انتخابات در عصر مدیاکراسی

در مجموع، می‌توان از اصطلاح‌های «رسانه‌سالاری» یا «حاکمیت رسانه‌ها» به عنوان معادل و جانشین استفاده کرد.

مدیاکراسی اشاره به وضعیتی دارد که در آن رسانه‌های جمعی بر رای‌دهی رای‌دهندگان، ارزیابی آنها از داوطلبان انتخابات و مسائل و موضوعات سیاسی، به طور موثر، اثرگذاری داشته باشند. این واژه برای اولین‌بار در سال 1974 به‌وسیله نویسنده و مفسر سیاسی به نام «کوین فیلیپس» به کار برده شد.

در دهه 1920، رادیو، بدن و جسم را از سیاستمداران و داوطلبان انتخابات گرفت و آنها را به صدا تقلیل داد. اما در عین حال، تبلیغات انتخاباتی را دوستانه‌تر، صمیمانه‌تر و نزدیک‌تر کرد. سیاستمداران را که عادت داشتند در نمایشگاه‌ها و سالن‌های سخنرانی فریاد برآورند، ناگهان به جمع خانواده‌ها و محیط گرم خانوادگی آنها برد و صدای سیاستمداران در اتاق‌های نشیمن و آشپزخانه‌ها طنین‌انداز شد.

افرادی که دور رادیو جمع می‌شدند، به‌جای یک سخنران بلیغ، در جست‌وجوی پدری مهربان بودند. این پیام رسانه جدید، یعنی رادیو بود. در دهه 1960، تلویزیون بدن را در دو بُعد به سیاستمداران بازگرداند. تلویزیون با کلوزآپ‌ها و کات‌های خود، تاکید را بر قدرت صدا، دندان‌های مرتب، رفتار و کنش‌های مناسب و نحوه پوشش و آراستگی قرار داد. تصویر همه چیز شد و فاصله میان سیاستمداران و ستارگان، روز به روز، کمرنگ‌تر و مبهم‌تر! امروز، با نگاه جست‌وجوگر مردم به صفحه تلفن‌های هوشمند، به نظر می‌رسد ما در آستانه سومین تغییر بزرگ تکنولوژیک مبارزات انتخاباتی مدرن هستیم.

اکنون توانایی ترسیم جمعیت‌شناختی گروه‌های هدف یکی از عناصر اصلی تبلیغات انتخاباتی است. شناخت گروه‌ها و جمعیت‌های هدف و علایق آنها می‌تواند به داوطلبان انتخابات کمک کند تا بهترین رسانه را برای تبلیغات خود انتخاب کنند.

مرضیه حاجی‌پور ساردویی