درباره نخستین حضور یک بازیگر مشهور در تلویزیون
نجاتی هستم؛ امیر نجاتی!
رسول نجفیان، نامی نیست که حالا کسی او را نشناسد. او بازیگر تئاتر، تلویزیون و سینما و خواننده و نوازنده است. در دهه 60 نمایشی تلویزیونی به نام «آسانسور» پخش شد که ـ شاید ـ نخستین باری بود که این بازیگر به چشم می‌آمد.
اگر اشتباه نکنم قصه این تله‌تئاتر به گیر کردن دو یا چند نفر ارباب رجوع در آسانسور یک اداره می‌پرداخت (که با توجه به مضمون این نوشته خواهید دید قصه، چندان هم در اینجا واجد اهمیت نیست). باری، یکی از آن گیرکنندگان بخت‌برگشته در آسانسور، «امیر نجاتی» نام داشت و نقش‌اش را نجفیان بازی می‌کرد.
او هر بار در سرتاسر این تله‌تئاتر پربیننده مجبور بود به یک یا چند نفر هویت‌اش را اعلام کند: «نجاتی هستم؛ امیر نجاتی...» و این دیالوگ، با توجه به شیرینی ذاتی و لحن گفتار رسول نجفیان به جذابیتی مهم برای تله‌تئاتر آسانسور بدل شد. به صورتی که از فردای پخش نخست این نمایش تلویزیونی، می‌شد (بیشتر) بچه‌ها و (کمتر) بزرگ‌ترهایی را در کوچه و خیابان دید که به طنز به همدیگر می‌گفتند: «نجاتی هستم؛ امیر نجاتی!»
بعدها نیز هرگاه نجفیان فیلم، سریال یا تله‌تئاتر جدیدی بازی می‌کرد، برخی هنگام تماشای آن به همدیگر یادآوری می‌کردند که او همان نجاتی است؛ امیر نجاتی! البته این بازیگر و خواننده خوب کشورمان به سرعت مراحل رشد و ترقی را در دو عرصه بازیگری و خوانندگی (ازجمله با آن ترانه مشهورش «عجب رسمیه...») طی کرد و بعد، دیگر کمتر کسی (مگر نگارنده!) او را با نام امیر نجاتی
به یاد آورد.
قاب کوچک - ضمیمه شنبه روزنامه جام جم
تازه ها
پیشنهاد سردبیر
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
جنگ تبلیغاتی رژیم صهیونیستی و تکرار حرف‌های بدون پشتوانه
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
سناریوی رژیم صهیونیستی برای تحریک ترامپ
سید رضا صدرالحسینی در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح کرد
تغییری در شرایط نامناسب رژیم صهیونیستی ایجاد نمی‌شود
گفت و گو
ابراهیم قاسمپور در گفت‌و‌گو با جام‌جم مطرح کرد؛
فوتبال ما حیران و سرگردان است
ضرورت اصلاح سهمیه‌های کنکور در گفت‌وگوی «جام‌جم»با دبیر کمیسیون آموزش دیدبان شفافیت و عدالت