تحریف روایت فتح لانه جاسوسی

نخستین تحریف، ادعای پشیمانی فاتحان لانه جاسوسی است. در‌حالی‌که بیش از ۴۰۰ دانشجو در آن واقعه حضور داشتند، تنها چند نفر از آنان-در حد شش تا هفت نفر-بعد‌ها خود را نماینده همه فاتحان معرفی کرده و پشیمانی شخصی خود را به کل آن جمع تعمیم دادند. بسیاری از دانشجویان اصلی حاضر در ماجرا بار‌ها اعلام کرده‌اند که این ادعا نادرست و مغایر با واقعیت تاریخی است. 

تحریف دوم به افرادی مربوط می‌شود که در آن زمان صرفا تردد به سفارت داشتند، اما بعد‌ها در جایگاه «فاتح لانه جاسوسی» سخن گفتند. چهره‌هایی، چون عباس عبدی و سعید حجاریان، به‌گفته شاهدان و اسناد، از فاتحان اولیه نبودند، هرچند در مقاطعی در محل حضور پیدا کردند. از این رو، اظهار نظر آنان درباره پشیمانی از فتح لانه، به‌معنای دیدگاه جمعی دانشجویان آن‌زمان نیست. 

درباره پیامد‌های فتح لانه جاسوسی نیز روایت‌های نادرستی مطرح می‌شود. برخی مدعی‌اند این اقدام موجب تحریک صدام و آغاز جنگ شد، در‌حالی‌که بنا بر گفته خود گروگان‌های آمریکایی-از جمله «بری روزن»، وابسته مطبوعاتی سفارت-حمله عراق هیچ ارتباطی با ماجرای لانه نداشت. شواهد تاریخی نشان می‌دهد تحرکات تجزیه‌طلبانه و فعالیت گروه‌های ضدانقلاب در کردستان و گنبد، پیش از آبان ۱۳۵۸ و پیش از تصرف سفارت آغاز شده بود. 

دشمنی آمریکا با انقلاب اسلامی نیز ریشه در همان نخستین روز‌های پیروزی انقلاب ندارد، بلکه حاصل سابقه‌ای طولانی از دخالت‌ها و حمایت از رژیم‌های استبدادی است. حتی برخی مقامات سابق آمریکایی، از جمله مادلین آلبرایت، بعد‌ها اعتراف کردند که دخالت آمریکا در کودتای ۲۸ مرداد و حمایت از رژیم پهلوی، اشتباهی تاریخی بود که خشم مردم ایران را برانگیخت و در نهایت زمینه‌ساز تسخیر سفارت شد. 

واقعیت آن است که اگر لانه جاسوسی فتح نمی‌شد، احتمال وقوع کودتا علیه انقلاب اسلامی بسیار زیاد بود. تجربه تاریخی کشور‌های دیگر، از جمله شیلی، و سرنگونی دولت آلنده نشان می‌دهد سفارت آمریکا در کشور‌های انقلابی همواره به کانون طراحی و حمایت از براندازی تبدیل شده است. براساس اسناد به‌دست‌آمده از سفارت، پیش از تسخیر آن، چند طرح کودتا علیه نظام نوپای جمهوری اسلامی در حال پیگیری بود. 

تسخیر لانه جاسوسی در‌حقیقت گام دوم انقلاب اسلامی بود؛ گامی که به گفته امام خمینی (ره)، «انقلابی بزرگ‌تر از انقلاب اول» به‌شمار می‌رفت. این اقدام نه‌تنها مانع از نفوذ و کودتا شد، بلکه آمریکا را از مسیر فشار و قلدری نظامی به‌سمت پذیرش مذاکره با جمهوری اسلامی سوق داد. 

از سوی دیگر، تاثیر این واقعه در صحنه جهانی انکارناپذیر است. تسخیر سفارت آمریکا، هیمنه و پرستیژ ایالات متحده را-که تا آن‌زمان خود را قدرت بلامنازع پس از جنگ جهانی دوم می‌دانست-در سطح بین‌المللی و به‌ویژه در منطقه غرب آسیا خدشه‌دار کرد. این رخداد، نقطه آغاز فروپاشی تدریجی اقتدار آمریکا در نگاه ملت‌های جهان و یکی از نماد‌های استقلال‌طلبی ملت ایران بود.