من همیشه برای خداحافظی‌کردن‌ها احترام زیادی قائل بوده‌ام. همان‌طوری که به‌جای شروع، همیشه ذهنم درگیر پایان‌بندی فیلم‌ها و کتاب‌ها و داستان‌هاست. پایان آدم‌ها هم همین‌طور! این‌که داستان، رسالت، خیر یا شر آدمی کجا تمام می‌شود، مهم است.
اگر کمی قطار زندگی‌مان را به عقب برگردانیم و سال‌های طفولیت‌مان را کندوکاو کنیم، می‌بینیم ما با قصه بزرگ شدیم، قصه‌هایی که قبل از خواب در رختخواب خوانده می‌شد، قصه‌هایی که هر روز به تماشای کارتون‌هایش می‌نشستیم و قصه‌هایی که مامان‌هایمان سر هم می‌کردند تا بر لوح سفید جان‌مان نقش ببندد.
شاید برای اکثر آدم‌ها پیش آمده باشد که بگویند می‌خواهم پایان قصه خودم را، خودم انتخاب کنم! یا اگر پایان زندگی‌ام دست من بود کدام راه را انتخاب می‌کردم؟ خیلی ترسناک و غمگین است که یک نفر بخواهد با دست خودش به قتل‌برسد و قاتل زندگی خودش باشد! قاتلی که پیوسته در دستان غول سیاه افسردگی بزرگ و بزرگ‌تر شده است تا با تمام توانش فرد را زمینگیر کرده و جانش را بستاند. و حالا ما با یک آمار ترسناکی از افسردگی در کره زمین مواجه هستیم!
من از آن دست آدم‌هایی هستم که وقتی یک چیزی تمام می‌شود، انگار دنیا روی سرم خراب شده است.
بحث موسیقی و تاثیراتش آن‌قدر عمیق و مفصل است که صحبت کردن درباره آن ساعت‌ها طول می‌کشد؛ اما مهم‌تر این است که ما چه چیزی را می‌پسندیم و گوش می‌دهیم.گاه این سلیقه ماست که موجی از تولیدات را به وجود می‌آورد و گاه این موسیقی‌ها هستند که سلیقه ما را شکل می‌دهند. نوجوان در این جریان، نقش بسیار پررنگی دارد. به همین دلیل ما در این دو صفحه از نوجوانه، درباره ترانه‌ها و تغییر ذائقه‌ها صحبت کرده‌ایم.
تا مدت‌ها برایم سؤال بود که چه‌کسی قرار است حرف ما را بشنود؟ ما نوجوان‌ها کجای این سیستم بزرگ قرار داریم و کجای تصمیم‌گیری‌ها دخیل می‌شویم. آیا کسی از ما می‌خواهد که حرفمان را به گوششان برسانیم و در تصمیماتی که مستقیما روی زندگی‌ما تأثیر می‌گذارد، سهیم شویم؟
موسیقی، ترانه و شعر‌ها، دنیای عجیبی دارند. همیشه فکر می‌کنم برای شنیدن موسیقی باید یک فرد آمادگی لازم مقابله با آن را داشته باشد. در جهانی که دسترسی به هر نوع محتوایی از موسیقی که با چند کلیک امکانپذیر شده؛ به گمانم هر نوجوان یا شخصی با سرزمینی پر از عجایب موسیقی روبه‌رو می‌شود.
احتمالا شما نشناسیدش او حتی خواننده نوستالژی زمان نوجوانی من هم نبود ولی کودکی و نوجوانی‌ام را به واسطه زمزمه‌های مادرم پر کرد.