛ یک درگیری نه از جنس ترحم یا شکرگزاری به دلیل این‌که گرفتار چنان مصیبتی نشده‌اند، بلکه درون‌مایه‌هایی از یک حس مشترک انسانی که برخاسته از فطرت است، یک تعامل مشترک ذهنی و درونی با مهمان ماه عسل، و هم‌گونه‌پنداری با او و نه به خاطر همدردی‌کردن یا همدردی نمایاندن، بلکه برای لحظه‌ای اندیشه در جریان سیال عمر.
الف) چند روز دیگر ماه رمضان آغاز می‌شود. آغاز ماه رمضان یعنی این‌که تلویزیون وارد آزمون دیگری می‌شود که در آن برنامه‌های مختلفش بیشتردر معرض دید و قضاوت مخاطبان قرار می‌گیرد.
سینمای ایران روزهای عجیب و سردی را طی می‌کند. غم فیلمنامه هنوز سر راه هر کارگردانی است و تمشک نیز از ساخته‌های همین سینماست؛ یک داستان چند خطی که با وجود پرداختن به یک معضل جدی و تقریبا اجتماعی در گیر و دار پرداخت قصه بشدت ناتوان عمل می‌کند.
اوضاع و احوال فیلم‌های سینمایی ایران از سال‌های میانی دهه 70 آن چنان دستخوش تغییرات محتوایی و موضوعی شد که پخش شماری از آنها به دلیل معذوریت‌های اخلاقی و تصویری عملا از صداوسیما مقدور نبود.
نسل ما خیلی ساده دلش از هر چیز ناخوشایندی می‌گیرد و بسادگی زبان به گلایه و شکوه می‌گشاید. برای جوان امروز حتی ساده است که پدر و مادرش را برای کارهای نکرده زیر سوال ببرد و سختی‌های روزگار را به پای آنها بنویسد. گاهی ممکن است تمام مهرشان را به پاپیچ شدن تعبیر کنیم و دهان به گلایه بگشاییم که فلان خواسته یا بهمان کارشان نفسمان را گرفته است.
شاید این تضاد جالبی باشد که ذات سینما تصویر است و ماندگاری‌اش در خلق تصاویر جذاب و نگاتیوهایی نمود دارد که آرشیو می‌شود، اما این قصه و داستان و روایت است که سینما را دیدنی‌تر می‌کند. قصه‌هایی که بیش از تصویر و قبل از این‌که در قاب دوربین قرار بگیرد به وسیله قلم‌ها خلق شده و روی کاغذ ثبت می‌شود!
اول: فعالان حوزه رسانه بر این باورند که مدیریت پیام سه مرحله دارد: تعیین پیام، تولید پیام، توزیع پیام.
آثار مستند معمولا تصویری بی‌واسطه از واقعیت را به بیننده نشان می‌دهد. بی‌راه نیست اگر مخاطب تلویزیون که تشنه سرگرمی و هیجان است چندان تمایلی به تماشای واقعیت نداشته باشد. واقعیتی که روزانه در مقابل چشم اوست و تکراری شده است، اما اگر همین واقعیت که به چشم نمی‌آید از زاویه‌ای جدید به تصویر کشیده شود و لایه‌های پنهان را به نمایش بگذارد، دیدنی می‌شود و مشتری پیدا می‌کند.