گفت‌وگوی قاب کوچک با نویسنده و سردبیر «کتاب شب» رادیو‌تهران به‌مناسبت ۳۰ سالگی برنامه

متن شنیدنی و جذابی از کتاب‌ها را روایت می‌کنیم

محمدباقر رضایی، نویسنده و فعال رسانه‌ای از سال ۱۳۷۲ وارد رادیو شده و نویسنده برنامه‌های ادبی این رسانه بوده است. او در واقع داستان‌نویس و منتقد ادبی است که تا به حال ۱۶ کتاب داستانی و نقد و بررسی کتاب منتشر کرده. برخی از کتاب‌های او با نام مستعارش «باقر رجبعلی» منتشر شده، ولی کتاب‌های اخیرش همه با نام اصلی‌اش به بازار کتاب آمده‌اند.

تجربه‌ای از گفت‌وگوهای تخصصی و چالش‌برانگیز

رادیو گفت‌وگو با تنوع برنامه‌ها و گستره وسیع موضوعات، محیطی فراهم می‌کند که مجریان آن با گفت‌وگوهای تخصصی و چالش‌برانگیز مواجه می‌شوند و نیازمند آمادگی چندجانبه و تسلط حرفه‌ای هستند. در این شبکه، اجرای برنامه تنها به دانش عمومی و آگاهی از اخبار روز محدود نمی‌شود بلکه مجریان برای ارائه برنامه‌ای دقیق و مؤثر باید توانایی بداهه‌گویی، مدیریت شرایط غیرمنتظره و تعامل مؤثر با مخاطب را داشته باشند.

گپ‌و‌گفت «قاب کوچک» با تهیه‌کننده و کارگردان مجموعه عروسکی آزمادانا

روایت اتفاقات آزمایشگاه آزمادانا

مجموعه‌های عروسکی از دیرباز مورد استقبال مخاطبان به‌ویژه کودکان و نوجوانان بوده، به‌ویژه اگر در ساختار درست و با آدم‌های کار بلد این حوزه تولید شود، حتی با گذشت سال‌ها از تولید و پخش آنها، یاد و خاطرات‌شان فراموش نخواهد شد، همچون مجموعه عروسکی کلاه قرمزی، مدرسه موش‌ها و...که برای ما بچه‌های دیروز تمام این مجموعه‌ها نوستالژیک و خاطره‌انگیز است.

هنرمندان و نقش‌هایی که هنوز منتظرند

در جهان رنگارنگ تلویزیون، هر نقش فرصتی است برای تولد دوباره‌ یک چهره‌ آشنا. بازیگران تلویزیون، برخلاف تصور عمومی، شاید بیش از هر هنرمند دیگری، در میدان تجربه و دگرگونی حضور دارند. از نقش‌های تاریخی و اجتماعی گرفته تا چهره‌های طنز، درام و حتی شخصیت‌های منفی یا آرمان‌گرایانه، هرکدام بخشی ازدنیایی است که در قاب تلویزیون جان می‌گیردوبه مخاطب امکان شناخت تازه‌ای از انسان و زندگی می‌دهد.

گفت‌وگوی «قاب کوچک» با هنرمندان پیرامون نقش‌هایی که هنوز نتوانسته‌اند ایفا کنند

تلویزیون، سرزمین نقش‌های دلخواه

هنرمندان سینما و تلویزیون طی سال‌ها، نقش‌های مختلف و متنوعی را ایفا کرده‌اند؛ نقش‌هایی که هر کدام رنگ و لعاب خاص خود را دارند و با ویژگی‌ها و چالش‌های مخصوص به‌خود همراه‌اند. بازیگری که هر نقشی را بر‌عهده می‌گیرد، باید با تمام وجود در آن غرق شود و به‌درستی آن را به تصویر بکشد‌ اما این نقش‌ها همیشه ساده و قابل لمس نیستند.

بازیگری برایم زندگی ا‌ست نه فقط نقش

سوسن مقصودلو سال‌هاست که با نقش‌هایش زندگی کرده؛ نه فقط بازی. او از آن دسته بازیگرانی است که نقش را لمس می‌کند، با آن نفس می‌کشد و بعد بی‌هیاهو از آن جدا می‌شود. حالا در آستانه فصل تازه‌ای از فعالیت‌های هنری‌اش، از حضور در برنامه «چهل‌تیکه» با اجرای داریوش کاردان می‌گوید، از پیشنهادهایی که به‌خاطر شرایط جنگی متوقف شده‌اند و از عشقی که هنوز به بازیگری دارد؛ عشقی که با مطالعه، تجربه و همدلی زنده نگهش داشته است.

گفت‌وگوی «قاب‌کوچک» با هنرمندان برنامه‌های طنز رادیویی پیرامون ضرورت ترویج امید اجتماعی

روی موج خنده

در عصر تصویر و سرعت، جایی که چشم‌ها مدام درگیر صفحه‌ها هستند، هنوز صدایی هست که بی‌تصویر می‌خنداند، نقد می‌کند و خیال می‌سازد. طنز رادیویی، هنری ا‌ست که با ابزار محدود، جهانی بی‌مرز خلق می‌کند؛ جهانی که در آن بازیگر با صدا نقاشی می‌کشد، نویسنده با کلمات تیپ می‌سازد و مخاطب با گوش، تصویر می‌بیند.

روایت پیشرفت مأموریت راهبردی رسانه‌ ملی 

در امتداد تحقق اهداف سند تحول رسانه ‌ملی، کارگروه تخصصی «پیشرفت» با مأموریت روایتگری امیدآفرین از توانمندی‌های علمی، صنعتی و فناورانه کشور شکل گرفته است؛ کارگروهی که با تکیه بر گفتمان ایرانی_اسلامی‌ در تلاش است تصویر ایران پیشرفته را در قاب رسانه‌ ملی بازآفرینی کند و با بهره‌گیری از قالب‌های نوآورانه برنامه‌سازی، روایت‌هایی الهام‌بخش و غرورآفرین از مسیر را به مخاطبان ارائه دهد.

گفت‌وگوی «قاب‌کوچک» با هنرمندان درباره تلاش‌ها و خلاقیت‌های‌شان در خلق آثار نمایشی مرتبط با حوزه پزشکی

قصه سفیدپوشان در تلویزیون

محیط بیمارستان و تلاش بی‌وقفه کادر درمان برای نجات بیماران در موقعیت‌های حساس مرگ و زندگی همیشه از سوژه‌های دراماتیک و پرهیجان فیلمسازی بوده است. تقابل بیماران و پزشکان در شرایط اورژانسی، سوژه‌هایی جذاب و پرکشش برای روایت داستانی خلق می‌کند. آثار تلویزیونی به‌دلیل گستره وسیع مخاطبان بیشتر زیر ذره‌بین قرار دارند و همین، ‌کار سازندگان آثار نمایشی را سخت‌تر می‌کند. بنابراین انتظار می‌رود که پرداخت دقیق‌تر و واقع‌گرایانه‌تری در شخصیت‌پردازی و فضاسازی داشته باشند.

پزشکان در قاب تلویزیون، از واقعیت تا روایت

تلویزیون آینه‌ای از جامعه بوده است؛ آیینه‌ای که گاه در آن، چهره‌ طبقات مختلف اجتماعی بازتاب یافته و گاه تصویری آرمانی یا متفاوت از آنها ارائه شده است.