نمایشنامه «در انتظار گودو» اثر ساموئل‌بکت، یکی از آثار برجسته ادبیات قرن بیستم است که به خاطر محتوای عمیق و لایه‌های معنایی متعدد خود مورد توجه خاص قرار گرفته است. در این نمایشنامه به مسائلی چون امید، انتظار و بحران وجود و بافت‌های اعتقادی و فلسفی در جوامع مدرن پرداخته شده است.
وقتی به فیلم‌های مناسبتی در سینمای جهان، به‌خصوص هالیوود، نگاهی می‌اندازیم، متوجه می‌شویم که این فیلم‌ها هر‌ساله بازاری میلیارد دلاری را به خود اختصاص می‌دهند. این آثار که می‌توان آنها را تحت عنوان سینمای مناسبتی دسته‌بندی کرد، شامل مجموعه فیلم‌هایی است که به‌مناسبت روزهای خاص در تقویم میلادی، سیلی از آنها درژانرهای مختلف روانه بازار می‌شوند.
دراین نوشتار به نمایش«در انتظار گودو»که در تماشاخانه هما روی صحنه است،از زاویه مضمونی و تطبیق ظرف زمانی و مکانی نگاه می‌کنیم.اهمیت و جایگاه نمایش در انتظار گودو، نوشته ساموئل بکت در سال۱۹۵۲ در نمایش مدرن جهان بر هیچ‌کس پوشیده نیست.
برای مقایسه و تحلیل فیلم «ژوری شماره ۲»، آخرین اثر کلینت ایستوود، قدیمی‌ترین فیلمساز حال حاضر سینمای آمریکا، پس از سال‌ها مجددا فیلم «۱۲ مرد خشمگین» سیدنی لومت محصول سال ۱۹۵۷ را این بار با دقت بیشتر مشاهده کردم که چگونه می‌توان در یک اتاق کوچک مستطیلی با ۱۲ نفر، یک فیلم ۱۰۰ دقیقه‌ای را به خوبی روایت کرد، شعار نداد و شعر نگفت و خسته نکرد و در مقابل، تماشاگر را به قول آنونس خوان‌های قدیمی برروی صندلی اش میخکوب کرد که تا انتها تکان نخورد و خلاصه یک کار سینمایی محض ببیند که هنوز پس از حدود ۷۰ سال، تازگی خودش را حفظ کرده باشد.
درروزهای اخیر، ازسوی معاونت هنری وزارت فرهنگ و‌ارشاد اسلامی، بهرام کلهرنیا به‌عنوان دبیرکل هفدهمین جشنواره هنرهای تجسمی فجر انتخاب شد. کلهرنیا طراح، نقاش، پژوهشگر ومدرس هنر، طراح گرافیک و رئیس شورای‌عالی خانه هنرمندان ایران بوده و تا امروز فعالیت‌های متنوعی در این حوزه‌ها انجام داده است. با اودرباره کم‌و‌کیف این دوره ازجشنواره به گفت‌وگو نشسته‌ایم.
زبا‌ن‌های ایرانی دوره میانه (۳۳۰پیش از میلاد تا ۶۵۱ میلادی) تا چند سده پس از ظهور اسلام در ایران‌زمین زنده بودند ولی شرایط به وجود آمده برای حوزه تمدنی ایران و ورود دینی با زبان و فرهنگی تازه باعث شد خط و زبان دستخوش تغییراتی شود؛ زبان عربی که به اقتضای کلام وحی، حجت بی‌چون و چرای مسلمانان برای زندگی دو‌گیتی بود، در ایران گسترده شد و حوزه تمدنی ایران را با شرایط تازه‌ای مواجه کرد.
سینمای مستند را می‌توان انسانی‌ترین شکل از دنیای رنگارنگ سینما دانست. تولید یک اثر مستند در دنیای امروز با حداقل امکانات ممکن است؛ تنها کافی است دید بازی داشته باشیم تا یکی از حقایق فراوان اطراف‌مان را با نگاهی نو به تصویر بکشیم. به همین دلیل، در رسانه‌های بزرگ جهان، بخش مهمی از محتوا را فیلم‌های مستند تشکیل می‌دهند.
جشنواره مستند سینما‌حقیقت به خط پایان رسید و امسال شمار آثار پرتره درباره شخصیت‌های تاثیرگذار اجتماعی و سیاسی بیش از سال‌های گذشته بود. همچنین رویکرد جشنواره نسبت به بیان وقایع تاریخی‌ای که موجب شکل‌گرفتن جریان اجتماعی مهمی در تاریخ این سرزمین شدند، قابل توجه است.
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی پس از پایان اختتامیه جشنواره فیلم حقیقت در جمع خبرنگاران با اشاره به تلاش‌های دولت چهاردهم برای برگزاری این رویداد گفت: برخی از مستندسازان که فکر می‌کردند فیلم آنها عرضه نمی‌شود با رغبت بیشتری به جشنواره حقیقت آمدند.
در جشنواره سینما حقیقت، امسال سازمان سینمایی اوج دو مستند را شرکت داده که هردو اثر، ضمن رعایت اصول ساخت سینمای مستند، دارای ارزش‌های مفهومی قابل توجه است. یکی از این فیلم‌ها، روایتی از دلاوری‌های نیروی هوایی و دیگری روایتی از مبارزه یک انسان برای رهایی از ستمی است که بر او می‌رود.