عشق، زندگی، وطن و دیگرهیچ

کمتر پیش می‌آید من کتابی را چند بار بخوانم. خیلی دلم برای کتابی تنگ شود، می‌روم و بخش‌هایی از آن را که زیرش با مداد خط کشیده‌ام دوباره می‌خوانم، اما به خوبی یادم هست چند سال پیش وقتی کتاب «کوچه نقاش‌ها» را خواندم، بدون این‌که حتی یک روز وقت تلف کنم، شروع به خواندن دوباره‌اش کردم.

برای این کارم هم دلایل زیادی دارم که اینجا مجالی برای توضیح تک تک‌شان نیست و صرفا به همین نکته بسنده می‌کنم که به قدری نثر شیوا و رنگارنگ این کتاب تا عمق جان و اندیشه‌ام نفوذ کرد که مجذوبش شدم. «کوچه نقاش‌ها» با بیانی روان و متفاوت به هشت سال جنگ ایران و عراق می‌پردازد و همرزمی سید ابوالفضل کاظمی، راوی کتاب با شهید چمران و دو سال حضور در خاک کردستان از قسمت‌های زیبا و خواندنی کتاب است. این کتاب منبع ارزشمندی برای محققان تاریخ است که شخصا خواندن آن را به تمام علاقه‌مندان تاریخ شفاهی جنگ ایران و عراق توصیه می‌کنم.

سیدابوالفضل کاظمی، فرمانده گردان بسیجی لشکر ۲۷ محمدرسول‌ا...(ص) در طول جنگ در چند عملیات به صورت نیروی آزاد شرکت داشته و در عملیات کربلای ۵ و ۸ فرمانده گردان عملیاتی میثم بوده‌است. او خود متولد کوچه نقاش‌ها در محله گارد ماشین دودی بین خیابان صفاری و خیابان خراسان است و به دلیل علاقه به این محله و کوچه، نام کتاب را «کوچه نقاش‌ها» گذاشته‌است. این کتاب ماحصل مصاحبه راحله صبوری با سیدابوالفضل کاظمی طی سه ماه است و در دنیای امروز که خاطرات بسیاری از مجاهدان فراموش شده، تلاشی بسیار تحسین برانگیز است. خاطرات ابوالفضل کاظمی در این کتاب از آن جهت سزاوار تأمل و توجه است که فرمانده گردان هم با فضای قرارگاهی و رده‌های بالای فرماندهی جنگ و هم با فضای درون گروهی نیروهای رزمنده و خط‌شکن ارتباطی تنگاتنگ دارد و بازنمایی حضور او در این دو فضای پیچیده جذابیت خاصی به کتاب بخشیده‌است.

سید ابوالفضل کاظمی چهره‌ای است که پیش از رزمنده بودن در میدان دفاع‌مقدس، یکی از لوطی‌های مشهور تهران به شمار می‌رود. او در گردانی خدمت کرده و پایه‌گذارش بوده که معروف به گردان لوطی‌هاست. کاظمی بارها در عملیات مختلف مقابل تیر و ترکش دشمن قرار گرفت و دچار مجروحیت‌های سخت و جانفرسا شد. دیروز ۲۹ آذرماه خبر درگذشت او این نکته را برایم یادآوری کرد که شهادت غریبانه این شهدا هر چند دردآور، اما چقدر تاثیر برانگیز و درخشان است. آنها زمانی که دل دریایی‌شان را به آب می‌زدند تا از وطن‌مان دفاع کنند، نمی‌دانستند تا سال‌ها در گوشه‌ای از تاریخ مملکت، آرام و رازآلود می‌مانند و مظلومیت‌شان مانند تمام زندگی و شهادت‌شان منحصربه فرد می‌شود. تعبیر ناروایی نیست اگر امروز ابوالفضل کاظمی را یکی از دلیرترین ناشناخته‌های صحنه جنگ بدانیم. دیروز در حالی خبر تلخ شهادت سیدابوالفضل کاظمی مخابره می‌شد که او همواره پیگیر حال جوانانی بود که در دام اعتیاد اسیرند. او با همان روح بزرگش، به دنبال بازگرداندن آنها به جامعه و خانواده بود. می‌دانیم که جای خالی او به این زودی‌ها پر نمی‌شود. روحش شاد و یادش گرامی باد.