چشم‌انداز انتخابات عراق

در درون همین چارچوب، اختلافات عمیق میان رهبران نمایان است‌؛ بارزترین نمونه رقابت نوری مالکی و آقای سودانی است. با این حال انتظار می‌رود ائتلاف تحت رهبری آقای سودانی بیشترین کرسی‌ها را به‌دست‌ آورد‌؛ برآورد ناظران سیاسی رقمی بین ۷۰ تا ۹۰ کرسی را برای او محتمل می‌دانند، و طرفداران آقای مالکی احتمالا حدود ۳۰ الی ۴۰ کرسی. به‌این ترتیب، کسب اکثریت مطلق (۱+۵۰) برای یک جریان واحد به‌نظر بعید است. رقابت در مناطق شهری بزرگ -از همه مهم‌تر بغداد و سپس نجف و کربلا -شدید است. در مناطق اهل تسنن هم صحنه رقابتی است‌؛ آقای «خمیس خنجر» با پشتوانه مالی و جامعه هدف مشخص و رقیبی جدی در شمایل آقای حلبوسی که در منطقه الانبار طرفداران زیادی دارد. جریان صدر نیز با اعلام تحریم انتخابات، عملا مشارکت رای‌دهندگان را کاهش داده و بر نتیجه‌گیری‌های احتمالی تاثیر می‌گذارد. یکی از چالش‌های ساختاری انتخابات عراق، مشارکت پایین رای‌دهندگان است: در دوره پیشین حدود ۳۳ درصد و در شهرهای بزرگ حتی کمتر گزارش شد. پیش‌بینی می‌شود مشارکت این‌بار نیز پایین - و احتمالا پایین‌تر- باقی بماند. در چنین فضایی، پول‌پاشی و خرید رای می‌تواند نسبت به رای واقعی تاثیر بیشتری بگذارد و وزن واقعی جریان‌ها را مخدوش سازد. جریان‌های مقاومت و گروه‌های متمایل به ایران تحت فشارهای منطقه‌ای و بین‌المللی سنگینی قرار دارند‌؛ این فشارها از تهدیدهای نظامی و تحریم‌های اقتصادی تا خواست خلع‌سلاح گروه‌های شبه‌نظامی همسو با ایران را شامل می‌شود. نقش آمریکا در این معادله روشن است: هدف اعلام‌شده کاهش نقش گروه‌های مقاومت، فشار برای ایجاد «فاصله معنادار» میان دولت عراق و ایران -و اخیرا چین-و تداوم سیاست‌های فشار حداکثری است. اشاره به مراودات اقتصادی چین و عراق (بیش از ۳۵ میلیارد دلار) و تلاش آمریکا برای جهت‌دهی به برخی قراردادهای انرژی و برق (توافق با شرکت «جنرال لیکس» برای تولید هزار مگاوات برق) نشان‌دهنده رقابت ژئواقتصادی برای نفوذ است. اگر واردات گاز و برق از ایران کاهش یابد، این همبستگی‌های منطقه‌ای به‌تدریج تغییر خواهد کرد‌؛ هرچند بی‌تردید هزینه و پیامدهای این تغییرات قابل توجه خواهد بود. 
در مجموع، انتخابات پیش‌روی عراق نمایانگر صحنه‌ای است که قدرت سیاسی در آن میان رقابت‌های داخلی، تشتت ائتلافی، مشارکت اندک مردمی و دخالت و فشار بازیگران خارجی شکل می‌گیرد. نتایج نه‌تنها توازن داخلی را تعیین خواهد کرد بلکه جهت‌گیری‌های منطقه‌ای و نحوه تعامل بغداد با تهران، پکن و واشنگتن را نیز تا حد زیادی تعیین خواهد  داد.