مخاطب‌مان صرفا کودکان نیستند

احمد درویشعلی‌ پور کارگردان این سریال، پیش از این دو سریال «محله گل‌وبلبل» و «بچه‌محل» را هم کارگردانی کرده است.

او از سال ۷۹ با صداوسیما همکاری می‌کند و از ابتدا به‌عنوان کارگردان در برنامه «عمو پورنگ» حضور داشته است.

دو تله‌فیلم به نام‌های «خاله‌ شادونه و شبح‌ سیاه» و «بچه نشو» و مستندهای اجتماعی «تب» و «آژیر» دیگر آثار درویشعلی‌پور است. با او درباره ویژگی‌های برنامه‌سازی برای کودکان امروز صحبت کرده‌ایم.

تولید اثر برای نسل‌جدید و متولدان دهه‌۹۰ چه ویژگی‌هایی دارد و فکر می‌کنید این مخاطبان تا چه حد با نسل‌های پیش از خود متفاوت هستند؟

متولدان دهه۹۰ و حتی شاید بتوان گفت دهه۸۰ باتوجه به دسترسی‌های گوناگونی که به محتواهای مختلف دارند، هر کاری را نمی‌پسندند و با آن ارتباط برقرار نمی‌کنند چون اثر را با آثار دیگر مقایسه می‌کنند و این مقایسه بیشتر معطوف به اجراست و کمتر به محتوا مربوط است. دسترسی به اینترنت باعث‌شده این نسل کارهای نمایشی گوناگون را ببینند و از لحاظ تکنیک و ساختار با آثاری مواجه می‌شوند که اگر ما بخواهیم با آنها رقابت کنیم، باید به بودجه و امکانات توجه بیشتری داشته باشیم. در این زمان با مخاطبانی سر و کار داریم که هر کاری بسازیم، بهترش را دیده‌اند، منتها با محتوایی که شاید با فرهنگ ما همخوانی نداشته باشد. به‌طور خاص درباره کار کودک، آثار با تم فانتزی خیلی پرطرفدار است و ما سعی کرده‌ایم در این چند سال به این سمت برویم. تلاش می‌کنیم با توجه به امکاناتی که در اختیارمان قرار می‌گیرد، خودمان را به‌روز کنیم و توجه نسل‌تازه را جلب کنیم.

به موضوع بودجه اشاره کردید. به نظر شما باید بودجه بیشتری برای ساخت آثار فانتزی مانند «کلبه عمو پورنگ» اختصاص یابد؟

صددرصد. وقتی شما دارید کار فانتزی می‌سازید، لباس، گریم، دکور و وسعت کار چند برابر گران‌تر می‌شود. شرایط با آثار آپارتمانی متفاوت است و همه چیز باید از اول ساخته شود. یا مثلا مدت‌زمان گریم بیشتر است و در نتیجه زمان تولید طولانی‌تر می‌شود.

برنامه‌هایی که امروز برای کودکان ساخته می‌شود، تفاوت‌هایی جدی با گذشته دارد. برنامه‌ های کودک در دو دهه پیش یک مجری و احیانا یک یا چند عروسک داشت و جایگاه آن صرفا میان‌برنامه‌ای برای پخش کارتون بود اما درحال‌حاضر به سمت کارهای نمایشی رفته‌ایم. این تغییر را چطور می‌بینید؟

کار ما به این شکل بود که عموپورنگ اجرایش را تک‌نفره آغاز کرد، بعد امیرمحمد اضافه شد و بعد هنرمندان دیگری آمدند و شکل نمایشی آن کم‌کم به‌وجود آمد و درنهایت سال ۹۴ به «محله گل و بلبل» رسیدیم و درحال‌حاضر «کلبه عموپورنگ» را با گریم و لباس فانتزی تولید می‌کنیم. قطعا این تغییرات به شرایط زمانه برمی‌گردد و وقتی ما به سمت نمایش می‌رویم، جذابیت بیشتری ایجاد می‌شود. وقتی مخاطب با درام طرف می‌شود، ارتباط بهتری برقرار می‌کند و ریتم مناسب‌تری هم دارد تا این که شما هر روز به شکل یکنواخت برنامه اجراکرده و مستقیم‌گویی کنی؛ البته به نظر من خیلی هم خوب است که یک مجله تلویزیونی باکیفیت برای گروه سنی کودک و نوجوان تولید شود به شرط این که خلاقانه و فکرشده باشد و خلاصه رنگ و بوی امروز را داشته باشد تا بتواند بچه‌ها را جذب کند.

نقدی درباره برخی برنامه‌های کودک مانند «کلبه عموپورنگ» وجود دارد و بعضی معتقدند مخاطب این برنامه‌ها صرفا کودکان نیستند و حتی ممکن است بزرگسالان بیشتر با آن ارتباط برقرار کنند. شما این کار را برای چه گروه سنی‌ای تولید می‌کنید؟

بله این صحبت‌ها را خودمان هم شنیده‌ایم و مثلا می‌گویند فلان شوخی یا فلان موسیقی برای کودک مناسب نبود. ما مخاطب‌مان را کودک صرف نمی‌دانیم و برای خانواده و کودک کار تولید می‌کنیم چون معتقدیم وقتی یک کار تلویزیونی در حال پخش است، احتمالا پدر و مادر کودک هم در کنارش حضور دارند. با توجه به بازخوردهایی که تاکنون گرفته‌ایم، متوجه شده‌ایم که بینندگان ما فقط کودکان زیر شش سال یا شش تا ۱۲ سال نیستند و بزرگسالان هم کارها را می‌بینند. این کار را کمی پیچیده می‌کند و نمی‌توانیم موضوعات را صرفا برای کودکان در نظر بگیریم چون مخاطب بزرگسال را از دست می‌دهیم و برعکسش هم صادق است. از طرف دیگر با توجه به وجود شبکه‌های تخصصی کودک و نوجوان به‌نظر من وقتی در شبکه سراسری مجموعه‌ای می‌سازیم، نمی‌توانیم توقع داشته باشیم به مخاطب کودک بسنده شود. تلاش ما این است موضوعاتی را در برنامه مطرح کنیم که حتی اگر به درد کودکان نمی‌خورد، حداقل برایشان نامناسب هم نباشد.

محمد وفایی - خبرنگار / ضمیمه قاب کوچک روزنامه جام جم