برای شادی روح استادمحمد صلوات

محمود استادمحمد که با رفتنش، سوم مرداد 1392 را به‌روزی تلخ و سیاه در تقویم فرهنگی ما تبدیل کرد، خود گلی بود دست‌پرورده مکتب عشق و هنر و از محضر استادانی چون نصرت رحمانی، محمد آستیم، عباس نعلبندیان و البته بیژن مفید بسیار آموخته بود و همواره و در همه حال خودش را ممنون و مدیون ایشان می‌دانست و به نیکی از این بزرگان یاد می‌کرد.

او رسم و مرام شاگرد خوب بودن را همیشه و حتی وقتی خود به استادی تبدیل شده بود به جا می‌آورد و همین اخلاق و افتادگی بود که سبب بزرگی‌اش می‌شد. به قول آن فیلسوف آلمانی، آدمی که در سراسر عمرش شاگرد بماند، لطف استادش را جبران نکرده است.

از همین رو او با استعداد، اندیشه، قلم و پشتکار خود به درجه استادی رسید و شد محمود استادمحمد.

دلبستگی او به طبقات پایین اجتماعی و دلبستگی‌اش به فرهنگ مردم کوچه و بازار او را به نوشتن نمایشنامه‌هایی بشدت ملموس و دغدغه‌مند سوق داد و به خلق آثار ماندگاری همچون «آسید کاظم»، «شب بیست‌ویکم»،«سپنج رنج و شکنج»، «دیوان تئاترال» و «عکس خانوادگی» منجر شد.

اما براستی مسئولان و متولیان عرصه فرهنگ و هنر این مملکت که داعیه‌دار قدرشناسی و حمایت از هنرمندان هستند برای درمان و رهایی استادمحمد چه کردند؟ با علم به این‌که می‌دانستند او در زمانی نزدیک به دو سال دارد ذره ذره جلوی دیدگان دختر دلبندش مانا و خیل دوستدارانش آب می‌شود.

با وجود خبررسانی‌ها و گزارش‌های مدام همکاران محترم در رسانه‌های مختلف گوش بسیاری از آقایان حاضر به شنیدن صدای دردمند این چهره ماندگار نشد که نشد.

شاید این مدعیان حوزه فرهنگ هم نگاهشان مشابه همان عوامی باشد که سال‌ها پیش و در صحبت با مادر محمود استادمحمد، او را شماتت می‌کردند و برچسب مطربی به وی می‌زدند.

پاسخ چنین افراد ناآگاه به ساحت مقدس هنر و هنرمند را خود استادمحمد بهتر از هر کس دیگری داده است: «منی که نمایشنامه «آسیدکاظم» را در فضای ماه مبارک رمضان نوشته‌ام و در آن شخصیت‌ها بارها صلوات می‌فرستند و نام مبارک محمد(ص) را به زبان می‌آورند، چطور می‌توانم مطرب باشم؟»حالا این گل زیبا و معطر تئاتر ما رفت به جایی که قدر او و هنرش را شاید بهتر از ما زمینی‌ها بدانند.

پس به رسم متبرک نمایش «آسیدکاظم» برای آرامش و شادی روح استادمحمد صلوات.

علی رستگار - گروه فرهنگ و هنر