به بهانه وعده ساخت ورزشگاه اختصاصی پرسپولیس، بخوانید وعده‌های قدیمی مدیران سرخابی را
شوی کلنگی!
تیتر خبر این بود؛ «ورزشگاه ۵۰ هزارنفری پرسپولیس ساخته می‌شود.» با این توضیح که «پرسپولیس قرار است در زمین‌های بانک شهر در وردآورد ورزشگاه بسازد، به ویژه حالا که ورزشگاه آزادی وضعیت نامعلومی دارد. این طرح اولیه روی میز مدیران پرسپولیس قرار گرفته است.»
بعضی رسانه‌ها خبر دادند اولین بار در زمان مربیگری اسماعیل کارتال این بحث پیش آمد و بررسی‌ها همان زمان صورت گرفت؛ از موضوعات فنی، تا نقشه‌های اولیه و دسترسی‌های حمل و نقلی. در پایان بندی این خبرها نیز چنین جمله‌ای به چشم می‌خورد: «ساخت یک ورزشگاه اختصاصی در زمین‌های متعلق به بانک شهر می‌تواند راهکاری پایدار برای حل مشکلات تاریخی این باشگاه در حوزه میزبانی باشد.»
حالا کمی مکث کنید وبه وعده‌های این چنینی بیندیشید.احتمالا مواردزیادی به ذهن‌تان می‌آید.ازساخت ورزشگاه ملی تا ورزشگاه اختصاصی استقلال و پرسپولیس. در فوتبال ایران، «وعده ساخت ورزشگاه اختصاصی» دیگر شبیه به یک سریال چند فصلی است؛ هرمدیری که می‌آید، در همان روز‌های اول ورودش، این وعده را تکرار می‌کند. البته که درویش و پرسپولیس کمی دیر به این نتیجه رسیده‌اند، درست در روزهایی که شدیدا تحت فشار هستند ولی به هر حال کارکرد رسانه‌ای آن می‌تواند فشارها را کاهش دهد. ابتدا سر وقت بعضی از وعده‌های خوش رنگ و لعاب مدیران استقلال و پرسپولیس برای ساخت ورزشگاه برویم؛
علی فتح‌الله‌زاده؛ مدیرعامل سابق استقلال که از دهه ۷۰ وارد این باشگاه شد، در چند مرحله وعده ساخت ورزشگاه داد که آخرین آن وعده ساخت استادیوم ۳۵ هزار نفری بود. قول دارد کمتر از یکسال آن را افتتاح کند!
محمد رویانیان سال ۹۲ وعده ساخت ورزشگاهی اختصاصی برای قرمزها داد. رویانیان گفت با همکاری یک شرکت چینی و ایتالیایی ساخت آن را آغاز می‌کنند.
علی اکبر طاهری؛ مدیرعامل سابق قرمزها سال ۹۶ از ساخت ورزشگاه ۶۰ تا ۷۰ هزار نفری پرسپولیس خبر داد! او اعلام کرد این یک برنامه بلندمدت است و استارت ساختش می‌خورد!
امیرحسین فتحی؛ درست در موقعیتی که کسی نفهمید چطور به استقلال رسید و بر مسند مدیریت این باشگاه تکیه زد، یک راه حل رسانه‌ای پیدا کرد؛ وعده ساخت ورزشگاه اختصاصی. او سال ۹۷ با اعلام این خبر مدعی شد مطالعات لازم برای ساخت آن آغاز شده است. فتحی در اظهاراتی گفته بود «امیدوارم کلنگ ورزشگاه استقلال را خودم بزنم!»
علی خطیر؛ در اوج دعواها با نکونام و مشکلات عدیده باشگاه، ناگهان تز ساخت ورزشگاه به ذهنش رسید. یعنی سال ۱۴۰۲. سریعا ایده ساخت آن را داد و از تعامل و توافق با شرکت‌های قطری، چینی و مالزیایی خبر داد! از این گفت که سرمایه‌های خارجی در راه است و استادیوم ۴۰ هزار نفری را می‌سازد؛ حتی بدون اینکه آدرس دهد زمین آن کجاست!
هیات مدیره استقلال؛ سال ۱۴۰۳ اولین آنها دوباره سر وقت این بحث تکراری رفتند و ساخت ورزشگاه را به صورت ذهنی کلید زدند. البته که کلیدش هنوز در قفل مانده و دری باز نشده!
احمد دنیا‌مالی وزیر ورزش؛ این بار نوبت به ساخت یک ورزشگاه ملی رسید. مکانی باشکوه برای میزبانی از بازی‌های مهم بین‌المللی. لوکیشن آن هم شهرآفتاب اعلام شد. دولت سیزدهم وعده‌اش را داد و وزیر ورزش نیز تائید کرد؛ ساخت ورزشگاه ۱۱۰ هزار نفری در راه است، با همکاری شرکت های خارجی از جمله چینی. ورزشگاهی که هنوز کلنگ آن نخورده و قاطی تمام وعده‌های تکراری این چنینی خاک می‌خورد.
زمین تمرینی دارید؟!
«ورزشگاه اختصاصی پیشکش، اول زمین تمرینی بسازید!»؛ حتما پاسخ شما هم به این مدیران چنین جمله‌ای است. استقلال هر سال برای پیدا کردن زمین تمرینی دور تهران می‌چرخد. زمین کمپ مرحوم حجازی مشکل دارد و نمی‌تواند به طور دائم میزبان تمرینات استقلال باشد. آنها در چند سال گذشته گاهی به مجموعه انقلاب رفته‌اند، گاهی به نوبنیاد و گاهی هم زمین دو و سه و چهار آزادی. برای پرسپولیس هم وضعیت تا حدودی همین است. آنها هم به خاطر نداشتن زمین تمرینی مناسب، گاهی در ورزشگاه کاظمی هستند و گاهی در زمین شماره دو آزادی. کمتر اتفاق افتاده مربیان این دو باشگاه از کیفیت بد زمین تمرینی‌شان انتقاد نکنند اما هیچگاه مدیران آنها گام مهمی برای حل این مشکل برنداشته‌اند. این مسئله شامل میزبانی‌های مهم و بین‌المللی هم می‌شود. مثلا چند سال پیش ایران پیشنهاد میزبانی از جام ملت‌ها را داد اما یکی از مشکلاتش نداشتن زمین تمرینی مناسب بود. در هر صورت تاریخچه وعده‌های ساخت ورزشگاه برای استقلال و پرسپولیس بیش از آنکه به یک برنامه عملیاتی شبیه باشد، به یک «شو تبلیغاتی» می‌ماند. هر بار که مدیری می‌آید، چند جمله درباره ورزشگاههای مدرن می‌گوید، رسانه‌ها تیتر می‌زنند و هواداران امیدوار می‌شوند. اما وقتی پای عمل وسط می‌آید، همه‌چیز در حد همان مصاحبه باقی می‌ماند. واقعیت ساده و تلخ این است: استقلال و پرسپولیس حتی در مدیریت زمین‌های تمرینی‌شان مشکل دارند؛ پس وعده ساخت استادیوم اختصاصی بیشتر شبیه جوکی است که سال‌هاست تعریف می‌شود و هنوز کسی به آن نخندیده!
حالا کمی مکث کنید وبه وعده‌های این چنینی بیندیشید.احتمالا مواردزیادی به ذهن‌تان می‌آید.ازساخت ورزشگاه ملی تا ورزشگاه اختصاصی استقلال و پرسپولیس. در فوتبال ایران، «وعده ساخت ورزشگاه اختصاصی» دیگر شبیه به یک سریال چند فصلی است؛ هرمدیری که می‌آید، در همان روز‌های اول ورودش، این وعده را تکرار می‌کند. البته که درویش و پرسپولیس کمی دیر به این نتیجه رسیده‌اند، درست در روزهایی که شدیدا تحت فشار هستند ولی به هر حال کارکرد رسانه‌ای آن می‌تواند فشارها را کاهش دهد. ابتدا سر وقت بعضی از وعده‌های خوش رنگ و لعاب مدیران استقلال و پرسپولیس برای ساخت ورزشگاه برویم؛
علی فتح‌الله‌زاده؛ مدیرعامل سابق استقلال که از دهه ۷۰ وارد این باشگاه شد، در چند مرحله وعده ساخت ورزشگاه داد که آخرین آن وعده ساخت استادیوم ۳۵ هزار نفری بود. قول دارد کمتر از یکسال آن را افتتاح کند!
محمد رویانیان سال ۹۲ وعده ساخت ورزشگاهی اختصاصی برای قرمزها داد. رویانیان گفت با همکاری یک شرکت چینی و ایتالیایی ساخت آن را آغاز می‌کنند.
علی اکبر طاهری؛ مدیرعامل سابق قرمزها سال ۹۶ از ساخت ورزشگاه ۶۰ تا ۷۰ هزار نفری پرسپولیس خبر داد! او اعلام کرد این یک برنامه بلندمدت است و استارت ساختش می‌خورد!
امیرحسین فتحی؛ درست در موقعیتی که کسی نفهمید چطور به استقلال رسید و بر مسند مدیریت این باشگاه تکیه زد، یک راه حل رسانه‌ای پیدا کرد؛ وعده ساخت ورزشگاه اختصاصی. او سال ۹۷ با اعلام این خبر مدعی شد مطالعات لازم برای ساخت آن آغاز شده است. فتحی در اظهاراتی گفته بود «امیدوارم کلنگ ورزشگاه استقلال را خودم بزنم!»
علی خطیر؛ در اوج دعواها با نکونام و مشکلات عدیده باشگاه، ناگهان تز ساخت ورزشگاه به ذهنش رسید. یعنی سال ۱۴۰۲. سریعا ایده ساخت آن را داد و از تعامل و توافق با شرکت‌های قطری، چینی و مالزیایی خبر داد! از این گفت که سرمایه‌های خارجی در راه است و استادیوم ۴۰ هزار نفری را می‌سازد؛ حتی بدون اینکه آدرس دهد زمین آن کجاست!
هیات مدیره استقلال؛ سال ۱۴۰۳ اولین آنها دوباره سر وقت این بحث تکراری رفتند و ساخت ورزشگاه را به صورت ذهنی کلید زدند. البته که کلیدش هنوز در قفل مانده و دری باز نشده!
احمد دنیا‌مالی وزیر ورزش؛ این بار نوبت به ساخت یک ورزشگاه ملی رسید. مکانی باشکوه برای میزبانی از بازی‌های مهم بین‌المللی. لوکیشن آن هم شهرآفتاب اعلام شد. دولت سیزدهم وعده‌اش را داد و وزیر ورزش نیز تائید کرد؛ ساخت ورزشگاه ۱۱۰ هزار نفری در راه است، با همکاری شرکت های خارجی از جمله چینی. ورزشگاهی که هنوز کلنگ آن نخورده و قاطی تمام وعده‌های تکراری این چنینی خاک می‌خورد.
زمین تمرینی دارید؟!
«ورزشگاه اختصاصی پیشکش، اول زمین تمرینی بسازید!»؛ حتما پاسخ شما هم به این مدیران چنین جمله‌ای است. استقلال هر سال برای پیدا کردن زمین تمرینی دور تهران می‌چرخد. زمین کمپ مرحوم حجازی مشکل دارد و نمی‌تواند به طور دائم میزبان تمرینات استقلال باشد. آنها در چند سال گذشته گاهی به مجموعه انقلاب رفته‌اند، گاهی به نوبنیاد و گاهی هم زمین دو و سه و چهار آزادی. برای پرسپولیس هم وضعیت تا حدودی همین است. آنها هم به خاطر نداشتن زمین تمرینی مناسب، گاهی در ورزشگاه کاظمی هستند و گاهی در زمین شماره دو آزادی. کمتر اتفاق افتاده مربیان این دو باشگاه از کیفیت بد زمین تمرینی‌شان انتقاد نکنند اما هیچگاه مدیران آنها گام مهمی برای حل این مشکل برنداشته‌اند. این مسئله شامل میزبانی‌های مهم و بین‌المللی هم می‌شود. مثلا چند سال پیش ایران پیشنهاد میزبانی از جام ملت‌ها را داد اما یکی از مشکلاتش نداشتن زمین تمرینی مناسب بود. در هر صورت تاریخچه وعده‌های ساخت ورزشگاه برای استقلال و پرسپولیس بیش از آنکه به یک برنامه عملیاتی شبیه باشد، به یک «شو تبلیغاتی» می‌ماند. هر بار که مدیری می‌آید، چند جمله درباره ورزشگاههای مدرن می‌گوید، رسانه‌ها تیتر می‌زنند و هواداران امیدوار می‌شوند. اما وقتی پای عمل وسط می‌آید، همه‌چیز در حد همان مصاحبه باقی می‌ماند. واقعیت ساده و تلخ این است: استقلال و پرسپولیس حتی در مدیریت زمین‌های تمرینی‌شان مشکل دارند؛ پس وعده ساخت استادیوم اختصاصی بیشتر شبیه جوکی است که سال‌هاست تعریف می‌شود و هنوز کسی به آن نخندیده!
