باید کارهای متفاوت کرد

خودم تجربه بازی در سریال تنهایی لیلا را داشتم که باعث شد مردم از طریق این سریال مرا بشناسند و هنوز هم از نقش روحانی آن سریال یاد می‌کنند. یادم می‌آید قبل از سریال تنهایی لیلا در فیلم رستاخیز بازی کرده بودم و محمدحسین لطیفی، کارگردان تنهایی لیلا نیز بازی مرا در همان فیلم دید و دعوتم کرد به ایفای نقش در سریالش.
واقعیت آن است که در کار هنری چندان دنبال بازیگری و ستاره شدن نبودم و ترجیح دادم کارگردانی کنم ولی به هر حال گاهی اتفاقاتی رخ می‌دهد که باعث می‌شود آدمی در مسیری بیفتد که هم دوست داشتنی است و هم حساس. با این‌که سریال تنهایی لیلا خیلی دیده شد و مورد توجه قرار گرفت و متعاقب آن نیز کلی نقش برای بازیگری به من پیشنهاد شد ولی سعی نکردم در دام نقش‌های تکراری بیفتم.
این ذات بازیگری است که وقتی نقشی گل می‌کند و به اصطلاح می‌گیرد، تهیه کنندگان و کارگردانان دیگر وقتی می‌خواهند نقشی به تو پیشنهاد بدهند مشابه همان نقش قبلی است و اصلا شاید یکی از دلایل انبوه نقش‌ها و آثار تکراری در فیلم‌ها و سریال‌ها همین نگاه ساده‌گیرانه است.
وقتی نگاه خلاقانه در نگارش فیلمنامه یک سریال حاکم باشد در آن صورت کارگردان هم بهتر می‌تواند به سمت انتخاب بازیگران منطبق بر نقش‌ها برود و در این صورت کاراکترها هم بهتر و جذاب‌تر خواهند شد.بازیگران حرفه‌ای خیلی راحت می‌توانند خودشان را با نقش و فیلمنامه هماهنگ کنند و نقش را پرداخت کرده و از آن خود کنند ولی اگر فیلمنامه، مناسب نباشد و شخصیت‌پردازی‌ها قدیمی و مطابق بر دیده‌های قبلی از بازیگران باشد، معلوم است که خلقی رخ نمی‌دهد و کیفیت لازم در بازیگری روی نخواهد داد. گاهی می‌بینیم که منتقدان نیز به‌درستی از همین منظر به نقد آثار می‌پردازند و کارگردانان را برحذر می‌دارند از این‌که نقش‌ها را تکراری و مطابق شخصیت‌های سابق بنویسند و به نظرم کاملا هم حق با آنهاست. باید کاری کرد که تفاوت مضمونی هم در متن و هم در بازی‌ سریال‌ها به چشم آید.