قربانیان «وبا» و بی‌مسئولیتی جامعه جهانی

این در حالی است که نام بیش از 370 هزار نفر به عنوان افراد مظنون مبتلا به بیماری وبا ثبت شده است. در گزارش سازمان جهانی بهداشت تاکید شده است، با توجه به فصل باران‌های موسمی، احتمال گسترش بیماری وبا در یمن و افزایش تعداد قربانیان بسیار بالاست. ناظران خطر افزایش احتمال گسترش وبا و افزایش قربانیان آن را محدود به یمن نمی‌دانند. آنها با توجه به جابه جایی افراد، نقل و انتقال آوارگان یمنی و همچنین فرا رسیدن موسم حج و سفر حجاج یمنی به عربستان، در باره خطر گسترش بحران وبا در منطقه و حتی جهان هشدار داده‌اند.

در تمام گزارش‌ها از جمله گزارش‌هایی که سازمان ملل و نهادهای تخصصی وابسته به آن در باره خطرات گسترش وبا در یمن و تلفات آن ارائه کرده‌اند، جنگ و تداوم درگیری در یمن عامل بروز بحران وبا معرفی شده است. عربستان سعودی با حمایت چند کشور عربی از ششم فروردین سال94 تجاوز نظامی به یمن را آغاز و با محاصره یمن سعی کرد این کشور را برای اجابت درخواست‌های خود تحت فشار قرار دهد.

با همه این فشارها یمن همچنان در مقابل خواست‌های نامشروع و غیرقانونی عربستان مقاومت کرده و مانع تحقق اهداف ریاض شده است. ادامه جنگ عربستان ضدیمن و تلفات ناشی از آن، ضمن آن که موجب کشتار بیش از 12هزار نفر و زخمی شدن ده‌ها هزار و همچنین آواره شدن میلیون‌ها یمنی شده و ویرانی زیرساخت‌های این کشور را به همراه آورده، موجب بروز وبا در یمن شده است؛ وضعیتی که نهادهای سازمان ملل از آن به عنوان بحران یاد کرده و در باره احتمال گسترش آن هشدار داده‌اند.

این وضعیت و هشدارهایی که داده می‌شود، مسئولیت و گناه عربستانی‌ها را نشان داده و ضرورت اعمال فشار بیشتر بر آنها برای قطع حمله به یمن و پایان دادن به ظلمی را یادآوری می‌کند که بر یمنی‌ها روا داشته‌اند. اما آن را نمی‌توان به عنوان انجام وظیفه کامل سازمان‌های بین‌المللی و قدرت‌های جهانی پذیرفت و مسئولیت آنها را در بروز وضعیت بحرانی در یمن نادیده گرفت. بخش مهمی از آنچه ریاض و همراهانش در یمن رقم زده‌اند، نتیجه سیاست‌های منفعت‌جویانه و تبعیض‌آمیز قدرت‌های بزرگ و نفوذ آنها در سازمان‌های بین‌المللی است؛ سیاست‌هایی که با نادیده گرفتن حقوق و اخلاق، وضعیت‌های غیرانسانی را نه تنها در یمن بلکه در جهان شکل داده‌اند. هشدارهای سازمان‌های وابسته به سازمان ملل در باره این وضعیت‌ها اگر ناشی از سیاسی کاری نباشد، می‌تواند به پایان بحران کمک کند، اما هرگز نمی‌تواند به فراموشی نقش و مسئولیت آنها درباره این بحران‌ها منتهی شود. البته می‌تواند از فشار ناشی از احساس گناه مسئولان این سازمان‌ها بکاهد.

دکتر حاکم قاسمی

عضو هیات علمی دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)