الزام برنامه‌ریزی فناورانه برای نجات کشاورزی

علت موفقیت دیگر کشورها در تولید و صادرات محصول کشاورزی دستیابی به تکنولوژی و فناوری‌های نوین است و ما نیازمند الگوسازی و برنامه‌‌ریزی بلندمدت هستیم. درواقع ابتدا باید بازار ونیازهای داخلی رادقیق بررسی کنیم.درحوزه آب نیز برنامه‌ریزی نداریم و مدیریت آب کشور ضعیف است. یکی از مشکلات اساسی، خرده‌مالکی و نبود صنایع انبارداری مدرن است. دوم آن‌که دولت باید هزینه‌های مدیریت آب را تقبل کند، وام دهد، امکانات فراهم آورد و به کشاورز آموزش‌های لازم را ارائه کند. وقتی کشاورزی برای پنج هکتار یا حتی ۲۰۰هکتار زمین باید میلیون‌ها تومان صرف لوله‌کشی آبیاری قطره‌ای یا سیستم‌‌های مدرن کند، عملا امکان‌پذیر نیست. ما در هرمزگان در کشاورزی استفاده از هوش مصنوعی کرده‌ایم. کنسرسیوم کشاورزی اتاق ایران در آن منطقه پروژه‌ای اجرا کرد که ۲۵ تا ۳۰ درصد مصرف آب را کاهش داد. سیستم هوشمند، رطوبت خاک را می‌سنجد و به موبایل کشاورز اعلام می‌کند: «دو هفته دیگر نیاز به آبیاری نیست» یا «پس از ۲۱ روز آبیاری انجام شود».حتی کمبودهای خاک برای بهره‌وری بهتر سیب‌زمینی را تشخیص می‌دهد. استفاده از دانش روز غیرقابل انکار است. علاوه‌براین، مشکل ابزار کار داریم: سال‌هاست ماشین‌آلات کشاورزی مدرن وارد کشور نشده و بسیاری هنوز با تراکتورهای ۴۰ سال پیش کار می‌کنند. 
در آمریکا (کالیفرنیا) با وجود کم‌آبی، مدیریت منابع آب به‌گونه‌‌ای است که امسال بیش از ۷۰۰هزار تن پسته تولید کردند. درحالی‌که ایران که زمانی رتبه اول را داشت، اکنون با ۲۲۰هزار تن تولید از آمریکا عقب ‌افتاده است.کشورهای پیشرفته با همان آب محدود، برنامه‌ریزی و فناوری نوین را ترکیب کردند تا در کنار تولید بتوانند تداوم صادرات داشته باشند.