امروزه مأموریت اصلی دانشگاه‌ها، شتاب‌دهی در تولید علم و فناوری است اما این بار سنگین تنها با تکیه بر ابزارهای مادی به مقصد نخواهد رسید. آنچه این مسیر پرفراز و نشیب را هموار می‌سازد، ایمان راسخ، اراده پولادین، امید به پیروزی، آرامش درونی و اعتماد به نفس است. در یک کلام، این پیشرفت و تکنولوژی نیازمند بستری از معنویت و اخلاق است تا از علم، ابزاری برای تعالی انسان بسازد. در این میان، سفرهای زیارتی و عمره دانشگاهیان به‌عنوان یکی از کارآمدترین ابزارهای گسترش این معنویت، نقشی بی‌بدیل ایفا می‌کند. این سفرها را نباید اردوهای تفریحی صرف پنداشت بلکه باید آن را دانشگاهی سیار و کارگاهی عملی برای پرورش روح و جان دانست؛ به‌ویژه زمانی که استاد و دانشجو در حریم امن کعبه و حرمین شریفین حاضر می‌شوند، لباس شهرت و منیت را کنار می‌گذارند وجامه طهارت باطن وظاهر بر تن می‌کنند.این سفر نقطه عطفی برای یک بازتعریف هویت است. پیام‌های تاریخی و عبرت‌آموز اماکن مقدس، پیوندی ناگسستنی میان ایمان فرد و میراث کهن تشیع برقرار می‌سازد و باورهای دینی و ملی او را مستحکم می‌کند. وقتی این سفر با معرفت، عقلانیت، تفکر و عشق همراه باشد، معجزه می‌کند. غبار غفلت از دل می‌شوید و عمره دانشگاهی به آغازگر زندگی جدیدی بدل می‌شود؛ زندگی‌ای که در آن انسان با توبه و انابه در کنار خانه خدا، قدم در مسیری بیکران برای تعالی و کمال می‌گذارد. تأثیر این تحول درونی به‌زودی در فضای دانشگاه نمایان می‌شود. این معنویت کسب‌‌شده، در رفتار آموزشی، در اخلاق پژوهشی، در تعاملات علمی و در کیفیت تولید علم متجلی می‌شود. یک پژوهشگر معنوی، علم را نه برای قدرت و ثروت، که برای خدمت به خلق و تقرب به حضرت حق دنبال می‌کند و این همان نقطه طلایی اتصال علم و معنویت است. بنابراین سرمایه‌گذاری برای ترویج سفرهای زیارتی و عمره درمیان جامعه دانشگاهی، یک سرمایه‌گذاری راهبردی و زیربنایی برای پیشرفت همه‌جانبه کشور است. این سفرها، پشتوانه‌ای معنوی می‌سازند که دانشگاهیان را در برابر فشارهای روانی، یأس‌ها و آفت‌های اخلاقی مصون می‌دارد و به آنان توانایی فتح قله‌های بلند علم و فناوری را با چراغ ایمان و اخلاق می‌بخشد. این‌گونه است که دانشگاهی پیشرو خواهیم داشت که هم در علم سرآمد است و هم در معنویت؛ دانشگاهی که خود الگویی زنده برای تمدن نوین اسلامی خواهد بود.
