جام جم آنلاین اصفهان؛همه ما بعد از یک شب خواب بد، حس میکنیم مغزمان درست کار نمیکند. اما یک مطالعه جدید نشان میدهد مشکل مداوم در به خواب رفتن یا بیدار ماندن میتواند عواقب بلندمدتی برای سلامت مغز داشته باشد. این مطالعه که حاصل تلاش محققان مایوکلینیک است، نشان میدهد افرادی که کمخوابی مزمن دارند — یعنی حداقل سه شب در هفته و برای سه ماه یا بیشتر مشکل خواب دارند — ممکن است بیشتر در معرض خطر اختلال شناختی و زوال عقل باشند. پژوهشگران دادههای 2 هزار و ۷۵۰ بزرگسال سالم از نظر شناختی (میانگین سنی حدود ۷۰ سال) را به مدت حدود ۵ سال بررسی کردند. حدود ۱۶٪ آنها بدخوابی مزمن داشتند. همه شرکتکنندگان هر سال تحت بررسیهای شناختی قرار گرفتند و در برخی موارد تصویربرداری مغزی هم صورت گرفت. در پایان مطالعه، ۱۴٪ از افراد با بدخوابی مزمن دچار اختلال شناختی خفیف یا زوال عقل شدند، در مقابل افراد با خواب کافی، ۱۰٪ دچار این اختلال شدند. پس از در نظر گرفتن عواملی مثل سن، مصرف داروهای خواب و وجود سایر اختلالات خواب، پژوهشگران دریافتند افراد بیخواب ۴۰٪ بیشتر در معرض خطر ابتلا به اختلال شناختی خفیف یا زوال عقل هستند. چیزی برابر با ۳.۵ سال پیری بیشتر مغز. به گفته محققان نتایج این مطالعه نشان میدهد کمخوابی میتواند یک عامل خطر جدی برای کاهش سلامت مغز و زوال عقل باشد. بنابراین افراد دارای مشکل خواب باید حتما به پزشک مراجعه کنند. پژوهشها نشان دادهاند خواب برای عملکردهای مختلف مغز، از جمله توانایی فکر کردن، یادگیری و به خاطر سپردن، حیاتی است. برخی مطالعات نشان میدهند خواب به پاکسازی سموم تجمعیافته در مغز کمک میکند که میتواند در ایجاد بیماریهای وابسته به سن مثل آلزایمر نقش داشته باشد. سهچهارم سالمندان اختلال خواب دارند کمخوابی شایعترین اختلال خواب است و میتواند هر کسی را تحت تأثیر قرار دهد، بهویژه سالمندان. تا سه نفر از هر چهار فرد بالای ۶۵ سال علائم کمخوابی دارند. افراد بیخواب در به خواب رفتن و خواب ماندن مشکل دارند، چندین بار در شب بیدار میشوند و حتی با رعایت بهداشت خواب، صبح احساس شادابی نمیکنند. این به خوابآلودگی روزانه منجر میشود که زندگی روزمره را مختل میکند. این نوع کمخوابی اغلب ناشی از یک بیماری، دارو، مصرف مواد یا اختلال خواب است و با «شبزندهداری» متفاوت است. تفاوت اصلی این است که افراد شبزندهدار اگر بتوانند طبق برنامه خودشان بخوابند، خوب میخوابند و این مشکلی ایجاد نمیکند. اما افراد بیخواب هر وقت هم تلاش کنند نمیتوانند خواب خوبی داشته باشند. کمخوابی «کاملاً قابل درمان» است این نوع مطالعات نشان میدهد عواقب بالقوه جدی بدخوابی در بلندمدت قابل توجه است، اما مهمتر اینکه این مطالعه فرصتی برای بهبود سلامت خواب بهعنوان یک عامل محافظ در برابر افت شناختی فراهم میکند. بدخوابی پس از تشخیص توسط پزشک یا متخصص بهداشت «کاملاً قابل درمان» است. گزینههای درمانی میتواند شامل این موارد باشد: * داشتن برنامه خواب منظم * کاهش محرکهای شدید مغز مانند نور زیاد و وسایل الکترونیکی * تمرین تکنیکهای آرامسازی * مصرف داروهای تجویزی معمولاً بهطور کوتاهمدت اگر کمخوابی چندین بار در هفته و برای دستکم یک ماه رخ میدهد، بر فعالیتهای روزانه یا خلق شما اثر گذاشته یا با مراقبت شخصی بهتر نشده است، بهتر است به پزشک مراجعه کنید.