سینما به‌خصوص بعد از جنگ ۱۲ روزه اسرائیل علیه ایران، بسیار می‌تواند منشأ اثر باشد و با حضور مخاطبانش هویت پیدا می‌کند؛ و البته استقبال مردم از سینماها در روزهای جنگ براساس آمار منتشره سینماشهر خوب بود اما در این میان حلقه مفقوده‌ای به نام سالن و سینما در زمینه زیرساختی وجود دارد.
سینما، به‌عنوان آیینه جامعه و ابزاری بی‌بدیل در شکل‌دهی به هویت فرهنگی، در ایران با آرمان‌های بلند اما چالش‌های ساختاری روبه‌روست. به‌رغم تأکید بر سینمای ملی-انقلابی، ضعف در شفافیت داده‌ها، تحلیل‌های ناکافی و مدیریت سلیقه‌ای، مانع تحقق این آرمان‌ها شده است. الگوهای جهانی مانند هالیوود نشان می‌دهند موفقیت درگرو نظام‌مندسازی، برنامه‌ریزی کلان و بهره‌گیری از داده‌هاست. این نوشتار می‌کوشد با بررسی ضرورت‌های تحول داده‌محور، راهکارهای عملیاتی برای گذار از آمارهای توصیفی به مدیریت اثربخش را تبیین کند.
فیلم پیر‌پسر به کارگردانی اکتای براهنی سال ۱۴۰۰ساخته شده است و به دلیل بازی درخشان حسن پورشیرازی، فضای خاص فیلم و پرداخت قوی مضامینش، مورد توجه منتقدان قرار گرفته است. این فیلم روایت خانواده‌ای است که در سایه استبداد پدر (غلام) گرفتار شده و زندگی روزمره‌شان با خشونت پنهان و سرنوشت‌های تراژیک عجین شده است.
ماه محرم، تجلی‌گاه عشق، ایثار و ماتم حسینی است؛ ماهی که در جای‌جای ایران و جهان، آیین‌های سوگواری با شکوه و تنوعی بی‌نظیر برگزار می‌شود.
به جرأت می‌توان گفت ایران و جامعه ایرانی در ۱۵ روز اخیر پراتفاق‌ترین دوهفته تاریخ خود را از سر گذراند؛ از آغاز جنگ تحمیلی ۱۲ روزه تا مهمانی ۱۰ کیلومتری غدیر تا به امروز که شاهد متفاوت‌ترین محرم در ایران بوده‌ایم.
در هفدهمین نشست تخصصی بررسی سینمای ایران و جهان در مدرسه نقد، تلاش کردیم با مرور سه سال اخیر و بررسی چندگانه مفاهیم کلیدی، به تحلیل وضعیت سینمای ایران بپردازیم.
در ژوئن ۲۰۲۰ یعنی دقیقا پنج سال پیش مینی‌سریالی به نام «تهران» ابتدا از تلویزیون اسرائیل به نمایش درآمد و سپس از شبکه‌هایی چون سینه فلیکس در فضای مجازی پخش شد.
پابلو لارین، فیلمساز مؤلف شیلیایی که ساخته‌هایش به افشای اقدامات ضدمردمی دولت آمریکا در کشورهای آمریکای لاتین می‌پردازد، با یک سریال تلویزیونی تازه به دیدار تماشاگران و علاقه‌مندان می‌آید که ژانر ترس و دلهره را با ژانر سیاسی و اجتماعی ادغام می‌کند تا داستانی جذاب و پرکشش خلق کند.
محرم، نه تنها یک واقعه تاریخی، بلکه یک حماسه فرهنگی و عاطفی است که ریشه در جان و ذهن مردم ایران دارد. از تعزیه و نقالی گرفته تا روضه‌خوانی و سینما، عاشورا همواره منبع الهام هنرمندان بوده اما سینمای ایران، با وجود قدمت و پتانسیل عظیم خود، تا چه اندازه توانسته است حق این حماسه را ادا کند؟ آیا پرده نقره‌ای، تصویری کامل و عمیق از عاشورا به نمایش گذاشته یا تنها به جنبه‌های تکراری و کلیشه‌ای بسنده کرده است؟
فیلم «به خاطر هانیه» (۱۳۷۴) ساخته کیومرث پوراحمد، یکی از گنجینه‌های مهجورمانده سینمای آیینی ایران است که باوجود استقبال سرد گیشه‌ای، امروز به‌عنوان اثری پیشگام در تلفیق درام اجتماعی و مضامین عاشورایی شناخته می‌شود. داستان فیلم در روستای «تنگک» بوشهر می‌گذرد، جایی که ناخدا «زایر علو» تنها بازمانده لنجش از طوفان دریا است.