سلام بر خبر بزرگ

زمانی نهالی یک‌روزه و اکنون درختی هرسال بالنده‌تر. سپاس خدا را که ستایشگر «نبأ عظیم»است و چه کسی جز خبرنگاران واقعا صاحب خبر بزرگ است و ناشرش. روزنامه، برگه تاریخی ویژه‌ای است که نمی‌شود در دیگر متن‌ها و مدارک و اسناد پیدایش کرد. روزنامه با ویژگی‌‌های انحصاریش هرگز قابل چشم‌پوشی نیست‌؛ این چنین فرازی را استاد سیدفرید قاسمی به این قلم یادآور شد. از روزنامه دو یا سه پیش‌شماره منتشرشده بود که این قلم به گروه فرهنگی دعوت شد. آن ‌زمان دبیر این گروه را خود ریاست سازمان معرفی می‌کرد.
دوره‌ای صعب و سخت بود، هجمه‌ها فضای رویکرد به جام‌جم را با تردید آمیخته بود اما همکاران با رهنمون بزرگان به گونه‌ای کوشیدند و اعتماد عمومی جامعه را جلب کردند که جام‌جم بر چکاد اقبال عمومی هموطنان، پیشتازتر از دیگر روزنامه‌ها و نشریات به درخشش پرداخت. خبرهای آن دوران از دو منبع تلکس و تجربه حرفه‌ای تهیه می‌شد که خبرهای فرهنگی عموما سینمایی - تلویزیونی بود و گروه رسانه پوشش‌شان می‌داد.
فرهنگی بود و حوض کاملا خالی از ماهی(شما بخوانید خبر). به دیگر عبارت فرهنگ و فرهنگی‌کار بود و طنینی که در جهان، رسانه نداشت. با این که فرهنگ است و جهان‌سازی. با این‌که هر آتشی به تمدن و زندگی گرما بخشیده فرهنگ روشنش ساخته و می‌سازد... آن دوران تولید محتوای خبر فرهنگی همانا دوران عرق‌ریزان روح و تپش قلم و فشار نفس‌سوز کار بود؛ یعنی از شیرین‌ترین دوران کار خبری به‌ویژه که صفحه‌ خبرهای فرهنگی اختصاصی جام‌جم به خاطر سیاق و سبک نوآمده‌اش تحسین بزرگان را بیمه‌گر خود داشت و... آمد و رفت روزهای کار و سال‌های بی‌خستگی کوشیدن. تا باد چنین بادا.