سومین بیمار ایدز درمان شد

به نظر می‌رسد یک زن در شهر نیویورک پس از دریافت پیوند سلول‌های بنیادی مقاوم به اچ‌آی‌وی و درمان ضد رتروویروسی، به طور موثری از اچ‌آی‌وی درمان شده است.

کد خبر: ۱۳۵۵۱۸۱

به گزارش جام‌جم آنلاین به نقل از آی‌اف‌ال‌ساینس، او که به عنوان بیمار نیویورکی شناخته می‌شود، سومین فرد (و اولین زنی) است که پس از دریافت پیوند سلول‌های بنیادی از یک اهدا کننده، به بهبود اچ‌آی‌وی دست یافت. اگرچه این مورد به طور بالقوه می‌تواند راه را برای معالجه افراد بیشتری از اچ‌آی‌وی هموار کند، درمان خطرناک است و گسترش آن بسیار دشوار است.

پزشکان گزارش دادند که بیمار طی یک سال پس از توقف درمان ضد رتروویروسی پس از پیوند سلول‌های بنیادی مقاوم به اچ‌آی‌وی، هیچ اثر قابل تشخیص اچ‌آی‌وی در بدن خود ندارد، که اساساً به این معنی است که او بهبود یافته است.

این تیم این مورد را در کنفرانس رتروویروس‌ها و عفونت‌های فرصت‌طلب (CROI ۲۰۲۲) در روز سه‌شنبه ارائه کرد. جزئیات این ماجرا نیز در بیانیه‌ای از سوی دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، که در این پروژه مشارکت داشتند، منتشر شد.

این زن که در سال ۲۰۱۳ مبتلا به اچ‌آی‌وی-۱ تشخیص داده شد، با استفاده از سلول‌های بنیادی پیوند خون بند ناف - خونی که پس از تولد نوزاد در جفت و بند ناف باقی می‌ماند - برای سرطان خون درمان می‌شد. در این مورد، خون بند ناف از یک نوزاد غیرمرتبط بود، اما از نظر ژنتیکی با بیمار مطابقت داشت و همچنین دارای جهش نادر CCR۵-delta۳۲/۳۲ بود که سلول‌ها را در برابر عفونت اچ‌آی‌وی مقاوم می‌کرد.

این زن همچنین سلول‌های بنیادی بالغ را دریافت کرد و از دارو‌های ضدرتروویروسی استفاده می‌کرد که درمانی رایج برای افراد مبتلا به اچ‌آی‌وی است تا بار ویروسی آن‌ها را به سطوح غیرقابل تشخیص کاهش دهد و به آن‌ها اجازه دهد زندگی طولانی و سالمی داشته باشند. او سرانجام پس از دریافت پیوند سلول‌های بنیادی، دارو‌های ضدرتروویروسی را ترک کرد، اما سطوح ویروس برگشتی نداشت و تا ۱۴ ماه بعد همچنان غیرقابل تشخیص باقی ماند و به همین خاطر به نظر می‌رسد که این وضعیت اثبات کننده این است که او در حال بهبودی است.

همانطور که گفته شد، او سومین فردی است که به طور موثر از اچ‌آی‌وی درمان شده است. با این حال، چند چیز وجود دارد که این مورد را به موردی خاص تبدیل کرده است. علاوه بر زن بودن، بیمار از نژاد دورگه است، که بسیار مهم است، زیرا شانس زنان برای یافتن اهداکننده‌ای که هم همخوانی ژنتیکی داشته باشد و هم دارای جهش CCR۵-delta۳۲/۳۲ باشد، بسیار اندک بود، به‌ویژه به این دلیل که افراد دورگه کمتر در میان اهداکنندگان حضور دارند.

دکتر استیون دیکس، کارشناس ایدز در دانشگاه کالیفرنیا، سانفرانسیسکو که مستقیماً در این پژوهش دخیل نبود، گفت: «این واقعیت که او از نژاد دورگه است و اینکه او یک زن است، از نظر علمی بسیار ارزشمند است و از نظر تأثیرگذاری بر جامعه نیز واقعاً مهم است.»

علاوه بر این، در دو مورد قبلی از سلول‌های بنیادی به دست آمده از مغز استخوان و سلول‌های بنیادی خون استفاده شده بود، در حالی که برای این مورد از خون بند ناف استفاده شده است. از آنجایی که خون بند ناف اهدا شده در مقایسه با مغز استخوان راحت‌تر توسط بدن پذیرفته می‌شود، تیم تحقیقاتی می‌گوید احتمال کمتری برای عوارض و رد پیوند وجود دارد. در تئوری، این امر درمان پرخطر مورد نیاز برای دستیابی به بهبودی اچ‌آی‌وی را کمی آسان‌تر می‌کند، که می‌تواند نکته مهمی در توسعه این روش درمانی باشد.

دکتر ایوان برایسون، استاد برجسته و متخصص پاتوژنز اچ‌آی‌وی در دانشکده پزشکی دیوید گفن، در بیانیه‌ای توضیح داد: «پیوند‌های اهداکننده بزرگسالان سلول‌های زیادی را در ابتدا فراهم می‌کند و روند پیوند سریع‌تر است، اما سازگاری بافتی از چالش‌های مهمی است که منجر به خطر ابتلا به بیماری مقابله پیوند با بیماری میزبان (GVHD) شود. پیوند‌های خون بند ناف دوز سلولی کمتری دارند و زمان بیشتری برای پیوند نیاز دارند، اما می‌توان آن‌ها را برای دسترسی آماده ذخیره کرد و خطر کمتری برای GVHD دارند. با استفاده ترکیبی از این سلول‌ها، پیوند سلول‌های بزرگسال روند پیوند را تسریع می‌کند تا زمانی که پیوند بند ناف به مرحله قابل قبول برسد.»