گوش‌هایم از صدا لبریز است!

برای شنیدن این همه صدای جورواجور من اما، ترجیح می‌دهم که گوش‌هایم را سنگین کنم، با پنبه، با چوب‌پنبه یا هر چیز ممکن دیگر! از همان کله‌سحر صدای غژغژ کوبیدن چکش‌های آهنی بر تیرآهن‌های آپارتمان‌های در حال ساخت توی راهروی پیچ واپیچ گوش می‌پیچد، بعد هم صدای بوق ماشین‌ها وسط چهارراه. صدای غژغژ موتور‌ها هم که دیگر تازگی ندارد. اینها فقط چند ساعت بعد از بیدار شدن از خواب است. اگر بخواهم دقیق شوم از صدای زنگ ساعتی که توی گوشم آن دم صبح دنگ دنگ می‌کند هم متنفرم! ساعتی که از سر یک تکلیف همیشگی باید آن وقت صبح زنگ بزند، همیشه، هر روز.

صدای هواپیماهایی که یکی پس از دیگری ساحت شهرها را در هم می‌نوردند و خودروهایی که وسط بزرگراه‌ها ویراژ می‌دهند، صدای همهمه و شلوغی توی اتوبوس و صدای دعواهای هر روزی مترو.

توی محل کار صدای زنگ تلفن‌های ممتد و از آن بدتر صدای کشدار انواع و اقسام زنگ‌های موبایل. اگر توی بانک باشی که دیگر واویلاست، با خودت فکر می‌کنی چرا بعضی‌ها نسبت به انتخاب زنگ موبایلشان اینهمه بی‌سلیقگی به خرج می‌دهند؟! آخر یک ملودی آرام چه اشکالی دارد که طرف موسیقی جز را انتخاب می‌کند؟! وقتی که گیتار برقی آن وسط خط می‌کشد به روح و روانی که دردش بسی بیشتر از برگشت خوردن چک‌ها یا عقب افتادن اقساط ماهانه است! از طرفی به گوشی آدم‌های مختلف هم که زنگ می‌زنی، ماجرای تازه‌ای اتفاق می‌افتد، یکی شعر عاشقی می‌خواند و آن یکی قصه غم، بعدی هم سرود ملی را گذاشته و دیگری موسیقی جشن عقدش! آدم‌ها شده‌اند مولد صدا، تاق‌توق، دنگ‌دنگ، غژغژ، فرفر و...

باز هم هست، و از همه اینها بدتر، حتی وقتی که به خانه برمی‌گردی. وقتی که صدای موسیقی همسایه دیوار به دیوار چرت کوتاهت را پاره می‌کند. و بعد هم ساعات نشستن پای تلویزیون و شنیدن اخباربدی است که گاهی عصبانیت می‌کند و گاهی هم غمزده. طوری که خمود می‌شوی و توی خودت جمع و می‌مانی که وسط این همه ناهنجاری‌های هر روزی دنیا، دلیل بودنت چیست؟! و بعد به فکر فرو می‌روی و از زندگی سیر سیر!

حالا اما وسط این همه سر و صداهای جورواجور، مادربزرگ من و مادربزرگ‌های میلیون‌ها آدم دیگر، توی خانه‌شان آرام نشسته‌اند و میل بافتنی به‌دست، شال نرمی را می‌بافند. گاهی هم به ظرف غذا سر می‌زند تا آبش کم نشود و از غل‌غل نیفتد. گاهی هم برای قناری‌های شادابش دان می‌ریزد و وقتی که صدای رد شدن یک موتور از کوچه به گوششان رسید، سمعک‌شان را بیرون می‌کشند و در اوج آرامش، زندگی‌شان را یکی زیر و یکی رو می‌بافند!

مریم تجلی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)