ریاست‌های استرس‌زا و مدیریت‌های حرفه‌ای

در ادبیات ریاست، اگر رئیس اداره‌ای بداخلاق باشد، کمتر از همه کار کند، دیر در محل کار حاضر شود، بر سر زیرمجموعه‌اش فریاد بزند و خارج از گود، انتظارهای غیرمنطقی از زیرمجموعه‌اش داشته باشد، امری عادی تلقی می‌شود که جزو ذات رئیس بودن به حساب می‌آید، اما مدیر فردی است که پابه‌پای مجموعه‌اش کار می‌کند، برای پیشرفت مجموعه دل می‌سوزاند و سعی می‌کند نهایت درک و تفاهم را بین مدیر و کارمند ایجاد کند.

با نیم‌نگاهی به وضع اداره‌های ایران و سازمان‌های دولتی و خصوصی کشور، متوجه می‌شویم که در بسیاری از این مجموعه‌ها، تعداد رئیس‌ها از تعداد مدیرها بیشتر است و حتی رئیس بودن به نسبت مدیر بودن، طرفداران بیشتری دارد.

در حالی که مدیر حرفه‌ای می‌تواند سازمان را به سرحد توانایی‌اش برساند و برای همه کارکنان، قوت قلب و آرامش به ارمغان بیاورد، اما از آن سو، رئیس انجمن علمی روان‌شناسی بالینی معتقد است که اثر بداخلاقی «رئیس» از فشار روانی سیل و زلزله بیشتر است.

این اظهارنظر وقتی ملموس‌تر به نظر می‌رسد که مثلا قرار باشد بیشتر ساعت‌های روز را در محل کارتان بگذرانید، اما به طور مداوم مجبور باشید که با استرس، فشار روحی و ترشرویی فرد دیگری مواجه شوید که اسمش رئیس است و نمی‌توان با او مثل خودش برخورد کرد.

بدیهی است در چنین مجموعه‌ای که کارمند به دلیل ترس مالی، تمام دستورهای درست و غلط رئیس‌اش را اجرا می‌کند و فضایی برای انتقاد سازنده یا بروز خلاقیت وجود ندارد، آن مجموعه دیر یا زود پر از کارکنانی می‌شود که به‌جای کار و بازدهی بیشتر، چاپلوسی از رئیس را سرلوحه کارشان قرار می‌دهند.

امین جلالوند‌ - ‌گروه جامعه