زمان آزمون و خطا در اقتصاد نیست
رئیس‌جمهور نسبت به سیاست تخصیص ارز انتفاد داشتند؛ البته بالاترین مقام کشور باید بگوید که چرا چنین اتفاقی رخ داده و فعالان اقتصادی و تولیدکنندگان باید از این موضوع انتقاد کنند؛ با این حال پاسخ به این سؤال را باید در وجود چند نرخ ارز در اقتصاد ایران (علت اصلی) و رانتی که در این نرخ‌ها وجود دارد، جست‌وجو کرد.
امروز ارز (دلار) ترجیحی ۲۸ هزار و ۵۰۰ تومانی، دلار ۷۰ هزار تومانی بازار اول مرکز مبادله و نرخ ۹۰ هزار تومانی بازار دوم، در کنار نرخ ارز غیررسمی (بازار آزاد) سبب ایجاد و شکل‌گیری رانت می‌شود. برخی می‌گویند در بحث تخصیص ارز نظارت نیست، در حالی که باید مشکلات را به صورت زیربنایی حل کنیم و تا مشکل به صورت ریشه‌ای حل نشود، اگر نظارت هم باشد، باز چنین اتفاقی رخ می‌دهد و باید بر ناظر تعیین شده نیز نظارت باشد و اینگونه مشکلی حل نخواهد شد. مشکل دیگر فعالان اقتصادی و تولیدکنندگان این است که ماه‌ها(حدود ۲۶۰ الی ۲۷۰ روز)باید درصف تخصیص ارز باشند و عملا فعالیت اقتصادی انجام نمی‌شود و هر زمان ارز تخصیص داده شده، باید در بازه زمانی کوتاه ریال آن را تامین کنند؛ یعنی این پول را باید چقدر نگه دارد. این موضوع حتی در حوزه تجارت با طرف‌های خارجی هم مشکل ایجاد کرده است. دولت باید تصمیمات و رفتارش را پیش‌بینی‌پذیر کند،یعنی یک فعال اقتصادی بداند دولت چه رفتاری می‌خواهد انجام دهد؛وقتی این رفتار قابل پیش‌بینی نباشد و تصمیمات خلق‌الساعه گرفته شود، فعال اقتصادی نمی‌داند چه اقدامی باید انجام دهد. درحالی که دولت باید متناسب با شرایط انعطاف داشته باشد.امروز کشور در تنگنای ارزی قرار دارد و مشکلات ارزی متعددی داریم. ما دریک جنگ تمام عیار اقصادی هستیم اما یک سری تحریم‌های خود ساخته مخل فعالیت‌های اقتصادی است. ایجاد هماهنگی بین دستگاه‌ها بر عهده دولت است و فعال اقتصادی نمی‌تواند مشکلات و مسائل اقتصادی و نا‌هماهنگی مثلا بین وزارت صمت و بانک مرکزی را اصلاح کند در حالی که اینها وظیفه دولت است. دولت باید از بخش خصوصی برای حل مشکلات نظرخواهی کند و راهکار بخواهد و بررسی کند که دلیل مشکل کجاست. انتقاد دیگر رئیس‌جمهور به صدور بی‌رویه مجوزها برمی‌گردد که کاملا درست است اما این مشکل ناشی از نبود استراتژی صنعتی درست ومشخص درکشوراست که نداشتیم و نداریم و منتج به وضعیت کنونی شده است.جدا از این موضوع، امروز در تابستان برای ظرفیت‌های موجود برق نداریم و بخش‌های مختلف صنعت به دلیل ناترازی انرژی میلیاردها دلار زیان می‌بییند. با این حال بیشتر صنایع کشور با ظرفیت کمتر از ۵۰ درصد فعال هستند، یعنی ظرفیت خالی وجود دارد و سرمایه‌گذاری انجام شده اما پول بلااستفاده مانده و فقط منابع هدر می‌رود. نتایج اینها این است که ما آمایش سرزمینی نداریم، یعنی در منطقه‌ای که آب نیست، صنایع آب بر احداث می‌شود و... .هر چند انتقادات رئیس‌جمهور درست است اما چه کسی باید اینها را اصلاح کند. مشکل با گفتن حل نمی‌شود و سیاست‌ها باید اصلاح شود. امروز حتی فرصت آزمون و خطا هم نداریم و باید اقدام کنیم.
