روزهایی که ایران آماج حملات مستقیم رژیم صهیونیستی قرار گرفت و کشور در شرایط جنگی قرار داشت، ملت ایران با همدلی و هم‌صدایی بی‌نظیری به میدان آمدند؛ چه در جبهه دفاعی و چه در میدان روانی و اجتماعی. پس از اعلام آتش‌بس از سوی آمریکا و اسرائیل، هرچند شعله‌های جنگ خاموش شد اما شعله وحدت ملی در دل مردم ایران فروزان‌تر از همیشه باقی ماند.
در روز دوم هفتاد‌و‌پنجمین جشنواره فیلم کن در ماه مه ۲۰۲۲، نخل طلایی به تام کروز و فیلم «تاپ‌گان: ماوریک» اهدا گردید؛ نخل طلایی که با حضور دبیر جشنواره یعنی تی‌یری فره‌مو و برای نخستین‌بار در تاریخ سینما و جشنواره‌های جهانی، با پرواز ویژه جنگنده‌های فرانسوی بر فراز کاخ جشنواره همراهی شد.
جیمی کیمل با پست اخیر دونالد ترامپ درباره ایران، او را به سخره گرفت و باج گیر خواند.
اگرچه رادیو و تلویزیون اسرائیل از همان سال تأسیس این کشور جعلی (۱۹۴۸) آغاز به کار کرد ولی استفاده از تلویزیون تا نیمه دوم دهه ۶۰ میلادی بین صهیونیست‌ها فراگیر نشده بود؛ یعنی زمانی که حدود ۱۰سال از رونق یافتن تلویزیون در آمریکا و برخی کشورهای اروپایی می‌گذشت. البته اسرائیلی‌ها خیلی دیرتر از سایر نقاط جهان و در اوایل قرن ۲۱ به تولید روش‌مند و منظم سریال‌های تلویزیونی دست زدند. این رویکرد، متأثر از موج سریال‌های تلویزیونی موفق آمریکایی بود. آمریکایی‌‌ها در دهه ۹۰ تغییراتی اساسی در سیاست شبکه‌های کابلی‌شان ایجاد کردند که نتیجه‌اش خیلی زود و مخصوصا در سریال‌های شبکه HBO آشکار شد: مجموعه‌هایی موفق از نظر مالی یا انتقادی یا هر دو از قبیل OZ، شنود و سوپرانوز.
سینمای ایران همواره به‌عنوان یکی از ابزارهای مهم فرهنگی و رسانه‌ای، نقش پررنگی در بازتاب مسائل اجتماعی، سیاسی و تاریخی کشور داشته است. یکی از موضوعات حساس و دردناک که طی دو دهه اخیر در این عرصه مورد توجه قرار گرفته، ترور دانشمندان هسته‌ای ایران توسط سرویس‌های اطلاعاتی بیگانه، به‌ویژه موساد رژیم‌صهیونیستی است. این ترورها که از اواخر دهه ۲۰۰۰ میلادی آغاز شد احساسات عمومی را به‌شدت جریحه‌دار نمود. در این میان فیلم‌های سینمایی و مستندهای ایرانی تلاش کرده‌اند با روایت این فجایع، هم یاد و خاطره این شهدا را زنده نگه دارند و هم ابعاد پنهان این جنایات را برای مخاطبان روشن سازند. در این گزارش به بررسی آثار سینمایی و مستند ایرانی با موضوع ترور دانشمندان هسته‌ای می‌پردازیم و نقش این آثار در آگاهی‌بخشی و ثبت تاریخ معاصر ایران را تحلیل می‌کنیم.
ماجرای نبرد در نیزارهای هورالعظیم در سال ۱۳۶۲ و شناسایی و مقدمه‌چینی برای عملیات خیبر، ما را یاد شهید علی هاشمی می‌اندازد که فیلم «اسفند» به کارگردانی دانش اقباشاوی براساس شخصیت این شهید و نقش مؤثر او در این عملیات ساخته شده است. اقباشاوی اسفند را در ادامه سبک فیلمسازی مستندگونه، باورپذیر و ساده خود ساخته و معتقد است این اثر بیش از جنگی بودن، فیلمی حماسی همراه با عناصر معمایی و جاسوسی و در عین حال رئال و واقعی است.
در آغاز فیلم «کویانیسکاتسی»، نقاشی‌های دیوار غار، انسان نخستین را در آرامش و یگانگی با طبیعت نشان می‌دهند؛ تصاویری که از دوران پیشاصنعتی می‌آیند و گویی پژواکی هستند از زمانی که انسان هنوز عضوی همنوا با چرخه کیهانی زمین بود.
استفن فریرز در تدارک ساخت یک سریال تلویزیونی ضد استعماری علیه مداخلات دولت بریتانیا در کشور هند است. این سریال تاریخی و حماسی با نام «آنارشی» وارد مرحله تولید می‌شود و فریرز آن را با بهره‌گیری از سرمایه یک شرکت فیلمسازی انگلیسی و شرکت فیلمسازی هندی «روی کاپور» فیلمز می‌سازد.
نکته حیرت انگیز برایم همواره سستی و لاقیدی ما در باره بهره از همه ابزارهای رسانا و رسانه ای خلاق برای ثبت تصویر تاثیر گذار ' دراماتیک و ماندگار انقلاب اسلامی و همه داستانهای حدود نیم قرن زندگی سرشار از عشق و دلبستگی و باور و مقاومت ' حماسه ' و رنجهای های باور نکردنی است . مستند نمایش پرداز . مستند /درام که به انگلیسی به آن داکیو دراما Docu drama می گویند گونه ای از مستند داستانگو است . برای من هیچ قابل فهم نیست چرا زندگی شهید سلیمانی با آن نیروی عظیم حیاتی و چالش ها و رنج ها ' رها از همه کلیشه هایی که آن را به روایتی بیجان بدل می کند چرا به یک مستند دراماتیک راستگو بدل نشده . چرا "آدم باش " .ده نمکی و زندگی پر چالش او در سالهای پس از جنگ با رازها و کشمکش هایش رها از کلیشه ها شجاعت بدل شدن به یک داکیو دراما را از کف داده یا زندگی حاتمی کیا . اینان کهدخود فیلمساز هستند و می توانستند یک مستند داستانگویی که زندگی فردی و اجتماعی و سیاسی را می آمیزد و سندی برای همیشه باشد بسازند . و نیم قرن بزرگترین چالش ملی و فرا ملی ' صادقانه در روایت قصه تجربه زیسته خودشان ثبت گردد. آیا این به سبب بی اهمیت بودن و عدم شناخت ما از ظرفیت های مستند/ درام است ؟