بدعهدی آمریکا و مذاکرات مضر

با این حال، نه تنها این دارایی‌ها آزاد نشد، بلکه آمریکا با طرح مطالبات جدید، بر بدعهدی خود صحه گذاشت. این رویه در موارد بعدی نیز تکرار شد و در نهایت، در توافق هسته‌ای برجام نیز شاهد عدم پایبندی ایالات متحده به تعهدات خود بودیم که منجر به خروج یک‌جانبه این کشور از توافق و اعمال مجدد تحریم‌ها شد. در آخرین دور از مذاکرات اخیر که شامل پنج جلسه فشرده بود، ایالات متحده با تحمیل ناگهانی یک جنگ، بار دیگر عدم صداقت و تعهد خود را به اثبات رساند. این تجربیات مکرر، دلیل محکمی برای عدم خوش‌بینی به رویکرد ایالات متحده در میز مذاکره است. زمانی که یک طرف به قوانین و حتی تعهداتی که خود پذیرفته است، پایبند نباشد، اعتماد و امید به هرگونه توافقی از میان می‌رود. تأکید مقام معظم رهبری بر بی‌ارزش بودن مذاکره با چنین طرفی، دقیقا ریشه در همین بدعهدی‌های مکرر و بی‌اعتمادی عمیق دارد. مفهوم «شیطان بزرگ» که توسط حضرت امام خمینی (ره) مطرح شد، به معنای واقعی کلمه نمایانگر رویکردی است که به هیچ اصل اخلاقی، قانونی و انسانی پایبند نیست. شکست اخیر ایالات متحده در تحمیل اهداف خود از طریق جنگ ۱۲ روزه، علیرغم حمایت‌های پیدا و پنهان از رژیم صهیونیستی و برخی کشورهای اروپایی، نشان داد قدرت منطقه‌ای جمهوری اسلامی ایران، قابل انکار نیست. در مواجهه با این ضربات مهلک و تحمیل‌شده بر پیکره رژیم اشغالگر، آمریکا به ناچار از پرده بیرون آمد و به التماس برای مذاکره افتاد. اما سؤال اینجاست که چند بار باید به مذاکره با طرفی پرداخت که به هیچ یک از توافقات خود عمل نمی‌کند؟
راهکار بلندمدت و اساسی، نه در تکیه بر مذاکرات بی‌حاصل، بلکه در افزایش اقتدار و قدرت ملی است.