9 دی؛ حماسه‌ای به عظمت انقلاب

آغاز ماجرا از کجا بود؟

ماجرای متفاوت بودن عاشورای سال 88 به هشت ماه قبل آن برمی‌گشت، آن هنگام که در شامگاه 22 خرداد، زمانی که هنوز آرای مردم از صندوق‌ها درنیامده و شمرده نشده بود، میرحسین موسوی با فراخواندن خبرنگاران مستقر در ستاد انتخابات کشور خود را رئیس‌جمهور منتخب ملت ایران معرفی کرد و از رهبری نظام خواست که از آرای وی محافظت شود(!).

طی یکی، دو ماه قبل از انتخابات کلیدواژه «تقلب در انتخابات» سناریویی بود که همزمان توسط برخی افراد در داخل و شبکه‌های ماهواره‌ای معاند نظام در خارج سر داده شد و حالا با اعلام نتایج انتخابات شرایط برای صحنه‌آرایی قانون‌گریزان مهیا شد. اولین بیانیه توسط میرحسین منتشر شد که بجای تمکین به رای ملت و تبریک به نامزد پیروز مدعی تقلب در انتخابات شد. با این که 11 میلیون رای از فرد پیروز در انتخابات عقب بود.

اردوکشی خیابانی برای القای تقلب

شبکه‌سازی حامیان موسوی که نام خود را جنبش سبز نامیده بودند به وسط خیابان‌ها کشیده شد و فریاد تقلب در انتخابات سر داد. به یکباره فضای التهاب شهرهای بزرگ کشور خصوصا تهران را فرا گرفت. مردم عادی نیز بر اثر تبلیغات گسترده این افراد و البته حمایت تمام عیار رسانه‌ای غرب دچار تردید شده بودند که آیا به‌راستی تقلبی اتفاق افتاده؟

با فراخوان موسوی و کروبی برای راهپیمایی در روز بیست‌و‌پنجم خرداد، جمعیت قابل توجهی در خیابان‌های انقلاب و آزادی تهران به صحنه آمدند و مدعی بودند که راهپیمایی مسالمت‌آمیز است، اما در غروب همان روز توسط اوباش و فتنه‌گران به حوزه بسیج مقداد حمله شد تا میزان ادعاهای این افراد مبنی بر مسالمت‌آمیز بودن اعتراض‌ها مشخص شود.

بعد از خطبه‌های تاریخی رهبر معظم انقلاب در روز جمعه، بیست و نهم خرداد یعنی درست هفته بعد از انتخابات، تقریبا همه معترضانی که دل در گرو نظام داشتند با لبیک‌گویی به ایشان اردوکشی خیابانی را قطع کردند. جمعیت قابل توجه معترضان از روز بعد از بیست و نهم خرداد به عده اندکی تقلیل یافت.

همه راه‌های اعتمادسازی به اجرا درآمد

نظام، راه‌های اعتمادسازی را یک به یک به مرحله اجرا درمی‌آورد و در همین راستا برای بازشماری آرای مردم در حضور نمایندگان نامزدها اعلام آمادگی شد، اما وقتی این افراد حضور نیافتند، مشخص شد که خود این افراد نیز به نبود تقلب در انتخابات واقفند تا این که شورای نگهبان مجبور شد بخشی از آرای تمامی استان‌ها را در جلوی دوربین‌های رسانه ملی و برای اطمینان بخشی به آحاد جامعه و مردم جهان بازشماری کند.

جمعیت معترضان که در ادبیات عامه به اغتشاشگران و فتنه‌گران شهره شده بودند، حالا آنقدر کم شده بود که فرصت عرض‌اندام در خیابان‌ها به طور مستقل را از دست داده بودند. از این رو منتظر مناسبت‌های مذهبی و ملی بودند تا از اجتماعات قانونی مردم انقلابی استفاده کرده و مواضع دشمن شاد کن خود را در این روزها سر دهند. روز قدس، سیزدهم آبان و شانزدهم آذر از جمله روزهایی بود که اغتشاشگران روی آن سرمایه‌گذاری کردند، اما در هر مناسبت جمعیت آنان نسبت به مناسبت قبلی بسیار کمتر می‌شد.

نماز جمعه‌ای با حضور چهره‌های خاص

هرچند ماهیت این افراد برای مردم مشخص بود، اما در شعارها و رفتارهای این افراد این ماهیت بیشتر روشن بود. در روز قدس که آخرین جمعه ماه مبارک رمضان است در دستان برخی از این افراد بطری آب دیده می‌شد. در هنگام نماز جمعه، سبک جدیدی برای نماز اختراع کردند که باعث خنده نماز‌گزاران شده بود ازجمله این که دختر و پسر در کنار هم ایستاده و با کفش و حجاب نامناسب به نماز ایستادند.

محرم و عاشورا تنها امید فتنه‌گران

حالا تنها امید فتنه‌گران ماه محرم و عاشورا بود که خود را برای آن آماده می‌کردند. هرچند 15 سال طول کشید تا انقلاب اسلامی ملت ایران به ثمر بنشیند، اما به اعتراف دوست و دشمن محرم سال 57 بود که شیرازه نظام پهلوی را در هم پیچید و ثمر این قیام در بهمن به ثمر نشست.

فتنه‌گران داخلی و حامیان خارجی آنان نیز با این توهم فکر می‌کردند می‌توانند با تقلید کاریکاتوری از نهضت مردم ایران در سال 57 از آن برای پنجه کشیدن بر چهره نظام استفاده کنند. با نزدیک شدن به ایام محرم، هزاران سایت و شبکه ماهواره‌ای برای حمایت از سران فتنه و جنبش سبز که فرمان حرکتی آن اکنون در دست سرویس‌های جاسوسی بیگانه بود به میدان آمدند تا بتوانند این جنبش رو به موت را احیا کنند.

روزهای اول محرم حتی یک نفر نیز در خیابان‌ها به ندای آنان لبیک نگفت. برای این که سناریوی خود را شکست خورده نبینند میعادگاه خود را روز عاشورا عنوان کردند و به تبلیغ آن پرداختند. شاید روز عاشورا را آخرین شانس خود برای اعلام وجود و عرض‌اندام سیاسی می‌دانستند.

هیات عزاداری در ظهر روز عاشورا جماعتی را در جلوی چشمان خود می‌دیدند که باور کردنش سخت بود. «سوت و کف» در روزی که کوی و برزن این سرزمین برای مظلومیت وارث همه پیامبران عزادار است و به سر و سینه خود می‌زند، اما برای این جماعت ظاهرا روز عید و شادی بود. رفتارشان را می‌شد با سپاه عمر سعد که در روز عاشورا هلهله می‌کردند، مقایسه کرد، کسانی که تا آن روز به این جماعت خوشبین بودند، تازه فهمیدند که پشت نقاب آن همه تزویر و مظلومیت ساختگی چیست؟

هلهله‌کنندگان روز عاشورا خداجو نامیده شدند

ماجرا وقتی تاسف‌بار شد که فردای آن روز، میرحسین موسوی به جای تقبیح این حرکات ضددینی، این افراد را «جوانان خداجو» نامید.

ده‌ها شهر از فردای روز عاشورا با حرکت خودجوش و تظاهرات به خیابان‌ها آمدند اما وعده مردم و بسیاری از شهرها در روز 9 دی بود. کسی حتی گمان هم نمی‌برد که قرار است چه اتفاقی بیفتد. قرار این بود که یک اجتماع اعتراض‌آمیز در میدان انقلاب تهران برگزار شود، اما وقتی روز از نیمه گذشت به یکباره از میدان امام حسین تا میدان آزادی که حداقل 15 کیلومتر باهم فاصله دارند، مملو از جمعیتی شد که با مشت‌های گره‌کرده و خشمگین به خیابان‌ها ریخته بودند و با سر دادن شعار علیه فتنه‌گران، خواستار محاکمه سران این حرمت‌شکنی شدند.

خیابان‌های آزادی، انقلاب و همچنین خیابان‌های مجاور آنان چنان از جمعیت مملو شده بود که کمتر کسی نظیر آن را دیده بود. مردم آنچنان هماهنگ و یکپارچه شعار می‌دادند که گویی تاریخ بار دیگر به بهمن 57 برگشته است و انقلابی دیگر در راه است. چنان فریاد می‌کشیدند که زمین زیر پایشان می‌لرزید. محاکمه سران فتنه، حمایت از نظام اسلامی و لبیک به رهبری، محور شعارهای 9 دی بود که در تهران و شهرهای مختلف شنیده می‌شد.

چرا 9 دی ماندگار شد؟

9 دی در تقویم کشور ما به رویدادی ماندگار تبدیل شد که در راز ماندگاری آن می‌شود به چنین دلایلی اشاره کرد:

* در روز 9 دی کسی مردم را به خیابان‌ها دعوت نکرد و کسی برای آنها مسیرهای راهپیمایی را مشخص نکرد، اما این حماسه نشان داد که وقتی غیرت دینی و انقلابی این ملت عاشورایی به جوش بیاید آنها منتظر کسی نخواهند ماند که دعوتشان کند، بلکه حماسه‌ای خلق خواهند کرد که در طول تاریخ این سرزمین نمونه‌اش کمتر یافت شده است.

* حماسه ماندگار 9 دی تمام بافته‌های بدخواهان داخلی و خارجی نظام را که هشت ماه روی آن سرمایه‌گذاری کرده بودند و دنبال متلاشی کردن نظام از درون بودند در کمتر از نیم روز و آن هم نه با سلاح و ارعاب که با حضور حماسی مردم پنبه کرد.

* 9 دی نشان داد که مردم ایران در شناخت لحظات حساس اهل غفلت نیستند و آنگاه که احساس کنند نظام به آنان نیازمند است، همچون سال‌های دفاع مقدس در صحنه حضور می‌یابند. یک روز با تفنگ و یک روز با مشت‌های گره کرده. یک روز به میدان می‌آیند تا از مرزهای این سرزمین الهی در مقابل متجاوزان خارجی دفاع کنند و یک روز دیگر برای خنثی کردن توطئه دشمنان در داخل کشور.

* بعد دیگر 9 دی، درایت و رهبری حکیمانه رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت‌الله خامنه‌ای در حوادث پیچیده انتخابات 88 است. با آن که از حدود ده سال‌قبل برای این فتنه عظیم برنامه ریخته شده و سناریوها نوشته شده بود، ایشان به گونه‌ای فتنه را مدیریت کردند که هر روز بر حجم ریزش‌های آشوبگران افزوده شد و در 9 دی اندک رمق آنان نیز گرفته شد.

* یکی دیگر از ابعاد 9 دی شناخت و معرفی باورها و اعتقادات مردم ایران به جهانیان است. این روز نشان داد که اگر چه مردم ایران در سلایق سیاسی خود متفاوتند، اما وقتی پای اعتقاداتشان در میان باشد آن سلایق به کنار رفته و همه همصدا می‌شوند. در 9 دی همه 40 میلیون نفری که در انتخابات شرکت کرده و در حقیقت رای آری به نظام داده بود یکبار دیگر به صحنه آمدند تا بگویند ما با کسی عقد اخوت نبسته‌ایم و هر کسی را که بر چهره نظام چنگ بزند به موزه تاریخ انقلاب خواهیم فرستاد.

* نظام سلطه این توهم را داشت که مدل انقلاب‌های رنگی منطقه را که نقطه آغاز همگی آنها انتخابات بود می‌تواند در ایران نیز اجرا کند خصوصا این که در اینجا رنگ سبز که برای مردم مسلمان ایران قداست خاصی دارد به عنوان نماد انقلاب رنگی انتخاب شده بود، اما نمی‌دانست که مردم ایران با الهام‌گیری از مکتب عاشورا طی سه قرن آموخته‌اند که صراط مستقیم را از کوره راه‌ها بازشناسند.

* حماسه 9 دی واکسینه‌کردن نظام بود در مقابل هجمه نظام سلطه و این پیام را داشته و دارد که تا وقتی مردم با قدرت نرم خود حامی این نظام الهی هستند نه دشمنان خارجی و نه بدخواهان داخلی نخواهند توانست خللی در ارکان این نظام پدید آورند.