صبح خیلی زود یعنی فقط وقتی پاکبان‌ها و سربازها مجبورند بیدار باشند و مشغول کار؛ یک گروه دیگر هم کم‌کم پا به خیابان‌ها می‌گذارند؛ بله دانش‌آموزان. گاهی وقتی خودم دارم مهدی،نوجوان ۱۳ساله‌ام رابه مدرسه می‌برم هنوز آن‌قدر هوا تاریک است که چشم‌چشم را نمی‌بیند؛چون حتی مغازه‌ها هم که شب‌ها با نورشان خیابان را روشن می‌کنند،بسته‌اند.
قدیم‌تر‌ها که نمی‌شود گفت اما درطی همین۱۰یا۱۵سال گذشته اگر شما به‌عنوان رهگذردرخیابان دردستان یک نوجوان یادانش‌آموز سیگار می‌دیدید؛ قطعا تا بخشی از روزتان به آن تصویر فکر می‌کردید و از دیدن آن لحظه و اتفاق افسوس می‌خوردید! اما متأسفانه با گذشت زمان و شکاف بیش از حد ارتباطی بین والدین و فرزندان، دیگر شاید تعجب کنیم اگر یک‌نوجوانی اهل این دنیای خطرناک نباشد. به هرحال به‌عنوان یک خبرنگار تصمیم گرفتم به سطح شهر بروم تا از نزدیک نظر خود آنها را درباره شروع‌کردن مسیر موادمخدر و استعمال دخانیات بشنوم.
شاید در طول زندگی به خیلی چیزها عادت کنیم. عادت‌های خوب مثل چرخ‌های دایره‌شکل هستند. آدم را جلو می‌برند اما عادت‌های بد شبیه چرخ‌های چندضلعی، سه‌ضلعی، چهارضلعی یا هر شکل دیگری جز دایره. آدم را جلو نمی‌برند بلکه بیشتر درجا می‌زنیم. دل‌مان می‌خواهد کاری کنیم اما کوله‌پشتی سنگینی روی دوش ما است که اجازه حرکت نمی‌دهد. اینجا است که ممکن است دم به تله بدهیم و دچار اعتیاد تخدیر شویم.
پیش از این معتاد فحش بود. چه به شوخی چه جدی. بین معتاد سیگار و هر دخانیات سنگین‌تری هم فرق نبود. می‌گفتند سیگار بکشی تا تهش می‌روی. از نظر علمی هم حرف درستی بود. نیکوتین مغز را شرطی می‌کند تا برای لذت به آن وابسته شود. رفته رفته، نیکوتین سیگار هم برای فرد کافی نیست و بعد از یک نخ و یک پاکت، می‌رود سراغ گزینه‌های قوی‌تر.
چند روز پیش در گفت‌وگویی چند ساعته با یکی از قدیمی‌های نوجوانه به این نتیجه رسیدم در عین اینکه از متقدمین نسل زِد(Z) محسوب می‌شوم؛ از متاخرین نسل آرمان‌گرا هم هستم که هیچ‌جوره توی کَتَش نمی‌رود، بخواهد اینقدر معادلات خدا را دو دوتا چهارتایی و واقع‌بینانه محاسبه کند و با زرت قمصور و کج‌کج مسیر زندگی را ادامه دهد.
چندی قبل به‌بهانه‌ی روزمبارک ولادت امیرالمؤمنین علی(ع) به گفت‌وگو با پدر شهید مرتضی کریمی، یکی از شهدای شاخص مدافع‌جرم و فرماندهان شهید خان‌طومان، پرداختیم. این روز فرصتی است برای یادآوری پدرانی که با ایثار و فداکاری، نه تنها در خانواده بلکه در میدان‌های بزرگ‌تر، الگویی برای ما هستند."
اولین کلمه‌ای که اکثر ما هجی‌کردن آن را می‌آموزیم، «بابا» است. نخستین واژه‌ای که یاد می‌گیریم بنویسیم، «بابا» است و اولین آغوشی که به آن پناه می‌بریم، آغوش اوست.پدر همیشه نخستین و بزرگ‌ترین تکیه‌گاه ما بوده و خواهد بود. حتی در مواجهه با چالش‌ها، کشمکش‌ها و ناملایماتی که ممکن است رابطه‌مان را کمی تحت‌الشعاع قرار دهد، بازهم وقتی بزرگ می‌شویم، در زمان‌های دشوار زندگی، به‌دنبال مأمن امن پدرانه خواهیم بود.
دلتنگش شده‌ام امانمی‌دانم چه چیزی توی گوشم وزوزمی‌کندکه به او زنگ نزنم.بالاخره بعد ازدوهفته دلم می‌خواهدصدایش را بشنوم. به مامان سپرده‌ام ته چاق‌سلامتی‌هایش سلامم را برساندوبگوید دلم برایش یک‌ذره شده وهروقت دورش خلوت شد،یک زنگ به من بزند.
خوشبختانه هیچ‌کدام از شما پدر نشده‌‌اید و من می‌توانم به‌عنوان تنها پدر تحریریه نوجوانه، هر‌چیزی دوست دارم بگویم. ولی جدای از شوخی مثل هر‌چیز دیگری می‌شود قبول کرد که پدرها هم انواع و اقسام مختلفی دارند،لااقل درمورد نوع رابطه‌شان با دیگران و اینکه وظیفه خود را در مقابل خانواده و فرزندان‌شان چه می‌دانند.
درسال های اخیر به واسطه سفارت و ارتباط های به ظاهر ناممکن در نوجوانه جام جم با یک نوجوان فلسطینی به نام سلیم گفتگو داشتم. در ماه های اخیر این خبر به صورت رسمی به من و تحریریه نوجوانه رسید که سلیم، دیگر در این دنیا نیست و او هم مانند آزاده‌های دیگر فلسطینی، قرار است نماز روز آزادی قدس را در بهشت بخواند.