در ستایش هیچ کاری نکردن!
در دنیای پرشتاب امروزی، جایی که بهره‌وری و موفقیت به ارزش‌های اصلی تبدیل شده‌اند، ایده «هیچ‌کاری‌نکردن» ممکن است عجیب به نظر برسد اما برای من که یک زن۳۴ساله از کره جنوبی هستم، این مفهوم به موفقیتی غیرمنتظره منجر شد: من در سال ۲۰۲۳ برنده مسابقه جهانی «فضازدگی» شدم؛ رقابتی که در آن شرکت‌کنندگان برای انجام‌ندادن هیچ‌کاری با هم رقابت می‌کنند! این تجربه نه‌تنها دیدگاهم به زندگی را تغییر داد، بلکه به من نشان داد گاهی اوقات، آرامش و بی‌عملی می‌تواند قدرتی عمیق داشته باشد.
خیره شدن به هیچ‌جا
همه‌چیز از یک روز معمولی در سئول شروع شد. من در آپارتمان کوچکم، درحالی که روی کاناپه دراز کشیده و به سقف خیره شده بودم؛ با تبلیغی در شبکه‌های اجتماعی مواجه شدم که مسابقه «فضازدگی» را معرفی می‌کرد. این مسابقه، که در سال ۲۰۱۴ توسط هنرمندی به نام وو پیونگ‌هیوک خلق شده بود، از شرکت‌کنندگان می‌خواست به مدت ۹۰ دقیقه هیچ‌کاری نکنند: نه صحبت کردن، نه استفاده از تلفن، نه خوابیدن و نه حتی حرکت زیاد. تنها کاری که باید انجام می‌دادیم خیره شدن به فضا و حضور در لحظه بود. این ایده بلافاصله توجهم را جلب کرد. چون من همیشه در «خیره شدن به هیچ‌جا» مهارت داشتم!
تمرین هیچ‌کاری نکردن
برخلاف بسیاری از مسابقات که نیاز به تمرینات سخت یا مهارت‌های خاص دارند، آماده‌سازی برای مسابقه فضازدگی ساده بود. چند روز قبل از مسابقه، لحظاتی را صرف تمرین «هیچ‌کاری‌نکردن» کردم. روی تختم می‌نشستم، به دیوار خیره می‌شدم و سعی می‌کردم ذهنم را از افکار روزمره خالی کنم. این کار سخت‌تر از آن چیزی بود که فکر می‌کردم. چون ذهنم مدام به سمت لیست کارهایم، ایمیل‌ها یا حتی ناهار بعدی‌ام پر می‌کشید اما به‌تدریج یاد گرفتم که آرام باشم و فقط باشم.
روز مسابقه؛ غرق در خلأ
مسابقه در پارکی سرسبز در سئول برگزار شد. حدود ۷۰ شرکت‌کننده، از کودکان۱۰ ساله گرفته تا افراد مسن، روی تشک‌های یوگا کنار هم نشسته بودند. قوانین ساده اما سختگیرانه بودند: نمی‌توانستیم بخوابیم، از جاهای‌مان بلند شویم یا با تلفن‌های‌مان بازی کنیم. داوران مجهز به ضربان‌سنج، هر ۱۵ دقیقه ضربان قلب ما را بررسی می‌کردند تا مطمئن شوند آرام هستیم و تحت فشار نیستیم. هرگونه حرکت غیرضروری، خنده، یا حتی غرغر می‌توانست منجر به حذف شود.وقتی مسابقه شروع شد، ابتدا احساس عجیبی داشتم. در حالی که اطرافم پر از آدم‌های دیگر بود، باید خودم را در خلأ خودم غرق می‌کردم. به نقطه‌ای در دوردست، جایی بین شاخه‌های درختان خیره شدم و سعی کردم نفس‌هایم را آرام نگه دارم. گاهی اوقات، صدای پرندگان یا نسیم ملایم حواسم را پرت می‌کرد اما به‌سرعت به حالت «فضازدگی» برمی‌گشتم. در کمال تعجب، ضربان قلبم در طول ۹۰ دقیقه پایین و ثابت ماند؛ چیزی که داوران آن را نشانه‌ای از آرامش عمیق دانستند.
چالش‌های غیرمنتظره
با وجود سادگی ظاهری، این مسابقه چالش‌های خاص خودش را داشت. یکی از سخت‌ترین بخش‌ها، مقاومت در برابر وسوسه بررسی تلفن همراه بود. در دنیایی که مدام در حال پیمایش شبکه‌های اجتماعی هستیم، ۹۰ دقیقه بدون هیچ فعالیتی طاقت‌فرسا به نظر می‌رسید. همچنین حضور دیگران که گاهی با سرفه یا حرکت کوچکی حواس‌شان پرت می‌شد، تمرکز را دشوار می‌کرد اما بزرگ‌ترین چالش، ذهن خودم بود. افکارم مدام به سمت نگرانی‌های روزمره، مانند کار یا روابط می‌رفت و مجبور بودم بارها آنها را کنار بزنم.
پیروزی و تأثیر آن
وقتی داوران اعلام کردند که من برنده شده‌ام، باورم نمی‌شد. معیارهای پیروزی شامل پایین‌ترین و پایدارترین ضربان قلب، عدم حرکت غیرضروری و توانایی حفظ آرامش بود. جایزه‌ام یک تندیس کوچک و یک گواهینامه بود اما ارزش واقعی این تجربه فراتر از جایزه بود. این مسابقه به من آموخت «هیچ‌کاری نکردن» می‌تواند نوعی هنر باشد؛ یک عمل آگاهانه برای حضور در لحظه و رها کردن فشارهای زندگی مدرن!پس از پیروزی، زندگی‌ام تغییر کرد. دوستان و خانواده‌ام که ابتدا این مسابقه را عجیب می‌دانستند، شروع به احترام گذاشتن به دیدگاهم کردند. حتی در محل کارم شروع کردم به گنجاندن لحظات کوتاه «فضازدگی» که کمک کرد خلاق‌تر و متمرکزتر باشم. این تجربه همچنین باعث شد بیشتر به مدیتیشن و ذهن‌آگاهی علاقه‌مند شوم.
فضازدگی در کره
مسابقه فضازدگی در کره جنوبی؛ کشوری که به فرهنگ کار فشرده و فشارهای اجتماعی بالا معروف است، به‌عنوان واکنشی به زندگی پراسترس مدرن شکل گرفت. وو پیونگ‌هیوک، خالق این مسابقه، آن را با الهام از تجربه‌های شخصی‌اش از فرسودگی شغلی طراحی کرد. این رویداد از زمان تأسیس در سال ۲۰۱۴ به یک پدیده جهانی تبدیل شده و در شهرهایی مانند توکیو، هنگ‌کنگ و آمستردام برگزار شده است. این مسابقه نه‌تنها یک سرگرمی است بلکه پیامی عمیق درباره اهمیت آرامش و سلامت روان در دنیای مدرن دارد.
