آیا والس می‌تواند منجی اولاند باشد

شهرت این ناسیونالیست تقریبا محبوب البته فقط به دلیل حضور او در کابینه فعلی فرانسه به عنوان وزیر کشور نیست.

مانوئل والس از خانواده‌ای مهاجر و اسپانیایی است که در خلال دیکتاتوری فرانکو به فرانسه پناه آوردند. آنها بی‌تردید برای بالا کشیدن خود در مدارج قدرت مبارزه سرسختانه‌ای نشان داده‌اند.

او پس از اخذ دیپلم به خدمت زیر پرچم رفت سپس در رشته تاریخ در دانشگاه سوربن پاریس به تحصیلات خود ادامه داد و پس از آن بود که سیاست را کشف کرد.

در اوایل دهه 80، زمانی که 17 سال داشت به عضویت حزب سوسیالیست فرانسه درآمد و خیلی زود به حلقه رهبران این حزب راه یافت.

بعدها از رقیب سوسیال دموکرات فرانسوا میتران یعنی میشل روکار حمایت کرد، اما روکار از میتران شکست خورد. این مساله موجب توقف روند ترقی و پیشرفت این پسرک کاتالونیایی‌تبار نشد و کمتر از 10 سال بعد مسئولیت امور مطبوعاتی و ارتباطی لیونل ژوسپن نخست‌وزیر وقت فرانسه به وی واگذار شد.

والس از آن دوران به عنوان تجربه‌ای بسیار ارزنده یاد می‌کند، اما سال 2001 و پس از برخی فعل و انفعالات در حزب سوسیالیست فرانسه، به حاشیه پاریس رفت و بیش از 10 سال به عنوان شهردار در شهر کوچک اوری به‌سر برد. بعدها به نمایندگی مجلس رسید، اما از دوران شهرداری خود به عنوان درسی دشوار آن هم در خارج از محدوده‌های تنش‌آلود اجتماعی یاد کرد.

با این حال والس از همان حاشیه پاریس پایه و اساس کار آینده خود را محکم کرد. او با وجود پیشینه‌اش به عنوان یک مهاجر آشکارا علیه مهاجران غیرقانونی به فرانسه و خرده‌فرهنگ‌های بیگانه موضع گرفت و از همین رو خیلی زود جایگاه خود را در طیف راست حزب سوسیالیست آشکار و مستحکم کرد. البته والس هرگز از شنا کردن برخلاف جریان رودخانه ابایی ندارد، زیرا در سال 2005 نه تنها با قانون اساسی اروپا بلکه با قانون بازنشستگی در شصت سالگی و همین طور با قانون 35 ساعت کار در هفته نیز به مخالفت برخاست.

این که مواضع اینچنینی والس به اعتقادات او برمی‌گردد یا تنها یک مهارت تاکتیکی است چندان مشخص نیست، اما همین موضعگیری‌ها بود که وی را به سیاستمداری مشهور در سراسر فرانسه بدل کرد.

والس در سال 2009 و در انتخابات مقدماتی حزب سوسیالیست یکی از نامزدهای ریاست جمهوری بود، اما با تنها شش درصد از آرا در جایگاه سوم و پس از سگولن رویال قرار گرفت و ناکام ماند، اما فرانسوا اولاند سال 2012 از او به عنوان سیاستمدار آینده فرانسه یاد کرد و مدیریت مبارزات انتخاباتی خود را بر عهده وی گذاشت.

اگرچه والس از سوی روزنامه‌نگاران همواره مورد تمسخر قرار می‌گرفت، اما نمی‌توان نقش اورا در پیروزی اولاند نادیده گرفت.

البته اولاند نیز مزد این مهاجر زاده را با انتصاب وی به عنوان وزیر کشور داد. جالب آن‌که والس نیز در این مقام و به عنوان «فرمانده ارشد» پلیس فرانسه موفق شد به عنوان یک سوسیالیست اعتماد دستگاهی را به خود جلب کند که همواره پایگاه محافظه‌کاران فرانسه بوده است.

والس در مقام وزیر کشور اقدامات زیادی در حیطه اختیارات خود انجام داد و چیزی نگذشت که به آقای امنیت فرانسه مشهور شد. اما چپ‌های فرانسه هرگز آن اعتمادی را که باید، به والس نشان نمی‌دهند و نه تنها او را به دلیل مواضعش علیه کولی‌ها و مهاجران غیرقانونی نکوهش می‌کنند بلکه اقدامات او در مبارزه علیه جرم و جنایت را ناکافی می‌دانند.

البته هم‌اکنون پست نخست‌وزیری برای والس می‌تواند ثمربخش باشد و او را به هدف خود که همان نشستن بر کرسی ریاست جمهوری فرانسه است، نزدیک‌تر کند، اما رسیدن به چنین هدفی تنها با این پیش شرط ممکن خواهد بود که فرانسوا اولاند نامحبوب در انتخابات سال 2017 از نامزدی مجدد خودداری کند.

با این همه والس در مقام نخست‌وزیر با شرایط خطرناکی روبه‌روست و حال نه‌تنها نمی‌تواند به مانند زمانی که وزیر کشور بود به تنهایی اقدام کند؛ بلکه باید به عنوان رییس دولت همواره نظر موافق بیست عضو کابینه را همراه داشته باشد؛ امری که سلف او یعنی «آیرو» هرگز در آن کامیاب نبود.

افزون بر آن، کار والس به عنوان نخست‌وزیر باید همسو با سیاست پرزیدنت اولاند یعنی میانه‌روی در امور سیاسی باشد و در عین حال اقداماتی انقلابی انجام دهد.

او به عنوان نخست‌وزیر باید کابینه‌ای کارآمد تشکیل داده و با معضلاتی چون بیکاری و جلب سرمایه‌ گذاری مبارزه کرده و بی‌عدالتی‌های اجتماعی موجود را کاهش دهد.

شاید به همین دلیل بود که فرانسوا اولاند در نطق هشت دقیقه‌ای خود خطاب به مردم ناامید شده فرانسه از نخست‌وزیر جدید خواست که از چهره‌هایی تازه برای اجرای همان برنامه‌های پیشین استفاده کند.

به این صورت برای مانوئل والس چاره‌ای جز این نمی‌ماند که کابینه‌ای متشکل از نیروهای چپ و سبزها تشکیل داده و همچنان روی لبه تیغ حرکت کند؛ لبه تیغی که در یک سوی آن وفاداری کامل و در سوی دیگر رسیدن به اهداف شخصی و سیاسی قرار دارد، البته دولت جدید برای آغاز کار خود به رای اعتماد پارلمان نیاز دارد و بسیار بعید به نظر می‌رسد نخست‌وزیر موفق به کسب اکثریت آرای سوسیالیست‌های پارلمان فرانسه نشود؛ هرچند به گفته یکی از نمایندگان چپگرای پارلمان: «رای اعتماد به مانوئل والس و کابینه وی امری قطعی و همیشگی نیست و این رای نمایندگان می‌تواند هر لحظه تغییر کند. همه چیز به عملکرد والس بستگی دارد.»

منبع: اشپیگل آنلاین
مترجم: محمدعلی فیروزآبادی