برخی از فیلم‌ها و سریال‌ها به بازیگرانش شناخته و معروف می‌شوند و برخی نیز به کارگردانی و بعضی هم به داستانشان. البته برخی آثار تصویری نیز وجود دارد که بسیاری از این موارد را با هم دارند و به همین خاطر جایگاهی بسیار عالی در ذهن مخاطب پیدا می‌کنند.
برای همه ما پیش آمده که لذت یک کشف آن قدر دستپاچه‌مان کند که از خود بی‌خود شویم و بی‌درنگ گوشی همراه خود را بر‌داریم تا آنچه را در نزد خودمان اتفاقی مهم و زاده ذهن خلاق و مطلع‌مان جلوه می‌کند از طریق تماس یا شبکه‌های مختلف اجتماعی و فضای مجازی با دیگران به اشتراک بگذاریم و البته در اغلب اوقات وقتی از آن پدیده و رویداد فاصله می‌گیریم درمی‌یابیم که آن قضاوت ابتدایی اگر نگوییم اشتباه، دست‌کم چندان کامل و همه‌جانبه نبوده است.
یک: آخرین بازی جام جهانی هم برگزار و پرونده این دوره از جام جهانی بسته شد، در مقابل پرونده بررسی کیفیت پوشش این مسابقات از سوی رسانه‌های مختلف گشوده می‌شود. امسال شبکه‌های مختلف صداوسیما در یک برنامه‌ریزی گسترده توانستند بخوبی بازی‌های جام‌جهانی را پوشش دهند، گزارش و تحلیل کنند و با دست‌اندرکاران و کارشناسان زبده در طول مسابقات گفت‌وگو کنند.
یک فیلمنامه خوب با اوج و فرودهای متناسب و ریتم حساب شده نیمی از روند تولید یک سریال را به انجام می‌رساند. فیلمنامه برای یک فیلم یا سریال حکم نقشه راه را دارد و مسیر را مشخص می‌کند؛ آنچه بازیگران، کارگردان و دیگر عوامل تولید اثر انجام می‌دهند، خلاقیت‌ها و فضاسازی‌هایی است که به این مسیر زیبایی و هویت می‌بخشد.
در سال‌های گذشته منتقدان و کارشناسان رسانهای حتی کارشناسان مذهبی باوجود توجه رسانه ملی به تولید برنامههای معارفی ـ مذهبی و در واقع رشد کمی آن معتقد بودند که در ساختار اجرایی و طراحی رسانهای آن باید تغییراتی صورت بگیرد.
در جهانی به سر می‌بریم که امکان حرف زدن و گفت‌وگو هم مجال بیشتری یافت و هم امکان بیشتری.
یک: هفته گذشته شبکه‌های مختلف سیما، مستندی به آنتن پخش سپردند که در نوع خودش یک شگفتی تمام عیار بود. از آن مستند‌هایی که مجال دیدنش هر چند وقت یک بار دست می‌دهد و با این وجود مزه‌اش برای مدت‌ها زیر زبان آدم می‌ماند.
سازمان منافقین یکی از مخوف‌ترین سازمان های تروریستی تاریخ ایران است. مستند «فیلم ناتمامی برای دخترم سمیه» به کارگردانی مرتضی پایه‌شناس، می‌تواند تصویر روشنی از وضع فعلی این سازمان به دست دهد.
از دل برنامه «قند پهلو» متولد شد و «لبخند تهران» نام گرفت. این زایش‌ها، محصول پیوند طنز و تلویزیون بود و اینک با حمایت سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران موفق شده حمایت مخاطبان را با خود همراه کند.