پدر! مادر! ما مقصریم

دانشمندان ایتالیایی مدتی است در تحقیقات‌شان ثابت کرده اند که تماشای بیش از حد تلویزیون باعث به‌هم خوردن تعادل هورمونی در کودکان و در نتیجه زمینه‌سازی برای بلوغ زودرس در آن‌ها می‌شود.

بررسی‌های مشابهی هم وجود دارد که ثابت می‌کند استفاده بی‌حد و حصر از اینترنت و فضای مجازی هم دقیقا همین تاثیر را بر کودکان می‌گذارد. برخی روان‌شناسان وطنی نیز که به تجربه دریافته‌اند خروج از تعادل در استفاده از ابزار‌های هوشمند ارتباطی و وقت‌گذرانی افراطی با تصاویر تلویزیونی و ویدئویی، بچه‌ها را زودتر از موعد به دنیای بزرگسالی می‌رساند، نسبت به رواج این پدیده و بی‌اعتنایی خانواده‌ها هشدار می‌دهند. بسیاری از والدین به احتمال زیاد نمی‌دانند که وقتی کودک یا نوجوان بی‌هدف در فضای مجازی می‌چرخد و کنجکاوانه وبگردی می‌کند با انبوهی از تصاویر و محتوا‌های مخصوص بزرگسالان روبه‌رو می‌شود که نواحی مختلف مغز را تحریک می‌کنند و بر افکار و رفتار کودک و نوجوان اثر می‌گذارند؛ محتوا‌هایی که لاجرم بلوغ زودرس را در آن‌ها تسهیل می‌کند.

تا اینجای بحث به‌نظر می‌رسد که همه تقصیر‌ها متوجه فضای مجازی، اینترنت و ابزار‌های هوشمند ارتباطی است که حجم نامحدودی از اطلاعات را در اختیار افراد کم‌سن و سال قرار می‌دهد. البته با این‌که این فرض درست است، اما باید دقت داشت چه کسانی دسترسی بچه‌ها به این امکانات را مهیا می‌کنند که قطعا کسی جز والدین یا سرپرستان کودکان نیستند.

از این‌روست که کارشناسان صیانت از حقوق کودکان و نوجوانان تاکید دارند که خانواده‌ها بیش از آن‌که نگران خوراک جسمی فرزندان‌شان باشند باید به خوراک روح و ذهن آن‌ها توجه کنند و نگران عادات و رفتار‌های نادرست رسانه‌ای بچه‌ها باشند. لازمه کار نیز این است که پدر و مادر‌ها تسلیم فشار‌ها و گلایه‌ها و غر زدن‌های کودکانی که اصرار به استفاده افراطی از فضای مجازی دارند، نشوند.