شاید بتوان گفت اززمان آدم ابوالبشر(ع)تا امروز ریشه اکثر اتفاقات مهم جهان،دعواهای خواهربرادری بوده. جایی می‌خواندم ریشه دعوای هابیل و قابیل، خواهرشان بوده یا این‌که اصلا ماری کوری وقتی با برادرش دعوا کرد دانشمند بزرگی شد یا این‌که پروین اعتصامی هم که با برادرش دعوا می‌کرده شاعری‌اش را مدیون همین دعواهاست.
این روزها شاید بیشتر ازهرزمان دیگری درگیر حواشی و قصه‌های مختلفی دررابطه باتفاوت‌های بین خانم‌ها و آقایان هستیم. متأسفانه عده‌ای در شبکه‌های اجتماعی مثل اینستاگرام پیدا می‌شوند که غیرکارشناسانه نظر داده و خانم‌ها را در برابر مردان قرار می‌دهند یا برعکس. انگار که این دو جنس باید دشمن یکدیگر باشند!
یکی از شیرین‌ترین اتفاق‌ها در خانواده، داشتن یک رابطه رفاقت‌گونه بین مادر و دختر است. این همان چیزی‌ست که دختر را در مواقع لازم به‌درستی و به بهترین شکل ممکن هدایت می‌کند و رفاقت را در حقش تمام می‌کند، بدون این‌که به او آسیبی برساند و او را به‌خطر بیندازد. این جنس رفاقت‌ها به دختران ما آگاهی می‌بخشد و بی‌شک بهترین نوع رفاقت است.
اولش وقتی قرار شد برای دختر و نسبت او با جامعه بنویسم به مقادیر زیادی به خودم و نسبت خودم با جامعه فکر کردم. به این‌که من دقیقا کجای پازل اجتماع قرار می‌گیرم؟ آیا اجتماع جوری هست که خودم را جزوی از او ببینم؟ تا چه حد سیاستگذاری‌ها، شهرسازی‌ها و... به نحوی است که خیال کنم پس من هم به عنوان یک دختر نوجوان یا جوان، سهمی از آن دارم؟
در دل هیاهوی زندگی شهری، گروه‌های سرود دخترانه چون شمیم یاس، نوایی از امید، همدلی و شکوفایی را به‌گوش می‌رسانند. این گروه‌ها فراتر از یک فعالیت هنری ساده، بستری برای رشد شخصیت، کشف استعدادها و تقویت حس خواهرانگی میان دختران نوجوان شده‌اند؛ دخترانی که با شادابی، پشتکار وعشق به صحنه می‌آیند تا قصه دوستی و همبستگی را در قالب ترانه‌ها بازگو کنند.از شور اجرای روز دختر تا آرزوی خواندن در حضور رهبر انقلاب، هر لحظه از زندگی این گروه، سرشار از خاطره‌های ماندگار و درس‌های بزرگ برای آینده است.
«زنان بی صدا، سازندگان ابدی تاریخ»همیشه گفته‌اند تاریخ را مردان ساخته‌اند؛ آنان که بر اسب نشستند، شمشیر کشیدند، بر تخت‌ها تکیه زدند و بر سکه‌ها نقش بستند.
ما می‌توانیم مسأله‌های ریاضی را حل کنیم. مفهوم مد نظر شاعر را از آثارش استخراج کنیم. تاریخ را تحلیل کنیم؛ اما خودمان را نمی‌شناسیم. حل‌کردن تعارضات درونی و شناخت و ارزیابی خودمان، سخت‌ترین کار دنیاست.
برای نوشتن سرمقاله، دست دست می‌کنم. از وقتی در خروجی دانشکده را رد کرده‌ام تا همین الان که نشسته‌ام در خانه و باد کولر به صورتم می‌خورد، نمی‌دانم چه بنویسم.
روزی حکیم به محله‌ای گذر کرد که عددی از خداناباوران در آن می‌زیستند. ناگهان جوانی به او رسید و گفت: «الهه نیست!» حکیم که منتظر همین گونه گذاره‌ها از سوی این جماعت بود پاسخ داد: «می‌دانم که شما از واژه الهه برای خدا استفاده می‌کنید و در اثر مواجهه با فرهنگ غرب حتی برخی‌تان معتقدید اگر خدایی هم باشد چندتا هستند. مثلا یکی الهه آب است و دیگری الهه آتش و یکی هم الهه زیبایی. خب تو منظورت کدامشان است؟»
امسال هم مانند سال‌های گذشته به سرعت برق و باد گذشت و خاطره‌هایش را برای‌مان به یادگار گذاشت. برای آنهایی که مثل ماعاشق فیلم وسینما هستند،یکی ازاین‌خاطره‌ها،فیلم‌هایی است که دراین سال به تماشای‌شان نشستیم ولذت فریم‌به‌فریم‌شان به جان‌مان نشست.