بهانه‌ای برای با هم بودن

برای رهایی از این تکرار و یکنواختی چه باید کرد؟ آیا می‌شود برای لحظه‌ای چرخ صنعت و زندگی ماشینی را متوقف کرد تا دمی را برای خودمان باشیم؟ بدون شک اگر این چرخ گردون را به حال خود واگذاریم خواهیم دید هیچ‌گاه اجازه این ترک خدمت را به صاحبان خود نخواهد داد.

پنجشنبه گذشته زمانی بود که همین صنعت دستمایه‌ای بشود برای تجمع و گردهمایی دوستانی که تا پیش از این صحبت‌ها و مشکلات فنی و نظرات خود را در فضای مجازی بازگو می‌کردند. یک اتحاد انسانی کافی بود تا قدم را از دنیای مجازی تلگرام و اینترنت بیرون بگذارند و رودرروی هم آیین سنتی خویش را احیا کنند.

از چند هفته قبل باشگاه دوستداران دِوو ایران برنامه‌ای را تدارک دید تا اعضای آن در عصر یکی از پنجشنبه‌های شهریور کنار هم باشند و فرصتی برای آشنایی و صحبتی رودررو فراهم کنند. خودروی دِوو بهانه‌ای شد تا هر کس هنوز گوشه چشمی به این وسیله نقلیه پا به سن گذاشته دارد دستی به سر و گوش آن بکشد و از هر کجای ایران خود را به شهری برساند که مظهر زندگی صنعتی است. از شهرهای نوشهر، شهرکرد، همدان، بندرعباس و... دوستانی در این گردهمایی شرکت کردند که تا پیش از این دوستی‌هایشان را در قالب کلمات می‌نوشتند و پرسش‌ها و نیازهایشان را به اینترنت و نرم‌افزارهای اجتماعی می‌سپردند تا به هم‌گروهی‌های خود برسد تا شاید پاسخی دریافت کنند.

این همایش ساعاتی شرکت‌کنندگانش را از هیاهوی شهر و قرارهای کاری و دغدغه‌های مرسوم روزگار دور کرد و اجازه داد آنها یکدیگر را همان‌طور که مرسوم بود؛ بدون واسطه بشناسند و در انتها با نصب برچسب‌هایی که روی آن نوشته شده بود: «آب هست ولی کم است» سعی کردند مردمی را که برای گذران تعطیلی روز جمعه به سرسبزی‌های چیتگر آمده بودند از بحران کم‌آبی باخبر کنند. به این امید که گامی برداشته باشند برای اطلاع‌رسانی دوباره این مهم که: آب را درست مصرف کنیم.

این حرکت و حرکت‌های شبیه به این می‌تواند دور بودن‌های همشهریان و کسانی را که حداقل اشترکاتی با هم دارند از بین ببرد و قدمی باشد برای بازگشت به روزگاری که در کنار هم بودن هنوز جای خود را به اینترنت و گوشی‌های همراه و... نداده بود.

محمدرضا نجفی‌شاهکوهی

جام‌جم