سینما را جدی بگیریم

به ویژه حالا که فیلمسازان بزرگ قدیمی همچون کیمیایی، تقوایی و... به دلیل سن بالا، واقعا کم کار می‌کنند و با این عملکرد می‌توان گفت باید شاهد یک پوست‌اندازی در سینما باشیم. بی‌شک با توجه به سوژه‌هایی که امسال در فیلم‌ها شاهد بودیم و نیز تنوع ژانر، می‌توان به فروش این فیلم‌ها نیز امیدوار بود.

من در همه جشنواره‌های فیلم فجر حاضر بودم و اکثر فیلم‌ها را دیده‌ام. با مروری بر جشنواره‌ها، هر دوره‌ای مشکلات و بحران‌های خودش را داشته و این بحران‌ها گاهی مواقع اثرگذار بوده‌اند. گاهی فیلمنامه‌نویس خوب نداشتیم، گاهی از داشتن بازیگر خوب محروم بودیم، گاهی سرمایه‌گذار خوب نداشتیم و به نوعی در یک کلمه آن‌گونه که باید به سینما بها ندادیم. به عبارتی مشکلات دولت به اندازه‌ای بود که هیچ‌وقت نتوانست به سینما به عنوان یک ابزار فرهنگی نگاه کند. می‌توان گفت ما امکانات فرهنگی کشور را جدی نگرفتیم، به همین دلیل هم هزینه‌ای برای فرهنگ نکردیم و نمی‌کنیم. حتی در خانواده‌ها نیز این مشکل وجود دارد.

هنرمندان مورد احترام مردم هستند و می‌توانند آن اعتماد عمومی را که در جامعه نیاز است به وجود آورند، به همین دلیل می‌‎توان از هنر آنها در فرهنگ‌سازی استفاده بهینه کرد. به ویژه آن‌که در حال حاضر در جامعه ما یک افسردگی پنهان وجود دارد و می‌توان از قدرت هنر اعم از سینما، تئاتر، موسیقی و... برای شاد کردن مردم استفاده کرد. شادی باعث انگیزه می‌شود و وقتی انگیزه داریم، بهتر فعالیت می‌کنیم. پس هر چه بهتر کار کنیم هم خود، خانواده و جامعه در مسیر پیشرفت بهتر عمل خواهدکرد. معتقدم سینما می‌تواند کمک شایانی در این حیطه داشته‌باشد.

اگر درست نگاه کنیم در راستای فرهنگ‌سازی کار خوبی انجام نداده‌ایم، مثلا در ژانری مثل دفاع‌مقدس که متاسفانه در ایران اصلا به آن توجه کافی نکرده‌ایم، در کشورهای غربی هزینه بسیاری برای آن می‌کنند. چقدر شجاعت سربازان‌شان در جنگ جهانی اول و دوم را خوب به تصویر می‌کشند و این نشان از سرمایه‌گذاری درست در سینماست.

به عقیده من، برای داشتن یک سینمای موفق، همه باید کمک کنند. امسال در جایی که بخش خصوصی نتوانست به دولت کمک کند، موسسه اوج و فارابی به خوبی وارد شدند و فیلم‌های بسیار خوبی را تولید کردند. بی‌شک سینما نیاز به یک کمک همگانی دارد و اگر می‌خواهیم سینمای ملی داشته‌باشیم، همه باید کمک کنند و سینما را باید جدی بگیریم.

نکته‌ای که لازم می‌دانم در اینجا مطرح کنم نداشتن سناریونویس خوب است. ما برای سناریو نویسی هزینه نمی‌کنیم؛ این که با یک نفر قراردادی امضا شود و او یک‌سال روی یک فیلمنامه کار کند و اثر فاخری را ارائه کند. در حال حاضر در دنیا برای سینما هزینه‌های هنگفت می‌شود. سینمای ما به همین جشنواره خلاصه می‌شود و بعد از آن کسی دنبال امکانات و پروژه‌های خوب نمی‌رود.