«جام‌جم» در یک‌سالگی عملیات پیجری رژیم صهیونیستی در لبنان با مجتبی امانی سفیر کشورمان در بیروت به گفت‌وگو نشست
ناگفته‌های عملیات تروریستی پیجری
در سالگرد حادثه تلخ و تروریستی معروف به پیجرها در لبنان که حتی منجر به جراحت مجتبی امانی، سفیر جمهوری اسلامی ایران در بیروت شد، فرصتی مغتنم دست داد تا با ایشان در مورد این عملیات و همچنین تحولات اخیر منطقه به گفت‌وگو بنشینیم؛ حادثه‌ای که نه‌تنها یک رخداد تروریستی بود بلکه به باور بسیاری نمادی از تغییر رویکرد و استراتژی رژیم صهیونیستی در مواجهه با کشورهای منطقه است.
سفیر کشورمان در گفت‌وگو با جام‌جم به تحلیل این رویکرد جدید و پیامدهای آن برای آینده خاورمیانه پرداخت و از تجربه شخصی خود در آن روز پرمخاطره نیز روایت کرد.
متن کامل این مصاحبه در ادامه آمده است:
در سالگرد عملیات تروریستی پیجرها هستیم. به‌نظر می‌رسد رژیم از آن روز به بعد رویکرد رادیکال‌تری علیه چهره‌های شاخص مقاومت در پی گرفت.
سلسله عملیاتی که از۲۷شهریور ۱۴۰۳ رژیم صهیونیستی در جنگ خود با لبنان به‌کاربرد، از روز بعد با انفجار دستگاه‌های بی‌سیم بمب‌گذاری‌شده آغاز شد و سپس فرماندهان نظامی را در منازل مسکونی یا جلسات‌شان هدف قرار داد. در ادامه، شهید سیدحسن نصرالله، شهید امت اسلامی را با ۸۰بمب یک‌تنی مورد هدف قرار داد و شهدای دیگری نظیر شهید شیخ نبیل قاووق و شهید سیدهاشم صفی‌الدین نیز به شهادت رسیدند.رژیم صهیونیستی این روند را تا عملیات سنگین در غزه ادامه داد و اخیرا نیز یمن و هیأت وزیران آن هدف قرار گرفت. همچنین در ایران در نخستین روز جنگ، به‌جای تمرکز بر اهداف نظامی، دانشمندان هسته‌ای نیز هدف قرار گرفتند. اخیرا در حمله‌ای دیگر مقر مسئولان سیاسی یک حزب را در قطر مورد هدف قرار داد و آنچه امروز در غزه شاهدیم، بمباران و تخریب ساختمان‌های بلندمرتبه‌ای است که هیچ کاربرد نظامی نداشته‌اند.
با توجه به این سلسله اقدامات و تغییر رویه در حملات رژیم صهیونیستی که از آن نام بردید، به‌نظر شما چه تحلیلی می‌توان از این تغییر استراتژی و اهداف پشت آن ارائه داد؟
مجموع این اقدامات نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی طی یک‌سال اخیر وارد فاز عملیاتی خاصی شده که به‌نظر می‌رسد شخص نتانیاهو آن را ابداع، پیشنهاد یا طراحی کرده و مجموعه‌ای از فرماندهان نظامی آن را اجرا می‌کنند. این اقدامات به‌طور طبیعی موجب حیرت و انزجار همگان می‌شود. مانند مسابقه کشتی که ناگهان یکی از طرفین با سلاح سرد به قتل طرف مقابل دست می‌زند. شاید طرفداران چنین رفتاری چند روزی خوشحال شوند اما این جنگ بی‌ضابطه و فاقد انضباط متعارف، آثار بلندمدت خود را بر جای خواهد گذاشت.
اشاره کردید که این رویکرد، آثار بلندمدتی خواهد داشت. مشخصا چه آثار و پیامدهایی را برای رژیم صهیونیستی و موقعیت آن در سطح بین‌المللی پیش‌بینی می‌کنید؟
یکی ازاین آثارآن است که در نهایت جز معدودی وحشی وجنایتکار درکنار چنین رژیمی باقی نخواهندماند. رژیم صهیونیستی امروز حتی از حمایت برخی رؤسای جمهور سابق آمریکا نیز بی‌بهره است و فقط افرادی مانند ترامپ که با برخی تغییرات همچنان از سیاست‌های نتانیاهو استقبال می‌کنند از آن دفاع می‌کنند اما هیچ شخصیتی نمی‌تواند مسیر بی‌قاعده و غیرانسانی را برای همیشه تایید کند چرا‌که این وحشیگری سرانجام دامان خودشان را خواهد گرفت. برخی تغییرات هرچند جزئی در مواضع اروپایی‌ها و برخی کشورهای عربی نیز بازتاب همین واقعیت است. این‌که امید به تحولی مثبت وجود دارد یا نه، بحثی دیگر است اما جهان از این بی‌ضابطگی و خشونت بی‌دلیل بهت‌زده شده است.
دومین نکته آن است که رژیم صهیونیستی با چنین روش‌هایی، نفرتی ماندگار در طرف مقابل ایجاد می‌کند؛ نفرتی که هر طرحی را برای زندگی مسالمت‌آمیز و همزیستی با چنین رژیمی غیرقابل باور می‌سازد. چگونه می‌توان انتظار داشت که دو میلیون مردم غزه پس از جنایات گسترده و بی‌دلیل، از گرسنگی دادن و تخریب خانه‌های مسکونی تا کشتار بی‌رویه زنان، کودکان و سالخوردگان، به همجواری و همسایگی با این رژیم تن دهند؟
این دو میلیون نفر، در کنار هفت جبهه دیگری که رژیم صهیونیستی با آنها درگیر است (کرانه باختری، لبنان، یمن، عراق، سوریه، ایران و قطر) پرسشی بزرگ را پیش روی آینده این رژیم قرار می‌دهند: چگونه می‌تواند پابرجا بماند؟ این روش‌های جنایتکارانه، یک‌بار مصرف هستند و قادر به تضمین بقای آن رژیم نیستند.
سومین موضوعی که می‌تواند تأثیرگذار باشد، این است که طرف مقابل رژیم صهیونیستی نیز به‌نوعی، هم می‌آموزد و هم ناگزیر می‌شود از انضباط‌های معمولی خارج شود. گرچه تاکنون هیچ‌یک از طرف‌های این جبهه هشت‌گانه که رژیم صهیونیستی با آنان جنگیده است، از چارچوب انضباط و جنگ متعارف خارج نشده‌اند اما هنگامی که یک رژیم از این‌گونه روش‌های غیرانسانی بهره می‌گیرد، به‌طور طبیعی به طرف مقابل القا می‌کند که چنین اقدامی علیه او پذیرفتنی است. این امر خطری بزرگ برای آینده رژیم صهیونیستی خواهد بود.
آنچه نتانیاهو امروز برای رژیم صهیونیستی رقم زده، بزرگ‌ترین خطر برای بقای این رژیم است. اگر تا پیش از این کسی تصور می‌کرد که یک طرف خارجی چنین اقدامی علیه این رژیم انجام دهد، امروز آشکار است که سیاست‌های نتانیاهو و درگیری این رژیم با هشت جبهه خارجی، آینده‌ای برای بقای آن باقی نگذاشته. به تعبیر قرآنی «يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ» (سوره حشر) صهیونیست‌ها و اشغالگران، خانه‌های خود را به‌دست خویش و به‌دست مومنین ویران می‌کنند.
نتانیاهو با این شیوه، آینده این رژیم را حتی از منظر عملی، برای بقا ناممکن ساخته است علی‌رغم همه حمایت‌هایی که از آن می‌شود. این مسأله اکنون به شکلی آشکار از سوی تحلیلگران آشکار می‌شود. به بیان دیگر، رژیم صهیونیستی با ارتکاب این جنایت‌ها در به‌ویژه در سال اخیر و خروج از چارچوب جنگ متعارف، قطعا امکان ادامه بقا ندارد و بیش از هر چیز، خود عامل اصلی تهدید علیه خویشتن شده است.
اجازه دهید به خاطره شخصی شما از آن روز بازگردیم. دقیقا در لحظه انفجار پیجر، چه اتفاقی افتاد و شما چگونه متوجه حمله شدید؟
وقتی پیجر دراتاق من زنگ زد،برخلاف عادت همیشگی که به آن بی‌اعتنا بودم، به آن نزدیک شدم. پس از دیدن پیام «فوری است»، دکمه آن را فشار دادم. سپس متوجه شدم که پیجر بمب‌گذاری شده بود. تصورم این نبود که تعداد انفجارها زیاد است. فکر می‌کردم خودم مورد هدف قرار گرفته‌ام. چنین موضوعی برای سفارت ایران مسأله‌ای بود که همواره در ذهنم وجود داشته و همچنان وجود دارد. در عین حال سعی کردم خونسردی خود را حفظ کنم. اولین اقدامم با کسانی که برای کمک آمده بودند این بود که به آنها گفتم اطلاع بدهید که پیجر سبب انفجار بوده. زیرا تصور می‌کردم ممکن است بیهوش شوم یا اتفاق دیگری برایم بیفتد و نتوانم صحبت کنم. این پیام را نخستین پیغامی قرار دادم که به اطرافیانم انتقال دادم و دو بار نیز تکرار کردم تا چنین موضوعی اطلاع‌رسانی شود اما خبر نداشتم که این جنایت تنها شامل یک نفر نبوده و هزاران نفر را درگیر کرده است. صبح آن روز سخن گفتن برایم سخت بود ولی در عین حال بیم داشتم که با وجود جراحت صورتم_ که از برخی نواحی از جمله گونه سوراخ شده بود_ نتوانم این موضوع را منتقل کنم.
متن کامل این مصاحبه در ادامه آمده است:
در سالگرد عملیات تروریستی پیجرها هستیم. به‌نظر می‌رسد رژیم از آن روز به بعد رویکرد رادیکال‌تری علیه چهره‌های شاخص مقاومت در پی گرفت.
سلسله عملیاتی که از۲۷شهریور ۱۴۰۳ رژیم صهیونیستی در جنگ خود با لبنان به‌کاربرد، از روز بعد با انفجار دستگاه‌های بی‌سیم بمب‌گذاری‌شده آغاز شد و سپس فرماندهان نظامی را در منازل مسکونی یا جلسات‌شان هدف قرار داد. در ادامه، شهید سیدحسن نصرالله، شهید امت اسلامی را با ۸۰بمب یک‌تنی مورد هدف قرار داد و شهدای دیگری نظیر شهید شیخ نبیل قاووق و شهید سیدهاشم صفی‌الدین نیز به شهادت رسیدند.رژیم صهیونیستی این روند را تا عملیات سنگین در غزه ادامه داد و اخیرا نیز یمن و هیأت وزیران آن هدف قرار گرفت. همچنین در ایران در نخستین روز جنگ، به‌جای تمرکز بر اهداف نظامی، دانشمندان هسته‌ای نیز هدف قرار گرفتند. اخیرا در حمله‌ای دیگر مقر مسئولان سیاسی یک حزب را در قطر مورد هدف قرار داد و آنچه امروز در غزه شاهدیم، بمباران و تخریب ساختمان‌های بلندمرتبه‌ای است که هیچ کاربرد نظامی نداشته‌اند.
با توجه به این سلسله اقدامات و تغییر رویه در حملات رژیم صهیونیستی که از آن نام بردید، به‌نظر شما چه تحلیلی می‌توان از این تغییر استراتژی و اهداف پشت آن ارائه داد؟
مجموع این اقدامات نشان می‌دهد رژیم صهیونیستی طی یک‌سال اخیر وارد فاز عملیاتی خاصی شده که به‌نظر می‌رسد شخص نتانیاهو آن را ابداع، پیشنهاد یا طراحی کرده و مجموعه‌ای از فرماندهان نظامی آن را اجرا می‌کنند. این اقدامات به‌طور طبیعی موجب حیرت و انزجار همگان می‌شود. مانند مسابقه کشتی که ناگهان یکی از طرفین با سلاح سرد به قتل طرف مقابل دست می‌زند. شاید طرفداران چنین رفتاری چند روزی خوشحال شوند اما این جنگ بی‌ضابطه و فاقد انضباط متعارف، آثار بلندمدت خود را بر جای خواهد گذاشت.
اشاره کردید که این رویکرد، آثار بلندمدتی خواهد داشت. مشخصا چه آثار و پیامدهایی را برای رژیم صهیونیستی و موقعیت آن در سطح بین‌المللی پیش‌بینی می‌کنید؟
یکی ازاین آثارآن است که در نهایت جز معدودی وحشی وجنایتکار درکنار چنین رژیمی باقی نخواهندماند. رژیم صهیونیستی امروز حتی از حمایت برخی رؤسای جمهور سابق آمریکا نیز بی‌بهره است و فقط افرادی مانند ترامپ که با برخی تغییرات همچنان از سیاست‌های نتانیاهو استقبال می‌کنند از آن دفاع می‌کنند اما هیچ شخصیتی نمی‌تواند مسیر بی‌قاعده و غیرانسانی را برای همیشه تایید کند چرا‌که این وحشیگری سرانجام دامان خودشان را خواهد گرفت. برخی تغییرات هرچند جزئی در مواضع اروپایی‌ها و برخی کشورهای عربی نیز بازتاب همین واقعیت است. این‌که امید به تحولی مثبت وجود دارد یا نه، بحثی دیگر است اما جهان از این بی‌ضابطگی و خشونت بی‌دلیل بهت‌زده شده است.
دومین نکته آن است که رژیم صهیونیستی با چنین روش‌هایی، نفرتی ماندگار در طرف مقابل ایجاد می‌کند؛ نفرتی که هر طرحی را برای زندگی مسالمت‌آمیز و همزیستی با چنین رژیمی غیرقابل باور می‌سازد. چگونه می‌توان انتظار داشت که دو میلیون مردم غزه پس از جنایات گسترده و بی‌دلیل، از گرسنگی دادن و تخریب خانه‌های مسکونی تا کشتار بی‌رویه زنان، کودکان و سالخوردگان، به همجواری و همسایگی با این رژیم تن دهند؟
این دو میلیون نفر، در کنار هفت جبهه دیگری که رژیم صهیونیستی با آنها درگیر است (کرانه باختری، لبنان، یمن، عراق، سوریه، ایران و قطر) پرسشی بزرگ را پیش روی آینده این رژیم قرار می‌دهند: چگونه می‌تواند پابرجا بماند؟ این روش‌های جنایتکارانه، یک‌بار مصرف هستند و قادر به تضمین بقای آن رژیم نیستند.
سومین موضوعی که می‌تواند تأثیرگذار باشد، این است که طرف مقابل رژیم صهیونیستی نیز به‌نوعی، هم می‌آموزد و هم ناگزیر می‌شود از انضباط‌های معمولی خارج شود. گرچه تاکنون هیچ‌یک از طرف‌های این جبهه هشت‌گانه که رژیم صهیونیستی با آنان جنگیده است، از چارچوب انضباط و جنگ متعارف خارج نشده‌اند اما هنگامی که یک رژیم از این‌گونه روش‌های غیرانسانی بهره می‌گیرد، به‌طور طبیعی به طرف مقابل القا می‌کند که چنین اقدامی علیه او پذیرفتنی است. این امر خطری بزرگ برای آینده رژیم صهیونیستی خواهد بود.
آنچه نتانیاهو امروز برای رژیم صهیونیستی رقم زده، بزرگ‌ترین خطر برای بقای این رژیم است. اگر تا پیش از این کسی تصور می‌کرد که یک طرف خارجی چنین اقدامی علیه این رژیم انجام دهد، امروز آشکار است که سیاست‌های نتانیاهو و درگیری این رژیم با هشت جبهه خارجی، آینده‌ای برای بقای آن باقی نگذاشته. به تعبیر قرآنی «يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ» (سوره حشر) صهیونیست‌ها و اشغالگران، خانه‌های خود را به‌دست خویش و به‌دست مومنین ویران می‌کنند.
نتانیاهو با این شیوه، آینده این رژیم را حتی از منظر عملی، برای بقا ناممکن ساخته است علی‌رغم همه حمایت‌هایی که از آن می‌شود. این مسأله اکنون به شکلی آشکار از سوی تحلیلگران آشکار می‌شود. به بیان دیگر، رژیم صهیونیستی با ارتکاب این جنایت‌ها در به‌ویژه در سال اخیر و خروج از چارچوب جنگ متعارف، قطعا امکان ادامه بقا ندارد و بیش از هر چیز، خود عامل اصلی تهدید علیه خویشتن شده است.
اجازه دهید به خاطره شخصی شما از آن روز بازگردیم. دقیقا در لحظه انفجار پیجر، چه اتفاقی افتاد و شما چگونه متوجه حمله شدید؟
وقتی پیجر دراتاق من زنگ زد،برخلاف عادت همیشگی که به آن بی‌اعتنا بودم، به آن نزدیک شدم. پس از دیدن پیام «فوری است»، دکمه آن را فشار دادم. سپس متوجه شدم که پیجر بمب‌گذاری شده بود. تصورم این نبود که تعداد انفجارها زیاد است. فکر می‌کردم خودم مورد هدف قرار گرفته‌ام. چنین موضوعی برای سفارت ایران مسأله‌ای بود که همواره در ذهنم وجود داشته و همچنان وجود دارد. در عین حال سعی کردم خونسردی خود را حفظ کنم. اولین اقدامم با کسانی که برای کمک آمده بودند این بود که به آنها گفتم اطلاع بدهید که پیجر سبب انفجار بوده. زیرا تصور می‌کردم ممکن است بیهوش شوم یا اتفاق دیگری برایم بیفتد و نتوانم صحبت کنم. این پیام را نخستین پیغامی قرار دادم که به اطرافیانم انتقال دادم و دو بار نیز تکرار کردم تا چنین موضوعی اطلاع‌رسانی شود اما خبر نداشتم که این جنایت تنها شامل یک نفر نبوده و هزاران نفر را درگیر کرده است. صبح آن روز سخن گفتن برایم سخت بود ولی در عین حال بیم داشتم که با وجود جراحت صورتم_ که از برخی نواحی از جمله گونه سوراخ شده بود_ نتوانم این موضوع را منتقل کنم.
