این «نه» هنری...!

مضمون پیام این بود که اصلا ایران ارتباط با آمریکا را برای چه می‌خواست و رابطه با آمریکا به چه درد ایران می‌خورد و این‌که ما هیچ‌گونه ارتباطی با آمریکا نداریم. در انتهای این نامه آن پیام معروف «آمریکا هیچ غلطی نمی‌تواند بکند» را که قبلا به صورت شفاهی در سخنان‌شان گفته بودند، به صورت مستند و مکتوب مطرح کرده بودند.

آن روز مرحوم سیداحمد آقا این پیام را به ما نشان داد و برای ما خواند و پرسید: «این پیام می‌تواند موسیقایی بشود؟!» من اولین کسی بودم که تائید کردم و گفتم: «بله! چرا نشود آقا! ما دقیقا باید به دنبال همین سوژه‌ها باشیم! اگر شعر خوب سروده شود و در بحر عروضی خاصی که موسیقایی و آهنگین و ریتم داشته باشد، کار بسیار راحت و خوب از آب درمی‌آید!» ناگهان همان جا آقای سبزواری گفت: «من فردا صبح شعر متناسب با این پیام را به دست آقای راغب می‌رسانم». ما همان‌ جا هم‌قسم شدیم این کار را به سرعت بسازیم. فقط خواننده کار - که آقای «اسفندیار قره‌باغی» بود - حاضر نبود و بعد با دعوت ما به جمع اضافه شد. در ماجرای ساخت این سرود، اولین بار بود که جمهوری اسلامی ایران به صورت رسمی و علنی به آمریکا «نه» می‌گفت.

درست است دانشجویان پیرو خط امام از قبل سفارت آمریکا را در ایران به‌عنوان «لانه جاسوسی» گرفته بودند، اما آنجا مردم به آمریکا «نه» گفتند. ولی این اولین بار بود که رهبر کبیر انقلاب به صورت مکتوب به آمریکا «نه» می‌گفتند و این موضوع را کتبا در پیامش مطرح می‌کردند. ما در هفدهم خرداد ۵۹ خدمت امام رسیدیم و به گمانم نوزدهم یا بیستم خرداد بود که این سرود پخش شد.

سرود آمریکا، آمریکا، ننگ به نیرنگ تو، در اصل به سفارش حضرت امام(ره)‌ ساخته شد. دستور داده شد و ما هم خوشحال شدیم که می‌توانیم وارد عرصه سیاست بشویم. از آنجا تولدی دوباره در خودمان احساس کردیم. آن زمان البته آقای میرزمانی جوان‌تر بود. نه ریش داشت و نه سبیل ولی تعهد داشت. ایمان و اعتقاد داشت.

انقلاب را می‌شناخت و با ما همدرد بود. آقای گلریز از دوستان صمیمی من بود. آقای آرزم هم همین‌طور. آقای اسفندیار قره‌باغی که زیباترین خوانندگی را در این سرود به کار برد، جزو چهار خواننده باس جهان است که می‌تواند ترانه بخواند. امیدوارم همیشه صحیح و سالم باشند. اعتقاد ما این بود که صاحبان اصلی دریاها قطره‌ها هستند.

من امروز در مقابل خودم، دریاها را دیدم. اگر ما قطره باقی بمانیم، دردی نیست، شما باید به دریاها برسید که رسیده‌اید. به ساحل دریا که رسیدید، یادی هم از ما بکنید. تا زمانی که ما پیشرفت می‌کنیم، دشمن داریم. ما دشمنان خودمان را شناخته‌ایم و دشمنان، ما را با نگاه تیزبین خودشان می‌بینند. متعجب هستند که جوان‌های ایران چرا اینقدر پیشرفت می‌کنند. پس ما باید این اسلحه هنر را همچنان مسلح و تمیز نگه داریم و آماده دفاع از حریم وطن و انقلاب و ناموس خودمان باشیم. تا زمانی که از ابزار هنر خوب استفاده بکنیم، هیچ ترس و واهمه‌ای از هیچ دشمنی نداریم.