مفت‌آباد؛ حرف کهنه در قالب نو

این فیلم داستان زندگی پنج جوان است که در یک خانه‌ مجردی شلوغ با شرایط سختی زندگی می‌کنند. یکی از آنها معتاد و در حال ترک اعتیاد است، دیگری لال، یکی باید برای امتحانات دانشگاه درس بخواند و دیگری خانه‌ پدری‌اش را در زد و بند با پیمانکار از دست داده و... . همگی این جوانان آشفته و مستاصل در پیچ و خم‌های زندگی هستند تا این که خبر آمدن ناگهانی همسر یکی از آنها به تهران وضعیت خانه‌شان را از حالت عادی خارج می‌کند.

در «مفت‌آباد» حرف تازه‌ای گفته نمی‌شود، اما کارگردان حواسش هست حرف‌های قدیمی را در قالب تازه‌ای مطرح کند که به دل مخاطب بنشیند. تیمورتاش اساسی‌ترین معضل جوانان یعنی سردرگمی در جامعه کنونی را به عنوان خط اصلی داستانش انتخاب می‌کند اما چندان به آن پر و بال نمی‌دهد، ضرب‌الاجل‌های دراماتیک زیادی برایش نمی‌سازد، پیچیدگی‌های روانی شخصیت‌هایش را زیاد پررنگ نمی‌کند و در عوض فرصت پیدا می‌کند تا جای خالی به دست آمده از حذف کردن شاخ و برگ‌های بیهوده را با جزئیات زندگی روزمره شخصیت‌های داستانش پر کند.

سجاد افشاریان با وجود سابقه تئاتری‌اش و در اولین تجربه کار تصویری‌اش بی‌شک یکی از بهترین بازی‌ها را ارائه کرده و با این بازی می‌تواند سینماگران را مجاب به حضور مجددش در سینما کند.

جدا از فیلمنامه دقیق و بازی‌های روانی که «مفت‌آباد» دارد، این فیلم از ریتم قابل قبولی در پیشبرد داستان برخوردار است، طوری که باعث می‌شود مخاطب بدون خستگی و کلافگی فیلم را تا انتها دنبال کند. «مفت‌آباد» شاید فیلم ایده‌آلی نباشد، اما یک فیلم خوب اجتماعی است که طبقه متوسط رو به پایین اجتماع را نشانه گرفته و در این راه روابط کاراکترها را به گونه‌ای ملموس و باورپذیر ساخته که تا مدت‌ها در ذهن مخاطب باقی خواهند ماند.

ساناز قنبری