20 هزار فرسنگ زیر زمین

قانون مشاغل سخت بیش از یک دهه است که عوض‌شده و فقط چند شغل از جمله همین خبرنگاری و پرستاری را رسما به عنوان مشاغل سخت معرفی و تاکید کرده که هر کسی بتواند ثابت کند که در شرایط سخت و زیان‌آوری کار کرده، مشمول این قانون می‌شود.

بگذریم که همکاران ما با بیش از 20 سال سابقه کار هم نتوانسته‌اند ثابت کنند که کارشان سخت بوده و این قانون کمی اهل تعارف و شوخی است، اما مدتی است شغلی را کشف کرده‌ام که در سخت و زیان‌آور بودنش برایم شکی نمانده است.

این روزها گذرم به یکی از پارکینگ‌های عمومی بلوار میرداماد افتاده است؛ پارکینگی با پنج طبقه زیر زمین. در هر کدام از این طبقات، یک نفر مسئول هماهنگی و هدایت خودرو‌هاست، طبقه منفی پنج که پارکینگ ما شده، جوانک خوش‌برخوردی دارد که خلق مهربانش باعث می‌شود هر روز سلام و احوالپرسی کنیم.

خودش چیزی نگفته، اما هر روز به این‌که چقدر کارش سخت است، فکر می‌کنم، به این‌که نمی‌داند بیرون باران می‌بارد یا ابری که صبح زود به چشمش آمده، حریف آفتاب این روزهای تهران شده است یا نه، از صبح زود می‌آید و تا ساعت 10 شب دست‌کم آنجاست، از تاریکی و دیوارهای سیمانی و نمور ساختمان پارکینگ که بگذریم، بوی گازها و دود اگزوز خودروها، خودش مکافاتی است برای نفس کشیدن.

قانون مشاغل سخت و زیان‌آور ما خبرنگاران را که اتفاقا به پیگیری و کاربلدی معروفیم، از پا درآورده است، هر روز به این کسانی که در این چند فرسنگ زیر زمین کار می‌کنند و حتی شغلشان نام و نشانی ندارد، فکر می‌کنم و این‌که کاش بتوانند ثابت کنند که چه شغل پرزیانی دارند، چقدر از نور و آفتاب دور هستند و چقدر سلامتشان مورد تهدید است.

مستوره برادران‌ نصیری - دبیر گروه جامعه