از آنجا که تب‌و‌تاب تربیت و کار آموزشی برای نوجوان در این شماره ما داغ است و از زوایای مختلف به آن پرداخته‌ایم، تصمیم گرفتیم تا مصاحبه‌ای با آقای فراهانی، فعال هنری ــ فرهنگی حوزه نوجوان داشته باشیم. بیشتر از این طولش ندهم،خودتان اصل حرف‌هارا از زبان ایشان بخوانید.
این تکه کلام روی مخ معلم‌ها که می‌گویند: «مگه تربیت نداری؟!» به قدمت پدر پدر پدربزرگ و جد و آبا‌مان است؛ مال امروز و دیروز نیست. تربیت در مدارس از منظر معلم‌ها یک امر خانوادگی است. یعنی می‌خواهند یک دختر یا پسر خوب و بی‌عیب و ایراد از خانواده تحویل بگیرند و حالا روی آموزش املا و بعلاوه و منهایش کار کنند. درحالی که از منظر استاد صفائی حائری، تربیت از آهن، ماشین ساختن و از بشر، آدم آفریدن است. ناگفته نماند که بی‌راه نمی‌گویند؛ تربیت سال‌ها قبل از تولد شروع می‌شود؛ از متولد شدن خود پدر و مادر!
در حاشیه آخرین روز از نمایشگاه مطبوعات و رسانه به گفتگو و مصاحبه با یکی از نمایندگان مجلس، آقای مهدی عسگری پرداختیم. در ابتدای امر سردبیر نوجوانه اشاره داشتند که هفته‌نامه "نوجوانه" تحریریه‌ای است که می‌خواهد صدای تمام نوجوانان ایران باشد و به مسائل و موضوعات و دغدغه‌ی آن‌ها بپردازد. ایشان در ادامه به نمایندگی از نوجوانان، سوالات و مطالباتی را مطرح کردند.
دکتر پیمان جبلی در چهارمین روز نمایشگاه رسانه‌های ایران به شایعاتی پیرامون حذف یک شبکه تلویزیونی پاسخ داد.
شاید بتوان نمایشگاه مطبوعات را نمایشگاهی برای مطالبه‌گری وبررسی دانست.دراین نمایشگاه چهره‌های متفاوت سیاسی و اجتماعی نقطه‌نظر‌ات متفاوت خودرادرموردرسانه ومسائل این‌چنینی ارائه‌دادند.
شایدتاهمین ۵۰سال قبل، این‌که در لحظه از همه اتفاقات و مسائل خبردار شویم خیلی دور از ذهن بود. اما امروزه با کمک رسانه‌های اجتماعی، دنیا در حد یک دهکده کوچک شده است و سرعت انتقال یک خبر به اندازه سرعت پیچیدن خبر در یک دهکده است. تبدیل شدن دنیا به یک دهکده جهانی از ابتدای تاریخ جهشی بزرگ در پیشرفت فناوری و رسانه‌ها به‌شمار می‌رود. این تحولات تأثیر‌های خیلی زیادی بر زندگی انسان‌ها، حیوانات و حتی زیست ذره‌بینی داشته است.
از زمان آدم و حوا تا به امروز و این لحظه، بشر همواره از وسیله‌ای برای برقراری ارتباط استفاده می‌کرده تا بتواند پیام خود را به دیگران برساند. پس او بی‌جهت اشرف مخلوقات نامیده نشده است. او در ابتدای آفرینش‌اش با جانوران تفاوت زیادی نداشت زیرا اطلاعات را به شیوه آنان مبادله می‌کرد؛ یعنی از طریق لمس کردن، حرکات چهره و... اما برای روحیه کنجکاو و نا‌آرام او، این وسایل ابتدایی، ساده و ناکافی بود و نمی‌توانست نیازهای او را بر طرف سازد.
دیر رسیدم. قرار بود گزارش روز اول نمایشگاه مطبوعات را بنویسم و سروقت نرفتن، یعنی فاجعه! با دستپاچگی خودم را به غرفه روزنامه جام‌جم رساندم. میز نوجوانه ازهمان دور، پرشور به‌نظرمی‌رسید. اعضای تحریریه، مشغول صحبت با بازدیدکنندگان نوجوان بودند و درمورد نحوه همکاری با ضمیمه و صفحه قلمرو برای‌شان توضیح می‌دادند. گاهی هم صدای جیغ‌ریزی از یک سو بلند می‌شد که این یعنی دو نفر از نویسنده‌هایی که در گروه صفحه قلمرو باهم دوست شده بودند، همدیگر را دیده‌اند. فضا صمیمی بود و جو دلچسب!