ورزش حرفه‌ای با ورزش فراغتی فرق دارد

مساله مهم اینجاست که هم‌اکنون در خانواده‌های ایرانی، ورزش کردن در زمره اولویت‌های نخست قرار ندارد، زیرا بسیاری از ما هنوز فرهنگ زندگی سالم را یاد نگرفته‌ایم و برای سالم زیستن، اولویت چندانی قائل نیستیم. حتی خانواده‌هایی که از سد نیازهای اولیه هم عبور کرده‌اند، باز هم اولویت خیلی از آنها، خرید ماشین بهتر یا خانه بزرگ‌تر است و برای ورزش کردن و ارتقای سلامت خود، اهمیت چندانی قائل نیستند. به همین دلیل باید نهادهای فرهنگساز این ضرورت‌ها و اولویت‌ها را جا بیندازند تا ورزش در خانواده‌ها به‌عنوان یک نیاز اصلی مطرح شود.

نکته دیگر این که ما تا از بحث ورزش در خانواده‌ها صحبت می‌کنیم، خیلی‌ها احساس می‌کنند صحبت ما درباره ورزش قهرمانی و حرفه‌ای است. یعنی فکر می‌کنند باید سال‌ها به صورت حرفه‌ای تمرین کنند و ریاضت بکشند، در حالی که نفوذ ورزش در خانواده‌ها، اصلا به این معنا نیست. در واقع، هنوز در جامعه ما فرق ورزش حرفه‌ای با ورزش فراغتی را نمی‌دانند. حتی عده‌ای گمان می‌کنند ورزش فقط به درد تناسب اندام می‌خورد، در حالی که ما باید در جامعه این فرهنگ را نهادینه کنیم که ورزش فقط به منظور تناسب اندام یا انجام ورزش حرفه‌ای نیست، بلکه انجام ورزش‌های ساده در محیط خانه‌ها یک ضرورت است که می‌تواند سلامت شهروندان را ارتقا ببخشد، این اتفاقی است که در کشورهای توسعه یافته به یک فرهنگ تبدیل شده است.

دکتر اکبر فتحی

مدرس دانشگاه