پرفروش با سالن خالی

سینمای ایران همواره آینه‌ای از سلیقه، درد،امیدوشورجامعه بوده است.گیشه‌ها نشان‌دهنده استقبال مردم از داستان‌ها، شخصیت‌ها و روایت‌های گوناگون فرهنگی و اجتماعی به‌حساب می‌آمدند اما امروز این آینه شکسته و تصویر بازتاب داده‌شده دیگر واقعیت نیست‌؛ گیشه پر شده از مهندسی ارقام و نمایش موفقیت‌های مصنوعی.

«هنر و ادبیات» در کافی‌شاپ‌ها 

«کافی‌شاپ» تحفه دنیای جدید است و مورد علاقه نسل‌های نو؛ چند نفری دور یک میز می‌نشینند و در کنار صرف چای و قهوه و نوشیدنی‌های سرد و گرم کافه، گپ هم می‌زنند، گاهی برای ساعت‌های طولانی! در یک جمله می‌توان کافی‌شاپ را ــ با نگاهی مثبت ــ محیطی دانست برای یک وقت‌گذرانی دسته‌جمعی یا حتی یک‌نفره! به محض ورود به برخی از همین کافی‌شاپ‌ها که در طول روز، چند بار پر و خالی می‌شوند و از سنین مختلف به‌خصوص جوانان و نوجوانان پذیرش دارند قاب‌ها، نوشته‌ها و نماد‌هایی روی سینه دیوار، چشم‌هایت را به سمت خودشان خیره می‌کنند.

سوسن اصلانی، نوازنده پیشکسوت سنتور در گفت‌و‌گو با «جام‌جم»:

موسیقی اصیل ایرانی حامی ندارد 

در میان مفاخر معاصر، نام‌های بسیاری بر تارک آسمان ایران می‌درخشند که هرکدام از این چهره‌ها در زمان خود به‌مدد فعالیت‌های عملی و علمی، طرحی نو در حیطه موسیقی اصیل ایرانی انداخته و نقشی جاودان از خود به‌جا گذاشتند.

پاسداشت عمر خیام و راجا علی حاجی در کوالالامپور | رونمایی از کتاب هدهد

مراسم پاسداشت عمر خیام، اندیشمند و شاعر ایرانی، و راجا علی حاجی، عارف و شاعر برجسته مالایی، در گالری هنر شهر کوالالامپور برگزار شد. این آیین فرهنگی با سخنرانی، شعرخوانی و رونمایی از کتاب «هدهد» همراه بود.

یادداشت جواد طوسی درباره سینمای جنگ

نقد روشنفکری در دل سینمای جنگ

پیش از انقلاب ۱۳۵۷، سینمای ایران فاقد ژانر جنگی منسجم بود و شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی مانع شکل‌گیری آن شد. این ژانر نیازمند تکامل تدریجی و آزمون و خطاست تا به نقطه‌ای تثبیت‌شده برسد اما تاریخ معاصر نشان می‌دهد که جز چند فیلم پراکنده مانند اثر عبدالحسین سپنتا درباره فتح داوود نادرشاه، «تپه ۳۰۳» به کارگردانی امان منطقی (ترکیبی با ملودرام) و «خداحافظ» در دهه‌های ۳۰ و ۴۰، هیچ اثر اصولی وجود نداشت. این فیلم‌های سطحی، تعریف زیربنایی از ژانر جنگی ارائه نکردند و تعدادشان بسیار محدود بود.

دکتر امیرعلی حسنلو، استاد سطوح عالی حوزه 

ری؛ قطب فرهنگی شیعه 

حضرت عبدالعظیم‌ حسنی (ع) در دانش و تقوا به منزلتی رسید که همواره مورد احترام و اعتماد امام معصوم زمان خویش بود.

ای شمس مشرقی که ستاندی شکیب غرب

ما با توایم

اگر یک روز مدرسه در اختیار تو باشد چه می‌کنی؟

یک روز در مدرسه!

نمی‌دانم چه شد که وسط زنگ ریاضی میان آن همه عدد و رقم ناگهان به سرم زد و با خودم گفتم‌: چه می‌شد یک روز یا یک شب داخل مدرسه تک و تنها بودم و هر کاری دلم می‌خواست می‌کردم!

از پروانه مونارک تا عملیات فرار گروهی

تنها چیزی که در مدرسه دوست داشتم، فرار از کلاس زیست‌شناسی بود. درست همان وقتی که معلم با جدیت می‌گفت: «بچه‌ها، ملخ شش پا دارد!» و من توی ذهنم حساب می‌کردم چند دقیقه تا زنگ تفریح باقی مانده. برای او پاهای ملخ مهم بود و برای من پا‌گذاشتن روی پله‌های حیاط.

دیواری بین من و آنها

در مدرسه تنها چیزی که دوست داشتم صحبت‌های دبیران غیر از درس بود‌.زمانی که از درس ریاضی کلافه می‌شدیم، او از زندگی و تجربیات خود می‌گفت‌. چقدر پخته صحبت می‌کرد. چقدر از زندگی زخم خورده بود تا به این رشد برسد‌!

دوستانی در قالب معلم

در مدرسه تنها چیزی که دوست داشتم، داشتن دوستان و معلمانی بود که اجازه نمی‌دادن خستگی درس‌های اضافی و کسل‌‌کننده به تن بشینه و مدرسه را برای‌مان دلنشین‌تر می‌کردند.