شنبه ۲۴ آبان ماه به گواهی تقویم، اولین روز از هفته کتاب و کتابخوانی در سال ۱۴۰۴ بود. نامگذاری روز‌ها براساس سنتی دیرین و تمدنی و باور عمومی در ملت‌ها و سرزمین‌ها شکل می‌گیرد. در کشور فرهنگ‌مدار ما ایران هم این موضوع به یک پیشینه و باور عمیق فرهنگی بر‌می‌گردد.
آیین گرامیداشت روز کتاب، کتابخوانی و کتابدار روز گذشته با حضور رئیس مجلس شورای اسلامی و جمعی از دست‌اندرکاران در کتابخانه، موزه و مرکز اسناد مجلس شورای اسلامی برگزار شد.
در تقویم فرهنگی ایران، ۲۴ آبان روز کتاب و کتابخوانی و آغاز هفته‌ای برای اندیشه، مطالعه و آگاهی است؛ فرصتی برای توجه به پیوندی که می‌تواند زیست فرهنگی جامعه را دگرگون کند؛ پیوند میان رسانه ملی و عرصه کتاب.
تولیت آستان قدس رضوی با تأکید بر ضرورت احیای فرهنگ کتابخوانی در جامعه گفت: آستان قدس رضوی آمادگی دارد با محوریت حرم مطهر امام رضا (ع) برای ارتقا و ترویج فرهنگ کتاب خوانی در کشور همکاری نمایند.
قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی گفت: باید اقرار کنیم آن‌طور که باید و شاید به مجموعه کتابخانه‌ها، کتابدار و کتاب توجه نشده و باید این ضعف را جبران کنیم.
آیا سرنوشت را می‌سازیم یا در آن غوطه‌ور می‌شویم؟ آیا آنچه هستیم، حاصل انتخاب‌های ماست یا زاییده‌ی نیروهایی بیرون از ما؟
در ایام شهادت حضرت فاطمةالزهرا سلام‌الله‌علیها و هفتۀ کتاب، مؤسسۀ پژوهشی فرهنگی انقلاب اسلامی با هدف معرفی الگوهای واقعی و تبیین نقش‌آفرینی‌های زنان قهرمان ایرانی، تقریظ‌های رهبر معظّم انقلاب اسلامی بر سه کتاب «تب ناتمام»، «خانوم ماه» و «همسفر آتش و برف» را منتشر خواهد کرد.
آخرین کتابی که خواندم، مثل پنجره‌ای رو به آسمانی جدید بود. «نبرد هنر» اثر استیون پرسفیلد؛ کتابی کوچک با ایده‌هایی بزرگ که مستقیما با روح کسی که رؤیایی در سر دارد، سخن می‌گوید.
نمی‌دانم آخرین برگی که در دست گرفتم کی بود. شاید آخرین باری بود که بوی کاغذ را استشمام کردم. حالا دیگر کتاب‌ها بوی جوهر و خیال نمی‌دهند. هر صفحه دیجیتال سرد است و نورش از پشت شیشه‌ای بی‌حس می‌تابد. با این حال، من هنوز در کوچه‌های کلمات قدم می‌زدم، میان جمله‌ها گم می‌شدم و خودم را در قالب هر شخصیت جا می‌دادم.
آخرین کتابی که خواندم نه از یک نویسنده معروف وبه‌نام و پر‌آوازه بود و نه حتی از یک نشر معتبر و پر‌فروش و پر‌مخاطب. رمانی بود که به قلم دستان هنرمند دوستم نگاشته شد و از قضای روزگار تنها مخاطب و خواننده‌اش خودم بودم و بس. اما به یقین از بسیاری از کتب نویسندگان نامدار قوی‌تر خلق و به نثر در آمده بود.