آن حقیقت بزرگ تمدنی که درهمه دانشکدههای «اندیشهسازی» وبنیادهای«هویتسازی و تاریخسازی»غربی، نادیده میگردد یا با روشهای «رسانهای»، از صحنه دید روشن به فضای مهآلود، جابهجا میشود عبارت است از بیحرکتی و بیتوانی تمدنی در جوامع مسیحی و بیتحولی در امپراتوری روم مسیحیشده، پس از مسیحی شدن «امپراتور کنستانتین» و دستور قاطعش، برای جمعآوری و حفاظت از «کلام بهجا مانده از حضرت عیسی» که بعدها به نام «انجیل» نامیده شد.انجیل، با همه زیباییهایش که مورد ستایش امپراتور کنستانتین و درباریانش، واقع گشته بود، برای جامعه سیاسی امپراتوری رومی، استحکام سیاسی به ارمغان آورد و با «ایدئولوژی مسیح»، اقتدار نظامی را توانست تثبیت کند و از همه تهدیدهای اجتماعی، به آرامش و ایمنی لازم، دسترسی یابد.با این همه، ایدئولوژی مسیح و آیات انجیل در جامعه بزرگ رومی، موج تمدنی ایجاد نکرد و انگیزههای نوین را در دل و روح پنهان جامعه، به تحرک و دگرگونی وادار نساخت. به همین سبب در همه ۳۰۰-۲۰۰ سال غرب مسیحیشده تا قبل از اسلام، ارزشهای تمدنی، تقریبا تکان نخورد و سطح تمدن، تغییر یا تحول زیرورو کنندهای را مشاهده نکرد..... اما و اما بعد از تولد«احمد»این پیامبر والاشخصیتی که درکانون زیباییهای قدسی جهان خلقت نشسته است، گویی دایرهای جاودانه و هفترنگ از «آرامش و آرامشگرهای» ملکوتی، ازمرکز عرش عظیم خلقت در سرتاسر زمین، فروباریده و زمین و زمینیان را به سوی یک پیروزی ملکوتی دعوت میکند.به همین خاطرهرجا و هرمکانی که با کلمه «محمد»، رویارو میشود؛ «قدرت رویانی» و«قدرت رویشگری» پیدا میکند و با ایجاد تغییر و تحول، تمدن و ارزشهای تمدنی را افتخارآمیز و رضایتآفرین میسازد.
آری، همانطور که صدای نوازشگر تولد احمد در سال ۵۷۰ میلادی، جهان صداهای مظلوم و پرنیاز جامعه جهانی را به پذیرش کلمه پرلطف و پرلطافت و پرالفت ولایت دعوت کرد و زمین و سرزمین لهشده و خستهشده از «کتابها و رسالههای بیولایت» را نجات بخشید؛ اینک که جهان پر از کتابها و اندیشههای خرابکارانه دیجیتال شده و رسانههای پرنفوذ و جادوگرانه، دشمن ولایت گشتهاند و در راه جنگ ویرانگر با «ایران ولایتخواه» گام میزنند؛ آیا صدای دوباره زیبای تولد احمد، توفانی سهمگین از ترانههای تولد احمد و وارثان احمد بهپا خواهد کرد و کلمههای قدرت و کلمههای رعب را در جهان صداهای یکسانشده و طالب نابودی ایران ولایتخواه به چرخش درخواهد آورد.
طاووس سخنگوی هویت فاخر ایرانی میگوید:
در آسمان جهان آینده، تنها و تنها یک عقاب
پرواز میکند و یک عقاب، آواز میخواند
عقابی که از بام میلاد «احمد» به پرواز برمیخیزد