مقاومت مفهومی مرتبط با انسان و جامعه انسانی است؛ از ابتدای شکلگیری جامعه انسانی، انسان‌ها در برابر ظلم و ستم واکنش نشان داده‌اند اما به‌نسبت رشد آگاهی‌های نظری و سیاسی این اندیشه در جامعه انسانی تعالی پیدا کرده است. شاید مهم‌ترین تحولات نظری این مفهوم را در جهان اسلام در مقابله با سیاست‌های استعماری دنبال کرد.
شاهد احمدلو عضو گروه انتخاب جشنواره ملی فیلم‌های کمدی معتقد است این رویداد می‌تواند با تکیه بر حمایت‌های مالی و استمرار، به بستری برای کشف استعداد‌های تازه و ارائه نگاهی نو به کمدی در سینمای ایران بدل شود.
بابک نوری، بازیگر فیلم کوتاه «تانکر» گفت: کاش سینمای هنر و تجربه در سراسر کشور یک سانس ویژه مثلا 8 تا 9 داشته باشد و این ساسن جا بیفتد چون ظرفیت بالای این سینما ارزشمند است.
سینمای ایران در ۶ ماهه نخست۱۴۰۴ شرایط عجیب و غیرمترقبه جنگ تحمیلی ۱۲روزه اسرائیل علیه ایران را از سر گذراند اما قلب سینما در میان مردم همچنان می‌تپد و پرفروغ است. سینما میان مردم رخنه کرده و تبدیل به بخشی از سبک زندگی آنها شده است. در پایان ۶ ماهه اول امسال؛ چند فیلم جدید به جدول فروش اضافه شدند که در واقع دورخیزی برای شروع فصل پاییز کرده‌اند.
بله غزه در خون موج می‌زند. گرسنگی قتل عام می‌کند. بی‌سرپناهی و بی‌دوایی کودکان را به مرگ می‌رساند و خلاصه باند اشغالگر منطقه با حمایت آشکار و بی‌پروای ایالات متحده آمریکا همچنان بر طبل نسل‌کشی می‌کوبد و کسی هم جلودارش نیست. خوشبختانه ملت‌ها، فارغ از دولت‌های‌شان، در جهان به‌خصوص آمریکا و اروپا، صدای مردم فلسطین شده‌اند و خیابان‌ها را خالی نمی‌کنند.
فیلم «ناتور دشت» ساخته سیدمحمدرضا خردمندان برگرفته از داستان واقعی ناپدید شدن دختربچه‌ای چهارساله به نام یسنا در روستای یلی بدراق استان گلستان است که در سال ۱۴۰۳ رخ داد. خردمندان با بهره‌گیری هوشمندانه از ترکیب درام انسانی و اجتماعی کوشیده تا قصه‌ای صرف از جست‌وجوی کودک گمشده را به درامی چندلایه درباره بحران‌های روانی، هویت و مسئولیت‌های فردی و جمعی تبدیل کند.
در دورانی که سینمای ایران همچنان زیر سایه میراث ماندگار دفاع‌مقدس هشت‌ساله وآثاری چون «دیده‌بان»و«آژانس شیشه‌ای» نفس می‌کشد، رویارویی‌های نظامی جدید مانند جنگ ۱۲روزه اخیر، چالشی اساسی را پیش روی فیلمسازان قرار داده که چطور می‌توان روح یک نبرد مدرن، سریع و فناورانه را با استفاده از ابزار تصویر و بر پرده سینما بدون این‌که در دام آثار کلیشه‌ای و بی‌هدف بیفتیم، تصویر کنیم؟...
پیش از انقلاب ۱۳۵۷، سینمای ایران فاقد ژانر جنگی منسجم بود و شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی مانع شکلگیری آن شد. این ژانر نیازمند تکامل تدریجی و آزمون و خطاست تا به نقطه‌ای تثبیت‌شده برسد اما تاریخ معاصر نشان می‌دهد که جز چند فیلم پراکنده مانند اثر عبدالحسین سپنتا درباره فتح داوود نادرشاه، «تپه ۳۰۳» به کارگردانی امان منطقی (ترکیبی با ملودرام) و «خداحافظ» در دهه‌های ۳۰ و ۴۰، هیچ اثر اصولی وجود نداشت. این فیلم‌های سطحی، تعریف زیربنایی از ژانر جنگی ارائه نکردند و تعدادشان بسیار محدود بود.
این روزها نمایش «اتاق زبان» به‌نویسندگی و کارگردانی حسن معینی در سالن «سایه» تئاتر‌شهر اجرا می‌شود. متن این نمایش اقتباسی از کتاب «در انتهای گلو» یوسف الیگندی، نویسنده مصری است و نقطه ثقل داستان نیز براساس رویدادهای همین کتاب است. این نمایش در واقع به واکاوی شرایط و مشکلات ایجاد‌شده برای مسلمانان و اعراب ساکن آمریکا بعد از حملات ۱۱ سپتامبر می‌پردازد. «اتاق زبان» داستان خالد است که دو مامور سازمان اطلاعات آمریکا به‌شکل غیرقانونی او را بازجویی می‌کنند.
این روزها نمایش «اتاق زبان» به‌نویسندگی و کارگردانی حسن معینی در سالن «سایه» تئاتر‌شهر اجرا می‌شود.