در این شماره از نوجوانه سراغ پسرک جوان پر‌تلاشی رفته‌ایم که علاقه شدیدی به ورزش پارکور و اسکیت دارد. ورزشی که اخیرا در فضای‌مجازی طرفداران بسیاری پیدا کرده است، البته من به‌عنوان نویسنده فکر می‌کنم بیشتر علاقه‌مندان به دلیل بازی با مرگ و زندگی، این ورزش را به سمت‌وسویی اشتباه هدایت می‌کنند.
من راه رفتن روی یک خط را بلد بودم. می‌دانستم چطور روی موزائیک ها پا بگذارم تا از خط‌هایش فراتر نروم و یاد گرفته بودم که از گوشه پیاده‌رو راه رفتن و در خطر نبودن، یعنی چه! بلد بودم آسه برم و آسه بیایم تا مبادا خشی به خیشی بیفتد و آبی تکان بخورد. من همیشه همان دختر محتاطی بودم که دلش نمی‌خواست سر به هوا باشد، تصمیم‌هایش را با کمترین درصد خطا می گرفت و جرأت نداشت که مسئولیت کارهایش را قبول کند، پس بدون تایید آدم‌ها آب هم نمی‌خورد! من همانی بودم که دست دوستانش را می‌گرفت تا مبادا پایشان بشکند و می‌ترسید از این‌که کسی، جایی زمین بخورد و آسیبی ببیند. پس چه می‌کرد؟ پرهیز از تجربه‌های جدید ولو عاقلانه!دروغ چرا؟ من از تغییر می‌ترسیدم؛ از شکست خوردن و بلند نشدن هم.
صحبت از غولی که قرار است تغییر چهره بدهد کمی پیچیده است. مثلا فکرش را بکنید به مبارزه با یک غول دعوتید که هنوز همان قدر بزرگ و غیر قابل شکست است منتها کمی هم به سرو شکلش رسیده و موهایش را شانه کرده و عطر زده و لباس شیک هم تنش کرده است کنکور با همان هیبت قبلی اما با تغییر چهره در انتظار داوطلبان جدیدش نشسته است. اما بد نیست مروری کنیم و ببینیم این تغییرات چقدر مفید، بی تاثیر یا حتی مضر هستند.
یکی از مسائل‌های مهم و گاه چالشی خانواده‌ها و نوجوان‌ها رابطه خواهر و برادری و کم و کیف آن است. رابطه‌ای پر فراز و نشیب کہ می‌تواند روز‌های فوق العاده قشنگی را برای ما بسازد و در کنار این روز‌های قشنگ، کلی به پختگی و بلوغ اجتماعی ما کمک کند. تمام این موارد و موارد خیلی بیشتر دیگر باعث شد ما نوجوانه ای‌ها برویم سروقت رابطه خواهر و برادری این شما و این هم نقش‌های یک خواهر و برادر برای خواهر یا برادرش:
یکی ازچالش‌هایی که تکنولوژی و پیشرفت‌های اینچنینی با آن مواجه هستند، مقاومت جوامع، به‌خصوص قشر سنتی جامعه با آنهاست. ازساده‌ترین تغییرات مثل قرار‌گرفتن لامپ به‌جای شمع بگیرید تا استفاده از حمام شخصی در خانه‌ها.
سال‌ها از آتاری و آتاری‌دستی‌های سیاه وسفید و بازی ماری که هی به دمش اضافه می‌شد و همه آرزوی یکی‌اش راداشتیم، گذشته‌است.خیلی وقت است که درخانه هرکسی یک دو جین سیستم لپ‌تاپ وکنسول بازی پیدامی‌شود و به قول بچه‌هابرکت از کوچه‌ها رفته وتاریخ توپ دولایه که هیچ،ازاین توپ‌های فوتبال لاکچری هم رو به انقراض است.
امروز در صفحه یکی مثل ما با کسی پای گفت‌و‌گو و بحث درباره زندگی و کارش نشسته‌ایم که خودش هنوز به سن گرفتن گواهینامه رانندگی نرسیده، اما برای صنعت خودروسازی در جهان، مدال طلای فستیوال جهانی امنیت و خودرو را شکار کرده است. در این شماره پای صحبت‌های امیرمحمد مرادی، نوجوان مخترع کشورمان نشسته‌ایم تا از چگونگی زیست یک مخترع بپرسیم.
از آنجایی که ماه مهر در کمین است و باید به ۷صبح بیدارشدن‌ها، چشم‌های خواب‌آلود، لقمه‌های شلخته پیچیده‌شده و کفش‌هایی که بستن بندشان چند ساعت زمان می‌خواهد، سلام کرد. گفتم شاید بد نباشد بعد از مدتی در مقام عقل کل عروج کنم و سؤالات شما را بی‌جواب نگذارم.
چند روز دیگر تا مهر نمانده و مثل هر سال هر دانش‌آموز احساسات مختلفی را تجربه می‌کند. احساساتی که نسبت به مدرسه داریم فرد تا فرد متفاوت است، اما یکسری چیزها بین دانش‌آموزان مشترک است. خواه حس‌های مثبت باشد یا احوالات منفی. دانش‌آموزها در تجربه بعضی احساسات نقاط مشترک دارند.
همه ما در جمع خانوادگی یک نمکدان بالقوه داریم که هر آن ممکن است بالفعل شود. اما این که یک نفر در مقابل کمدین‌های حرفهای و جلوی دوربین و تماشاگران و یک عالمه چشم خیره شده بخواهد استند آپ اجرا کند، اصلا کار آسانی نیست. قطار خنداننده شو خیلی وقت است که به ایستگاه پایانی خود رسیده اما بین این آمد‌ها و رفته‌های روی صحنه، یک نفر از همه بیشتر حرفهایش شبیه به حال و هوای ما نوجوان‌ها و محصلان بود. همین هم بهانه‌ای شد برای یک مصاحبه طولانی با هانا ستوهی؛ جوان‌ترین خنداننده این دوره.